Δεν έχει μείνει κάτι να πεις για τον Γιάννη. Eχουν ειπωθεί όλα. Και δεν υπάρχουν λέξεις. Καλύτερα να μιλήσει η τέχνη. Έχει άλλωστε επιληφθεί το Χόλιγουντ επί του θέματος. Όλα τα άλλα είναι κλισέ.
Θα μπορούσες, ίσως, να κάνεις μεταφυσικές σκέψεις. Να αναρωτηθείς αν αυτός ο άνθρωπος έχει το άγγιγμα του Θείου, είναι ο Αδάμ του Μιχαήλ Άγγελου. Αυτός, ενδεχομένως, να είναι ένας ασφαλής τρόπος για να προσεγγίσεις το φαινόμενο. Γιατί ακόμα και αν τα βάλεις όλα κάτω, αν τα μετρήσεις ένα προς ένα, αν αναλύσεις την πορεία του με συντεταγμένες λογικής, δεν σου βγαίνει το αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει εξήγηση με βάση τα ανθρώπινα, δεν περιγράφεται με αθλητικά δεδομένα, ξέρεις ότι για κάτι τέτοιο δεν αρκεί ούτε η δουλειά, ούτε η τύχη. Δεν φτάνουν για να σε οδηγήσουν από τα Σεπόλια στην κορυφή του κόσμου.
Η περίπτωση του Γιάννη σε κάνει να πιστεύεις στη μοίρα, στο πεπρωμένο, στο χάρισμα που προσφέρεται σε έναν στο δισεκατομμύριο. Αυτός ο άνθρωπος είναι λες και γεννήθηκε όχι από έρωτα, αλλά από προσευχή. Γιατί τα έχει όλα. Μοναδικό ταλέντο, ομορφιά, εσωτερική συγκρότηση, καλοσύνη, ταπεινότητα που δίνει μεγαλύτερη λάμψη στο μεγαλείο του. Θα μπορούσες να τον δεις σαν αρχαιοελληνικό θεό. Όχι. Οι θεοί είχαν έπαρση. Ο Αντετοκούνμπο είναι ένας άνθρωπος που έγινε θεός ή ένας θεός που προτίμησε να ζήσει σαν άνθρωπος.
Μετά βίας αντιστέκομαι στον πειρασμό να κάνω τη σύγκριση με το παιδί που γεννήθηκε σε μία φάτνη. Θα ήταν μία βλάσφημη σύγκριση. Όχι ως προσβολή προς το Θείο, αλλά ως άδικη κρίση για τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Το μήνυμα που στέλνει ο Γιάννης είναι και αυτό οικουμενικό, δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, καταργεί όρια και περιορισμούς, κάνει το όνειρο πιο ισχυρό από την πραγματικότητα. Η μυθική ζωή του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι ένα μάθημα, ένα μήνυμα ελπίδας για όλα τα κατατρεγμένα παιδιά του κόσμου. Τα καλεί να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά και να κοιτάξουν τον ουρανό. Όχι για να βρουν τον Θεό, αλλά για να δουν τα όνειρά τους.