Οι ταχυδακτυλουργοί των παιδικών μας χρόνων. Στη σκηνή του Aλσους Οικονομίδη. Eλληνες ήταν αλλά τους έδιναν ονόματα με άρωμα ξένου. «Κυρίες και κύριοι, κοντά μας ο διάσημος, Πάνος ντε λα Καμμένος!». Φορούσαν φράκο και άσπρα γάντια και ένα καπέλο ημίψηλο. Χαμογελώντας σαρδόνια, έβγαζαν το καπέλο τους, μας το έδειχναν άδειο στο εσωτερικό του και ξαφνικά έβγαζαν από μέσα του ένα πουλί κι άλλο πουλί κι άλλο πουλί. «Αααααα!», κάναμε εμείς και γουρλώναμε τα μάτια. Ή κάρφωναν σπαθιά σε ένα κουτί που νομίζαμε, ότι είχε στα μέσα του μια γυναίκα. Κι άλλα σπαθιά κι άλλα σπαθιά. «Ααααα!», κάναμε εμείς. Δεν μπορεί! Θα έχει κοπεί η γυναίκα. Αλλά έβγαινε από μέσα ατόφια. Ξανά «Αααααα!» Μα ήμασταν παιδιά.
Μου έμελλε να δω το ίδιο θέαμα και μεγάλη ούσα. Στη σκηνή του Αλσους «Πάνος ντε λα Καμμένος». Χθες έβγαλε από το καπέλο του ένα πουλί. Γλάρος. Με τρεις τελείες. Τρεις κουτσουλιές; Μήνυμα; Συνθηματικό;
Και έπιασαν δουλειά συντάκτες, σχολιαστές και πολιτικοί αναλυτές. Τι να σημαίνει το πουλί του Πάνου ντε λα Καμμένου; Το γλαροπούλι; Από πού το έβγαλε και πού το πάει και πού όλους μαζί μας πάει; Ταχυδακτυλουργοί! Μεγάλωσα πια. Τι νόημα έχει να μελετάω τα χέρια τους. Να παραμονεύω το τσακ του δευτερολέπτου, που μπορεί να ψυλλιαστώ τον γρίφο του κόλπου τους. Λες, μέσα από το μανίκι τους; Εχει νόημα το όλον; Οι ταχυδακτυλουργοί πάντα θα μας εκπλήττουν. Ποσώς με ενδιαφέρουν τα κόλπα τους πια, πατριώτες. Το μόνο που αληθινά με καίει είναι, αν έχουμε συνεννοηθεί, με τον υπόγειο τρόπο που συνεννοούνται οι λαοί, ότι όλο αυτό είναι ένα κόλπο. Θα ήθελα να στοιχηματίζω ότι ήμαστε πια αρκούντως πονηρεμένοι.
Δύο συνεταιράκια. Μια συνεργασία αδιατάραχτη και αναίμακτη στα χρόνια. «Σπαθί» του στάθηκε ο Πάνος. Και ο Αλέξης, χατίρι δεν του χάλασε. Ο,τι υπουργείο, πάρτο! Ο,τι δικό σου, να σου το εξασφαλίσω. Ο,τι πελατεία σου, εγώ για σένα.
Τι συγκινητικά τα είπε, στη συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη! Αν θυμάμαι καλά….«Δεν μπορώ να βλέπω στα μάτια τους στρατιωτικούς. Έπρεπε να αποκατασταθεί η αδικία. Από 1.500 ευρώ έως 6.000 ευρώ». Όλες τις άλλες ομάδες πολιτών; Αραγε μπορούν και τις κοιτάνε στα μάτια; Και η έρμη ιδιωτική πρωτοβουλία, οι νεροκουβαλητές; Η επιχειρηματικότητα; Οι πιθανοί επενδυτές; Που καλούνται να κολυμπήσουν στα θηριώδη κύματα ενός, σβούρα αλλαγών, φορολογικού συστήματος; Που καλούνται να παλέψουν με το αργοκίνητον της απονομής Δικαιοσύνης και το αστείον ενός σωφρονιστικού συστήματος; Που μπλέκονται στους ιστούς της πνιγηρής γραφειοκρατίας; Πότε θα έρθει η σειρά όλων αυτών, για να νεροκουβαληθεί χρήμα; Θα μου πεις… Αλλουνού τα υπουργεία αυτά. Σωστά! Κι ήρθε για τους ταχυδακτυλουργούς μας η ώρα η καλή. Νομίζω το έπιασα το κόλπο, χωρίς να παίρνω κι όρκο. Κρατείστε πατριώτες την αναπνοή!
Πρώτα ένα πουλί. Γλάρος! Με τρεις κουτσουλιές. Μπορεί υπονοούμενο; « Αντε τελείωνε, μη σε χέσω!»; Και είπεν ο ένας φίλος εις τον άλλον. «Πες μου ποια μέρα, φίλε, να σε ρίξω; Οπως τα είχαμε συνεννοηθεί. Αλλά συντόμευε, για να έχω χρόνο ως τις εκλογές, να τους ετοιμάσω». Να έχει ξανά αφήγημα γενναιότητας, ο Πάνος ντε λα Καμμένος. Να σταυρώσει ψήφους. Να κοσμήσει ξανά στο ελληνικό μας Κοινοβούλιο. Μακεδονομάχος. Αδιαπραγμάτευτος Μακεδονομάχος. Όπως και να το πεις… Παιχνίδι win win.
Οι ταχυδακτυλουργοί των παιδικών μας χρόνων. Με τρυφερότητα τους θυμάμαι. Μεγάλωσα πια. Στο κοινό στρέφω το βλέμμα. Τρέμω μην και ακούσω «Ααααα!». Δεν φαντάζομαι να τους πιστεύουν;