Αν πάρεις στα σοβαρά τον επικοινωνιακό μηχανισμό της κυβέρνησης, τότε θα πιστέψεις ότι ο Μητσοτάκης είναι τουλάχιστον αφελής και αποκάλυψε, έστω στα αγγλικά, ότι σκοπεύει να καταργήσει το δώρο των Χριστουγέννων.
Λογικά δεν στέκει. Ακόμα και αν είχε τέτοια πρόθεση, θα ήταν πρωτοφανές να τη χρησιμοποιήσει ως πριόνι για να κόψει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Και όμως, εδώ και τρεις μέρες έχει στηθεί κανονικό πανηγύρι πάνω σε μία αποστροφή του λόγου του που απομονώθηκε και μεταφράστηκε κατά το συμφέρον του σχεδιασμού που κάνουν στο Μαξίμου. Κάτι αντίστοιχο, άλλωστε, έγινε και με την περίπτωση Αθανασίου, στον οποίο αποδόθηκε δήλωση με την οποία η δωροληψία εντάσσεται στα υπουργικά καθήκοντα.
Ύστερα έσκασε το νέο ατόπημα του Πολάκη και η ατζέντα ελαφρώς άλλαξε. Θα κάνουμε Πάσχα περιμένοντας τη συζήτηση στη Βουλή όπου ο Τσίπρας θα εγκαλεί τον Μητσοτάκη για εκμετάλλευση του Κυμπουρόπουλου και στο τέλος όλοι μαζί θα καταψηφίσουν την πρόταση δυσπιστίας, κάνοντας το πολιτικό τους πρόσωπο να μοιάζει με του Πολάκη. Φτυστοί.
Φανταστείτε τώρα αυτό το κλίμα να φουσκώνει και να τεντώνεται, μέχρι να σκεπάσει τα πάντα, ως τη μέρα που θα στηθούν οι κάλπες των εθνικών εκλογών. Δεν μιλάμε πλέον για τοξικότητα. Μιλάμε για αντικατάσταση του πολιτικού λόγου από κοινά ψεύδη. Η δε αντιπαράθεση υιοθετεί κώδικες αλητείας. Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος, αλλά πώς μπορεί ο λόγος του να μονταριστεί και να επενδύσει τη σκοπιμότητα. Ακόμα και αν δεν το κάνει το Μαξίμου, θα αναθέσει στα τρολ να κυλίσουν το ρουλεμάν.
Η άλλη πλευρά δεν είναι τόσο τοξική. Όχι επειδή παίζει με fair play, αλλά επειδή δεν το χρειάζεται και τόσο. Καμιά φορά λες ότι η αντιπολίτευση δεν χρειάζεται να ανοίγει καν το στόμα της, απλώς πρέπει να τεντώνει το δάχτυλο και να δείχνει προς τα κυβερνητικά έδρανα. Είναι πλέον τόσα τα γραμμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που έφτασε στα όρια της πολιτικής χρεοκοπίας. Με το ηθικό πλεονέκτημα στο χέρι μας έλεγαν ότι θα τους κλείσουν φυλακή για τη Novartis, αλλά μετά τους ισχυρισμούς Μαρινάκη, προτιμούν να παίζουν τον Παππά.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Αν αργήσουν οι εθνικές κάλπες, θα δούμε το τέλος της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως τη γνωρίζαμε. Η τριβή θα γίνεται πάνω σε συνθήματα εμποτισμένα με χυδαία ψεύδη, χωρίς καμία πολιτική ουσία. Η μόνη ουσία που θα υπάρχει θα είναι η χολή. Και ο κομπασμός του Τσίπρα για τις καλύτερες ατάκες και τις εξυπνάδες που, συχνά με αγοραίο ύφος, εκστομίζει στη Βουλή.
Ο Αλέξης Τσίπρας θυμίζει πλέον κάποιον που τα μαζεύει να φύγει και προσπαθεί να χώσει στο σάκο όσα περισσότερα ασημικά μπορεί. Κοινώς να συσπειρώσει γύρω του ένα εκλογικό ακροατήριο που θα έχει ταϊστεί, εκτός από σανό, με φόβο και ψέματα. Η τοξικότητά του επιβεβαιώνει, βέβαια, το πολιτικό ήθος του ανδρός. Και κρίμα, για τον ίδιο, είναι πολύ νέος για να κουβαλάει πάνω του τόσο σκοτεινή υστεροφημία.