Διαβάζω, στον φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ Τύπο, ότι ο Μητσοτάκης είναι χορηγός της Ακροδεξιάς και των ορφανών της Χρυσής Αυγής. Και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοούν. Αν αναφέρονται στη μετατόπιση της ΝΔ προς το Κέντρο, η άποψή τους έχει βάση. Η ΝΔ δεν είναι πλέον πρώτη επιλογή για τους ακροδεξιούς. Θεωρούν ότι το κόμμα αλλοιώθηκε από τη woke κουλτούρα και κάνει εκπτώσεις σε παραδοσιακές αξίες.
Μόνο που όταν αναφέρονται στη χορηγία του Μητσοτάκη προς την Ακροδεξιά, δεν εννοούν αυτό. Για την ακρίβεια, ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι εννοούν. Διότι αν κοιτάξουν προσεκτικά τα μορφώματα που μπήκαν στη Βουλή, τότε μπορεί να βάλουν και τα δικά τους πρόσωπα στο κάδρο των ευθυνών.
Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια μας λέει ότι χωρίς την απλή αναλογική, που οδήγησε σε διπλή αναμέτρηση, όλοι αυτοί δεν θα είχαν καμία τύχη. Οι «Σπαρτιάτες» δεν υπήρχαν στην πρώτη αναμέτρηση. Η ΝΙΚΗ δεν θα έφτανε ούτε κοντά στη βρύση. Και αν δούμε από την άλλη πλευρά, ούτε η Ζωή θα τολμούσε να κάνει καρδούλες. Θεσμικά, λοιπόν, χρυσός χορηγός όλων αυτών είναι ο Τσίπρας με την απλή αναλογική. Και είναι να απορείς πώς αυτός ο «παικταράς» της πολιτικής δεν είδε τι έσπερνε. Θέλει θράσος τώρα να ζητάς και τα ρέστα.
Τώρα αν θέλετε να το πάμε ακόμα πιο βαθιά, μπορούμε να συζητήσουμε και για το ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη «νομιμοποίηση» της τοξικότητας ως μέσο πολιτικού λόγου και συμπεριφοράς στη δημόσια σφαίρα. Να θυμηθούμε, δηλαδή, ποιος εισήγαγε στον δημόσιο διάλογο «δολοφόνους», «εγκληματίες», «μειοδότες», «απατεώνες», μήπως και καταλάβουμε δηλαδή πώς το εκλογικό ακροατήριο εκπαιδεύτηκε για να αποδέχεται το ακραίο ως συμβατικό.
Προς Θεού, δεν φταίει για όλα ο Τσίπρας. Δεν ευθύνεται αποκλειστικά για αυτούς που επέπλευσαν στα απόνερα της κρίσης ή εκφράζουν τον ακραίο αντισυστημισμό απέναντι στη woke κουλτούρα. Ομως, όπως και αν το δεις, όλοι αυτοί αντέγραψαν προφορικούς κώδικες ΣΥΡΙΖΑ: εχθροπάθεια, τοξικότητα, «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», σε μία χώρα που, κατά το αφήγημα τους, καταστρέφεται μπροστά στα μάτια ενός λαού που πεινάει.
Και αυτό, ξέρετε, θα πρέπει να προβληματίσει περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν ο πολιτικός λόγος του βρίσκεται πιο κοντά στους περιθωριακούς και στους ακραίους, παρά στη συμβατική «καθομιλουμένη», τότε, εκ των πραγμάτων, όλο και θα μειώνονται όσοι είναι πρόθυμοι και αντέχουν να τον ακούν.