Ο κ. Τόσκας δεν ήταν δα και κανένας πετυχημένος υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Παροιμιωδώς αναποφάσιστος σε έναν θώκο που απαιτεί συνεχείς, άμεσες και κοφτές αποφάσεις που πρέπει να υλοποιούνται αμέσως, ο πρώην αξιωματικός του στρατού πήγε και έφυγε από την Κατεχάκη δίχως να αφήσει το ίχνος του. Αποχώρησε μετά το φιάσκο στο Μάτι (κουβαλώντας την φοβερή δήλωση «ψάχνω να βρω λάθη και δεν βρίσκω»), αλλά και νωρίτερα είχε μία και μόνη ιδιότητα ως υπουργός: Δεν είχε ιδέα τι πρέπει να κάνει εκεί που βρέθηκε.
Μεταξύ μας, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει επιτυχημένος συριζαίος υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Μ’ ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που θεωρούσαν την αστυνομία μηχανισμό καταστολής του λαϊκού κινήματος, πώς θα μπορούσε ο επικεφαλής της να διαπρέψει στο καθ’ αυτό αστυνομικό έργο; Ήδη από τον καιρό που τοποθέτησαν εκεί τον κ. Πανούση και μετά τον κ. Τόσκα, ως κόμμα είχαν κάνει τους μέγιστους συμβιβασμούς σε σχέση με τις εξαγγελίες τους. Δεν είχαν καταργήσει τα ΜΑΤ και δεν είχαν αφοπλίσει τους αστυνομικούς που κυκλοφορούσαν στον δρόμο, όπως έγραφαν στο πρόγραμμα τους. Αλλά ως εκεί ήταν η κόκκινη γραμμή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μισούσε την αστυνομία, όπως κάθε συνεπής αριστερός. Ακόμα και ο αστυνομικός της γειτονιάς ή το πλήρωμα του περιπολικού που κάνει περιπολία νύχτα σε σκοτεινούς δρόμους, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν περισσότερο ύποπτοι για την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων αυτών που θα συναντούσαν, παρά χρήσιμοι για την ασφάλεια τους από το κοινό έγκλημα. Για τις μονάδες καταστολής που φέρουν κράνη, ασπίδες, κλομπ και χημικά, ούτε κουβέντα. Αυτοί θα ‘πρεπε να σταλούν στα χωράφια για μετάνοια και επιμόρφωση. Αλλά ας όψεται που δεν πήραν ποτέ την πραγματική εξουσία (που έλεγε και η Περιστέρα).
Τέλος πάντων, ο ανεκδιήγητος Τόσκας (που από διευθυντής του γραφείου του πρωτοπαλίκαρου του Γιώργου, Μπεγλίτη, βρέθηκε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ) διέλυσε την ομάδα Δέλτα που ήταν επιφορτισμένη με την αστραπιαία αντιμετώπιση των μπαχαλάκηδων. Το έκανε ακολουθώντας την πάνδημη απαίτηση όλου του ΣΥΡΙΖΑ, πρωτίστως δε της νεολαίας του που (ως αριστερότερη του κόμματος) δεν φλέρταρε απλώς αλλά σχεδόν ταυτιζόταν με τους καταληψίες μπαχαλάκηδες. Το Σάββατο ο Τόσκας είπε ευθέως αυτό που από χρόνια έφτανε στα χείλη του αλλά δεν το εκστόμιζε. «Τους κατάργησα διότι ήταν οι μπαχαλάκηδες από την μεριά του κράτους».
Ο μπαχαλάκιας βέβαια, πάει μόνος του στην σύγκρουση λόγω πεποίθησης ή συμφέροντος, δεν υπάρχει μπαχαλάκιας με υπηρεσιακή διαταγή. Και ο μπαχαλάκιας που παρανομεί (κατά ανθρώπων ή περιουσιών) δεν μετατίθεται σε άλλη υπηρεσία, πάει φυλακή. Κι αν ο απλός αστυνομικός αναγορεύεται σε παρανομούντα μπαχαλάκια, τότε πραγματικός ηγέτης των μπάχαλων είναι ο αρχηγός της αστυνομίας και ο υπουργός. Με δυο λόγια, ο Τόσκας δεν είπε μπάχαλους μόνο τους άνδρες της παλιάς Δέλτα, αλλά τους αξιωματικούς τους, τους παλιότερους αρχηγούς της ΕΛ.ΑΣ και τον Χρυσοχοΐδη που έφτιαξε την υπηρεσία. Κατά τούτο, σε τι διαφέρει άραγε από τους καταληψίες του ΒΟΧ; Τα ίδια δεν λένε;
Αλλά η απορία παραμένει. Αν (κατά τη συριζαϊκή λογική) το δεξιοπασοκικό κράτος είχε κατασκευάσει μια δική του ομάδα μπαχαλάκηδων για να αντιμετωπίσει τους μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, τι όφειλε να κάνει ένας σωστός και ακριβοδίκαιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη που διαφωνούσε με αυτό το συγκρουσιακό σχήμα; Να διαλύσει και τους μεν και τους δε. Ο Τόσκας τι έκανε; Κατάργησε τους κρατικούς μπαχαλάκηδες και άφησε τους Εξαρχιώτες μπαχαλάκηδες ελεύθερους να δράσουν. Αρα ο κ. Τόσκας υποκρίνεται και ψεύδεται. Διάλεξε ευθέως στρατόπεδο και ως πολιτικός προϊστάμενος έκανε την δουλειά του Ρουβίκωνα και των αντιεξουσιαστών. Διέλυσε την αντίπαλη ομάδα.
Λειτούργησε ως αρχιμπαχαλάκιας και ως εκ τούτου δικαιούται να παίρνει μέρος στις συνελεύσεις τους στο ΒΟΧ για την αντιμετώπιση της δεξιάς επίθεσης. Κάτι θα τους προσφέρει άλλωστε, παρά την διαπιστωμένη ανικανότητα του διαθέτει και μια κάποια τεχνογνωσία μετά από τόσο καιρό υπουργίας…