Βγάλτε έναν ρεπόρτερ στον δρόμο με το ματσούκι στο χέρι, να ρωτήσει τυχαίους ανθρώπους που ξεπροβάλλουν από τις θύρες του μετρό «ποιος ήταν ο Πινοσέτ». Αν οι ερωτώμενοι είναι κάτω από 50 χρονών δύσκολο να ξέρουν. Καθότι ο Αουγούστο Πινοσέτ ανέβηκε στην εξουσία με πραξικόπημα το 1973, δηλαδή πριν 48 χρόνια. Έφυγε από την εξουσία το 1990, δηλαδή πριν 31 χρόνια και πέθανε ενενηντάχρονος πια το 2015, δηλαδή πριν έξι χρόνια. Όλα αυτά στην Χιλή, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Γιατί λοιπόν οποιοσδήποτε Ελληνας να ξέρει ποιος ήταν ο Πινοσέτ; Εκτός αν ηλικιακά ανήκει στην πρώτη μεταδικτατορική γενιά που είχε συγκλονιστεί από την δολοφονία Αλιέντε και γέμιζε τα στάδια για να ακούσει την Φαραντούρη να τραγουδά το «Γενικό Ασμα» του Νερούδα, γνωστότερο ως Canto General, σε μουσική του Μίκη. Οι δεκαετίες όμως διάβηκαν, οι επαναστατημένοι μαλλιάδες που τραγουδούσαν έγιναν φαλακροί διαβητικοί, τα στάδια κυρίλεψαν με πλαστικά καθίσματα να αντικαθιστούν τις τσιμεντένιες κερκίδες τους και ο Μίκης από διεθνιστής έγινε Μακεδονομάχος. Οσο για τον Πάμπλο Νερούδα, έχει πεθάνει και αυτός εδώ και 48 χρόνια.
Αυτός που το 1973 ήταν εικοσάρης και πήγαινε στην συναυλία στο παλιό Καραϊσκάκη για να καταδικάσει τον Πινοσέτ, σήμερα είναι 68 χρονών και παίρνει από χρόνια την σύνταξη του. Ο γιος του είναι ένας 45άρης που σε 20 χρόνια θα πάρει σύνταξη με το σημερινό (καλό ή κακό) σύστημα, ο εγγονός του είναι έφηβος που σε πέντε χρόνια θα μπει για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας. Σ’ αυτόν θα ισχύσει το καινούριο κεφαλαιοποιητικό σύστημα στην επικουρική του σύνταξη, όχι στην κύρια.
Και τι κεφαλαιοποιητικό… Με την εγγύηση του κράτους. Αν η αξιοποίηση του κεφαλαίου πάει καλά ο δικαιούχος θα πάρει παραπάνω επικουρική, αν δεν πάει καλά το κρατικό ταμείο θα καλύψει τη διαφορά. Το άκουσε η φιλολαϊκή αναδιανομή και έβαλε τα γέλια, το άκουσε η νεοφιλελεύθερη Πινοσετική κεφαλαιοποίηση και αυτοκτόνησε.
Γιατί θυμήθηκα τώρα τον Πινοσέτ, θα ρωτήσετε. Εγώ τον θυμήθηκα ή τον νεκρανάστησε πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ; Είπα το λοιπόν να συμβάλω στον αγώνα των Συριζαίων, οι οποίοι έβγαλαν για πολλοστή φορά από το ιδεολογικό τους σεντούκι το τερατώδες «ασφαλιστικό Πινοσέτ» και το περιφέρουν στις ρούγες προς εκφοβισμό των νυν και των μελλοντικών συνταξιούχων. Πλην, αν πολιτική είναι η διαχείριση συμβόλων και συνθημάτων, με ποια λογική αλήθεια πιστεύουν ότι θα τρομοκρατηθεί κάποιος από το «ασφαλιστικό Πινοσέτ» όταν δεν ξέρει καν ποιος ήταν ο Πινοσέτ;
Πες σήμερα σε έναν νεαρό που πρωτοπιάνει δουλειά, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει «εργασιακό Παπαδόπουλου», «σπουδαστικό Παττακού» ή «οικονομικό Μακαρέζου». (Την ίδια περίοδο με τον Πινοσέτ έδρασαν και στο κάτω-κάτω δικοί μας ήταν). Θα σε κοιτάξει χαζά και θα πάει παρακάτω, μασώντας την τσίχλα του. Ε, τότε, γιατί πιστεύουν ότι ο πιτσιρικάς θα τρομοκρατηθεί από το «Ασφαλιστικό Πινοσέτ»;
Δεν αναφέρομαι στην ουσία, όπως αντιληφθήκατε, αλλά στο επικοινωνιακό εποικοδόμημα που διακινεί η αντιπολίτευση απέναντι στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση Χατζηδάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει πέντε δεκαετίες πίσω και αντί να μιλήσει επί της ουσίας για το απειλητικό 2030-40 που επικρέμαται πάνω από τις κεφαλές των αυριανών Ελλήνων, συνθηματολογεί λες και βρισκόμαστε το 1973, με τον Χένρι Κίσινγκερ Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ γραμματέα του ΚΚΣΕ και τον Γιόσιπ Μπροζ Τίτο ηγέτη των Αδεσμεύτων. Σαν πρωταγωνιστές σε ασπρόμαυρα πλάνα αρχείου πολιτεύονται.
Στην δε ανάγνωση των δημογραφικών μας στοιχείων, που λένε ότι αν δεν αλλάξει κάτι τώρα, σε είκοσι χρόνια θα υπάρχουν δύο συνταξιούχοι που θα περιμένουν την (παχυλή) σύνταξη τους από τις (γλίσχρες) εισφορές ενός εργαζόμενου, η Κουμουνδούρου απαντά με το «Los Libertadores».
Χαιρετίσματα…