Δεν ξέρω πόσοι περίμεναν την καινούργια σκλήρυνση των περιοριστικών μέτρων, πάντως δεν ήταν καλό χαμπέρι για τον νέο χρόνο. Αυτό το «άμυνα-άμυνα-άμυνα» που από τον Αντετοκούνμπο πέρασε στον Πέτσα, χάνει σταδιακά την αξία του και την πειστικότητα του. Κι εκείνος που παίζει μέσα στο γήπεδο θέλει να περάσει την μεσαία γραμμή και να πλησιάσει το αντίπαλο καλάθι, αλλά και ο θεατής της εξέδρας επιμένει να δει καμιά θεαματική επιθετική ενέργεια, αλλιώς δεν καταλαβαίνει γιατί βρίσκεται εκεί. Η διαρκής άμυνα κουράζει, βαραίνει, συνθλίβει, στο τέλος σε κάνει να νιώθεις ηλίθιος.
Η κυβέρνηση πάντως καλά έκανε. Αφού τα επιδημιολογικά δεδομένα προαναγγέλλουν άσχημες εξελίξεις, ορθώς επιλέγει την αύξηση των περιορισμών. Αν δεν το έκανε, θα σήμαινε ότι δεν έμαθε τίποτα από το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης. Θα σήμαινε επίσης ότι δεν παρατηρεί με την δέουσα προσοχή ή δεν αξιολογεί όσα γίνονται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εφόσον οι καμπύλες των ειδικών δείχνουν μελλοντική αύξηση κρουσμάτων, διασωληνωμένων και θανάτων, θα ήταν εγκληματικό να φοβηθεί την επιβολή νέων περιορισμών. Θα έσπρωχνε σήμερα το πρόβλημα κάτω από το χαλί, για να το βρει πολύ χειρότερο (και γεμάτο φέρετρα) μπροστά της μετά από δεκαπέντε μέρες.
Βεβαίως, από το Σάββατο το πρωί τρώει ξύλο. Αν δεν το έκανε, δυο βδομάδες αργότερα θα έτρωγε πολύ περισσότερο. Πρακτικώς, όλες οι κυβερνήσεις της Δύσης έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο ξύλο και στο πολύ ξύλο. Η (επί του παρόντος) ανημποριά της επιστήμης να θεραπεύσει και η ελευθεριότητα του δυτικού ανθρώπου, μετατρέπονται σε εφιάλτη κάθε πρωθυπουργού δημοκρατικής χώρας. Στην Ανατολή είναι αλλιώς, στην Δύση ο πολίτης τα θέλει όλα και το λέει. Και να μην περιοριστεί και να μην φτωχύνει και να μην κολλήσει και να μην πεθάνει.
Ο κόσμος κουράστηκε δέκα μήνες τώρα. Κι αυτοί που επιβάλλουν τους περιορισμούς κουράστηκαν, άλλα πράγματα ήθελαν να κάνουν. Κι οι γιατροί κουράστηκαν κι εκείνοι που μονοθεματικά ενημερώνουν για την πανδημία κουράστηκαν. Και ο Οδυσσέας του Ομήρου είχε κουραστεί να τριγυρίζει στις θάλασσες για ένα καπρίτσιο του Ποσειδώνα κι ο Ιώβ της Παλαιάς Διαθήκης είχε κουραστεί να βλέπει τα κοπάδια του σφαγμένα, τα παιδιά του νεκρά και το κορμί του να λιώνει από την λέπρα για μια ιδιοτροπία του Γιαχβέ. Κι εμείς επίσης είχαμε κουραστεί να κουβαλάμε ως το 2018 στους ώμους μας ένα μνημόνιο που θα έληγε το 2012. Αν το καλοσκεφτούμε, καμιά ομηρική, βιβλική ή ιστορική δοκιμασία δεν τελειώνει σε δέκα μήνες..
Μόνο οι αντιπολιτεύσεις δεν κουράζονται να ελπίζουν ότι οι μαζικές αυτές καταστροφές είναι η ευκαιρία τους. Και βλέποντας τις αντιπροτάσεις τους καταλαβαίνουμε ότι η σωτηρία μας θα ήταν ακόμα μακριά, έστω κι αν ακολουθούσαμε τον δικό τους δρόμο, ότι κι αυτός είναι ανύπαρκτος. Πάλι επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και περισσότερα τεστ ζήτησαν το Σάββατο με τις ανακοινώσεις τους που κατακεραύνωναν τα μέτρα. Λες και αν οι γιατροί των ιδιωτικών ΜΕΘ ήταν σήμερα δημόσιοι υπάλληλοι ή αν γίνονταν διπλάσια τεστ στις πλατείες, τα κρούσματα στην επικράτεια θα είχαν από καιρό πέσει κάτω από τα ποθούμενα 500 και τα μπαροεστιατόρια θα έσφυζαν από ζωή. Οποία μιζέρια μέσα στην συμφορά μας…