Το καλοκαίρι του 2004, στο Ηρώδειο, στη συναυλία με την οποία ο Διονύσης Σαββόπουλος γιόρτασε τα 40 χρόνια του στο τραγούδι και τα 60 χρόνια του στη ζωή, η Καλομοίρα βγήκε από μία τούρτα. Δέκα τέσσερα χρόνια μετά, στις εμφανίσεις του τραγουδοποιού στο «Αλσος», η τραγουδίστρια με την εφηβική παρουσία έδωσε τη θέση της σε μια σέξι κοπέλα που έκανε στριπτίζ την ώρα που ο Σαββόπουλος τραγουδούσε Τζο Κόκερ. Η ντυμένη Καλομοίρα αντικαταστάθηκε από μία ημίγυμνη χορεύτρια. Είναι προφανές, έχουν αλλάξει οι εποχές! Oμως, ο θόρυβος που ξεσήκωσε ο Νιόνιος και τις δύο φορές, με την απόφασή του να συμπράξει επί σκηνής αρχικά με μια ποπ σταρ και ακολούθως με μία στρίπερ, είναι ο ίδιος. Oπως ενοχληθήκαμε τότε (τα μύρια όσα του είχαμε γράψει που έριχνε το επίπεδο), έτσι ενοχληθήκαμε και τώρα –ίσως και λίγο περισσότερο, καθώς αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη ευαισθησία υποθέσεις με άρωμα σεξισμού.
Δεν ήμουν στο «Αλσος», δεν γνωρίζω τι έγινε και πώς έγινε ώστε να έχω ασφαλή εικόνα (μια φωτογραφία εύκολα δημιουργεί λάθος εντυπώσεις) και να διαμορφώσω άποψη. Ούτε (ως τη στιγμή που έγραφα αυτές τις λέξεις) έχει απολογηθεί ο… κατηγορούμενος σχετικά με όσα γράφτηκαν –ήταν όλα όσα διάβασα εξαιρετικά αρνητικά. Δεν έχει πει τη δική του άποψη, που μπορεί ενδεχομένως να αλλάξει τις εντυπώσεις. Oμως, νομίζω πως υπερβάλαμε. Ακόμα και αν δεν βρήκαμε το νούμερο χαριτωμένο, ακόμα και αν το θεωρούμε κακόγουστο και σεξιστικό, ακόμα και αν για μερικά λεπτά ο καλλιτέχνης μάς απογοήτευσε με τις αισθητικές επιλογές του, δεν του αξίζουν τέτοια αυστηρή κριτική και τέτοια απαξίωση.
Στη δική μου συνείδηση το έργο του Σαββόπουλου, του τραγουδοποιού-ποιητή που έχει μιλήσει με μοναδική ευστοχία, με συγκίνηση, τρυφερότητα αλλά και αυστηρότητα, για την Ελλάδα και τους Ελληνες, τοποθετείται δίπλα στα μεγάλα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και τις συγκλονιστικές μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι. Γι΄ αυτό το βαθιά ελληνικό έργο του, τον σέβομαι και τον τιμώ. Σε αυτό τον ξαναβρίσκω, όπως ξαναβρίσκω και όψεις της Ελλάδας που πάντα με συγκινούν, όταν ο ίδιος (πληθωρικός στο λόγο και στις απόψεις του) κάνει ή δηλώνει κάτι που μπορεί να μην μου αρέσει –το ίδιο δεν ισχύει και για τον Θεοδωράκη;
Κοντολογίς, ο Σαββόπουλος ανήκει στους καλλιτέχνες που δεν μπορώ παρά να σέβομαι, ακόμα και στα παραπατήματά τους –αν θεωρήσουμε την παρουσία της στρίπερ στο πρόγραμμά του παραπάτημα.
Οσο και αν δεν μου άρεσε η εικόνα της ημίγυμνης κοπέλας στα πόδια του (όπως δεν μου αρέσει η εικόνα κάθε ημίγυμνης κοπέλας ή νέου που «πουλάνε» το κορμί, τη σεξουαλικότητα, τη γοητεία και τη χάρη τους στην ψυχαγωγική αρένα), σε αυτή την κοινωνία της επιδεινούμενης παρακμής ο Σαββόπουλος με τα τραγούδια και τους στίχους τους παραμένει πηγή παρηγορητικής μνήμης και δύναμης. Το τελευταίο για το οποίο θα τον κατηγορούσα είναι πως ρίχνει το (κατακρημνισμένο) επίπεδό μας.
Αν, τώρα, πρέπει οπωσδήποτε να βρω κάτι που με ενοχλεί στις εμφανίσεις του στο «Αλσος», είναι πως δι’ αυτών, διαφημίζοντας το πόσο ωραίο και ασφαλές είναι το Πεδίον του Αρεως, ξεπλένει την Περιφέρεια Αττικής που έχει τεράστια ευθύνη για το χάλι του πάρκου. Γιατί στην πραγματικότητα σχεδόν τίποτα δεν έχει βελτιωθεί, τίποτε δεν έχει γίνει όπως θα έπρεπε, όλες οι παρεμβάσεις είναι πασαλείμματα για τα μάτια του κόσμου. Ο δικός μου Σαββόπουλος τέτοιες καταστάσεις θα τις κατήγγειλε δεν θα τις ωραιοποιούσε δια της μουσικής του. Αυτά.