Η Κατερίνα Στανίση βρέθηκε συμπρωταγωνίστρια σε μια χορευτική σκηνή άξια Χρυσού Βατόμουρου, που κόστισε στον Γιώργο Πατούλη την πιθανή ανανέωση της θητείας του στην περιφέρεια Αττικής.
«Από την Παρασκευή δεν έχω κοιμηθεί από τη στεναχώρια μου για την αδικία απέναντι στον Γιώργο Πατούλη και όσα λέγονται για εμένα και το Ζάππειο», ήταν η έναρξη σε μια μακροσκελή ανάρτηση που έκανε η τραγουδίστρια στα κοινωνικά δίκτυα. Τα οποία χρησιμοποιεί, αλλά μάλλον δεν έχει καταλάβει πλήρως τη λειτουργία τους. Το πώς αποτυπώνεται επάνω τους η εικόνα μας, τι προεκτάσεις δημιουργούν τα στιγμιότυπα συμπεριφορών μας που εκτίθενται σε δημόσια θέα, διά των αναρτήσεων και του σχολιασμού που προκαλούν.
«Ο κ. Πατούλης είχε ήδη φορέσει το σακάκι του και έφευγε ο άνθρωπος με τους συνοδούς του. Τότε τον τράβηξαν επίμονα κάποιες κυρίες από Αυστραλία και Σαουδική Αραβία και πλησίασα και εγώ ζητώντας του να κάνει δυο στροφές να τις τιμήσει. Ολο αυτό που έγινε είναι πολύ κρίμα και εγώ σαν άνθρωπος είμαι βαθιά πληγωμένη, αφού του κόστισε πολλά στην καριέρα του χωρίς να φταίει» ανέφερε παρακάτω στην ανάρτηση της η Στανίση, για να καταλήξει ότι η μουσική ενώνει και δείχνει την ελληνική φιλοξενία.
Πολύ καλά τα λέει, από τη δική της όχθη οπτικής επεξεργασίας. Η οποία είναι αυτή που πρέπει να έχει μια λαϊκή καλλιτέχνης, από τις πιο αυθεντικές και συμπαθείς που έχει βγάλει ο τόπος. Η Στανίση τραγουδά και ενώνει, σε έναν χωροχρόνο που όμως απέχει έτη φωτός από τον χωροχρόνο της σύγχρονης πραγματικότητας με την εικονική της συγκλίνουσα, και αποκλίνουσα ενίοτε.
Σε αυτόν τον χωροχρόνο, που μπορεί να διχάσει αστραπιαία εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο, να καταστρέψει σε κλάσματα δευτερολέπτου καριέρες και να ξεκινήσει και πολέμους ακόμα, ένας πολιτικός πρέπει να βαδίζει προσεκτικά. Θα τον πεις άσχετο δηλαδή, αν δεν γνωρίζει τι μπορεί να του συμβεί σε περίπτωση που ξεχαστεί και αφεθεί να τον τραβήξουν στην πίστα για να ρίξει δύο στροφές, σε μια επίσημη εκδήλωση, ενώ στη χώρα έχουν ανάψει 1.470 φωτιές μόνο σε ένα μήνα κι έχουν σκοτωθεί δύο άνθρωποι στη μάχη της πυρόσβεσης. Σαφώς και φταίει, κυρία Στανίση μου, δεν εκτίμησε σωστά τα δεδομένα.
Ανθρωπος είναι κι ο Γιώργος Πατούλης, βεβαίως, μπορεί να ξεχάστηκε. Ακουσε μια λαϊκή φωνή που έχει το χάρισμα να σε μερακλώνει στο πι και φι, τον τράβηξαν και οι κυρίες να χορέψει, παρασύρθηκε και την έριξε τη ζεϊμπεκιά. Στην αληθινή ζωή δεν είναι λάθος να παρασυρθείς λιγάκι, αλλά στο αμείλικτο εικονικό σύμπαν είναι σφάλμα επικοινωνίας. Και δεν διορθώνεται εύκολα.
Ο Γιώργος Πατούλης βάδισε προς τον γκρεμό με χορευτικές κινήσεις. Οι επικοινωνιολόγοι θα μπορούσαν να τιτλοφορήσουν τον χορό του «Το ζεϊμπέκικο της πολιτικής αυτοκτονίας» και να το χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα άστοχης τοποθέτησης στο χωροχρόνο του πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι. Ισως, κάπου παραδίπλα στο κεφάλαιο αυτό, να έβαζαν και την ανάρτηση της Κατερίνας Στανίση. Ισα ίσα για να υπογραμμίσουν, σε κάποια αίθουσα διδασκαλίας, ίσως, ότι μας περιβάλλουν δύο χωροχρόνοι, διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο ένας μπορεί να κατατροπώσει τον άλλον και μαντέψτε ποιος είναι ο πιο δυνατός.
ΥΓ. Για την ιστορία, την Κατερίνα Στανίση την κάλεσαν να παραστεί στην εκδήλωση στο Ζάππειο και στο τέλος, όπως η ίδια εξήγησε στην ίδια ανάρτηση, είπε και μερικά τραγούδια για να τιμήσει τις γυναίκες του κόσμου. Κάποιοι, βέβαια, αντέδρασαν αρνητικά για την παρουσία της λαϊκής αοιδού εκεί, θεωρώντας ότι δεν ταιριάζει με τον χώρο. Πέρα από τα σφάλματα πολιτικής επικοινωνίας, να σημειώσουμε και τα σφάλματα στερεοτύπων. Η στενοχώρια της Στανίση εδώ είναι απολύτως δικαιολογημένη.