Ανάμεσα στις αντιδράσεις στην υπόθεση των παρακολουθήσεων που έχει αναζωπυρώσει τα πολιτικά πάθη ξεχωρίζουν οι εξής:
Πρώτον, το «κεντρώο ακροατήριο», το πλέον περιζήτητο γιατί γέρνει την πλάστιγγα στις εκλογές, παραμένει βαθιά προβληματισμένο από τις εξελίξεις. Το τμήμα εκείνο του Kέντρου που στήριξε τον Μητσοτάκη καθώς και εκείνο το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που έβλεπε θετικά την κυβέρνησή του (περίπου έξι στους δέκα, σύμφωνα με τις μετρήσεις) παραμένει για την ώρα βουβό. Κοινώς «φόρτωσαν» οι κεντρώοι με τις υποκλοπές, αλλά για την ώρα δεν εκδηλώνονται —η δυσφορία ίσως να φανεί στις δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, ίσως και όχι.
Δεύτερον, το τμήμα του εκλογικού σώματος που εκδηλώνεται φωναχτά αυτές τις ημέρες είναι κυρίως οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και το τμήμα εκείνο των φίλων του ΠΑΣΟΚ που επιθυμούν συνεργασία με τον Αλέξη Τσίπρα.
Τον χορό των αντιδράσεων σέρνουν κυρίως όσοι θεωρούν ότι τα ψεύδη και οι υπερβολές που χαρακτήρισαν την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τρία χρόνια (από τα ψέματα για τα εμβόλια και τα self test, «πλασιέ της Siemens ο Μητσοτάκης», ως την οικονομία -«ύφεση Μητσοτάκη») μπορούν τώρα να αθροιστούν και να νομιμοποιηθούν σε μια έφοδο προς την εξουσία που θυμίζει το 2014.
Αυτό το νέο κύμα περιλαμβάνει πρώην υπουργούς της ΝΔ που εδώ και καιρό αποτελούν ιερά τοτέμ του ΣΥΡΙΖΑ, «γεφυροποιούς» που ήθελαν να προσεταιριστούν τον Μητσοτάκη (αλλά δεν ήθελε αυτός) και το κρατάνε μανιάτικο, εκδότες που πανηγύριζαν αγκαλιά με τον Τσίπρα και μετά διηύθυναν τηλεοπτικά δίκτυα ρωσικής προπαγάνδας (σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ) και έχει ως βασική πολιτική έκφραση τις δύο όψεις της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ: τη μπρουτάλ έκφραση τού «θα σας βρούμε έναν-έναν» του Παύλου Πολάκη και την πιο ευγενική εκδοχή της «ανάταξης» της «3ης Ελληνικής Δημοκρατίας» που εξήγγειλε ο κ. Τσίπρας εφόσον «δεν αρκεί η απλή εναλλαγή στην εξουσία» και την δεύτερη φορά πρέπει να ελεγχθούν όλοι οι αρμοί της.
Το παρελθόν αυτού του μετώπου που διεκδικεί με νέα ορμή να πάρει στα χέρια του τις τύχες του τόπου έχει κάπως θολώσει γιατί πέρασε καιρός. Ποιος θυμάται πχ. την έφοδο προς την εξουσία το 2014 με την υπόθεση της… απόπειρας «χρηματισμού» Χαϊκάλη σε μοντάζ Λαζόπουλου και με «αυθόρμητους» διαλόγους στην εκπομπή του Παπαδάκη αλλά και μετά, το πνεύμα της εξουσίας, πχ. με την παγίδευση του αντιπρόεδρου του ΣτΕ με «ροζ σκάνδαλο» για να μη βγει αντισυνταγματικός ο νόμος Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες;
Παλιά πράγματα, η μνήμη θολώνει όσο περνάει ο καιρός αλλά η γεύση και η αίσθηση μένει. Και για το περιζήτητο «κεντρώο ακροατήριο» παραμένει -ή πρέπει να παραμένει- αποκρουστική αυτή η αίσθηση που φροντίζουν να του τη θυμίζουν εμφατικά όσοι ξεσαλώνουν και εφορμούν προς την εξουσία με το ίδιο πνεύμα αυτές τις ημέρες.
Το ασυγκράτητο ξεσάλωμα δηλαδή όσων θεωρούν ότι ένα όντως πολύ σοβαρό θέμα που αφορά τη δημοκρατία και λογικά χρεώνεται στον αντίπαλό τους, νομιμοποιεί και καθαγιάζει τρία χρόνια λαϊκισμού στην αντιπολίτευση, τεσσεράμισι χρόνια εξουσίας αλλά και το «αγανακτισμένο» παρελθόν με τους χρυσαυγίτες στις πλατείες. Αυτά που κάνουν το στομάχι των κεντρώων να σφίγγεται.
Και καθώς «φορτώνουν» και με τα δύο –υποκλοπές από τη μία, ύφος ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη– οι περιζήτητοι κεντρώοι, το ερώτημα είναι πού οδηγεί –και ποιους θα ευνοήσει– η αντίστροφη προς το ξεσάλωμα τάση που έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται.