Μέγα δάκρυ έπεσε στην ημεδαπή Αριστερά και σφοδρή οργή την κατέβαλε για την παρουσία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στον φράχτη του Εβρου. Το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη χαρακτήρισε την εικόνα «αποκρουστική» και «ντροπιαστική», ο Νίκος Φίλης δεν το προχώρησε τόσο, είπε όμως ότι τους «λυπεί βαθύτατα» –εξ ου και το δάκρυ.
Και έτσι η Πρόεδρος της Ελληνική Δημοκρατίας απέκτησε μια ιδιότυπη εποπτεύουσα αρχή, η οποία ανέλαβε να εγκρίνει ή όχι ποιο σημείο της ελληνικής επικράτειας θα μπορεί να επισκέπτεται. Η κυρία Σακελλαροπούλου, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην πλατεία Αυδή; «Από μένα είναι “ναι”», θα λέει ο σύντροφος Νίκος. Η κυρία Σακελλαροπούλου σε φυλάκιο στο Τυχερό; «Από μένα είναι “όχι”» θα κρίνει ο Γιάνης (με ένα ν).
Τελευταία φορά που είχαμε ενστάσεις για το ποια μέρη της χώρας επισκέπτεται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτές είχαν έρθει από τον τούρκο υπουργό Αμυνας Χουλουσί Ακάρ, αλλά τώρα κάποιοι και στο εσωτερικό θέλουν να προεγκρίνουν το πρόγραμμά της και όταν αυτό δεν τους αρέσει εκφράζουν την ντροπή ή τη λύπη τους, ανάλογα με το πόσο βαριά τα παίρνουν τα πράγματα.
Εντάξει, σε κανέναν δεν αρέσουν τα τείχη. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να είχαμε για γείτονα την Ελβετία, όμως η γεωγραφία είναι αμείλικτη, όπως και η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, παρά την αριστερή μυθολογία, είναι ότι ο συγκεκριμένος φράχτης δεν ανεγέρθηκε ως installation κατά της φιλοξενίας των προσφύγων· ανεγέρθηκε για να αποκρούει η χώρα μας τις αθρόες παράνομες εισόδους στα εδάφη της από τα σκοτεινά συστήματα του human traficking που εδρεύουν στην Κωνσταντινούπολη. Ο φράχτης δεν ήταν εθνικό βίτσιο· ήταν και παραμένει μια εθνική ανάγκη, την οποία εξάλλου αναγνώρισαν και υπηρέτησαν και τα τέσσερα κόμματα που άσκησαν εξουσία την τελευταία δεκαετία (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξ. Ελληνες).
Ξαφνικά όμως ο φράχτης, όπως θυμήθηκε ο κ. Φίλης, «δεν προσφέρει καμία ουσιαστική προστασία στα σύνορα από την τουρκική επιθετικότητα». Σοβαρά; Οταν ο Ερντογάν εργαλειοποίησε το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό και έστειλε χιλιάδες απελπισμένους στον Εβρο, ξέρει κανείς αν θα άντεχε η ελληνική γραμμή χωρίς την εξασφάλιση που παρείχε λίγο πέρα από το θέατρο της κρίσης αυτός ο φράχτης;
Ξαφνικά, κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν ότι η κυρία Σακελλαροπούλου μοίραζε συσσίτια στην Κοινωνική Κουζίνα τα Χριστούγεννα, αλλά τον Μάιο ποζάρισε στον φράχτη της «μισανθρωπιάς». Να το πάλι. Ο φράχτης όχι ως ανάγκη του ελληνικού κράτους, αλλά ως σύμβολο, ως θεριό, ως πολιτική πράξη. Και η κυρία Σακελλαροπούλου ως υποκρίτρια.
Διότι ας μην το κουράζουμε. Το πρόβλημα δεν είναι ξαφνικά ο φράχτης του Εβρου. Είναι πάντα η κυρία Σακελλαροπούλου. Που χάλασε τη σούπα του λαϊκισμού, της φανφάρας και των πολιτικών ταμπού. Που λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, είτε αυτά μας αρέσουν είτε όχι, που υπογραμμίζει και υπερασπίζεται τώρα την έννοια των συνόρων –αυτή η δικαστικός των ανοιχτών κοινωνιών. Που παράλληλα προσφέρει νεωτερικότητα στο αξίωμα. Και που δεν βολεύει τα πολιτικά ντιλ, όπως αυτό που συνέβη με τον προκάτοχό της και οδήγησε στο annus horribilis του 2015.
Διότι ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν τους πείραζε στον ΣΥΡΙΖΑ όταν καβαλούσε τεθωρακισμένα, έστελνε κάθε τόσο εκείνα τα περιλάλητα «αυστηρά μηνύματα» στην Αγκυρα, αλλά στριμωχνόταν σε μια γωνίτσα στον καναπέ του Προεδρικού αφήνοντας τον Ερντογάν να κάνει εξωτερική πολιτική γελοιοποιώντας τον πρώτο πολίτη της χώρας μέσα στο σπίτι μας. Αρκεί που ο απελθών θεωρούσε και αυτός ως υπέρτατο εχθρό του έθνους τον «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού». Είναι να μην τον αναπολεί ο Φίλης και σίγουρα ο Γιάνης;