Ηταν ο καλύτερος Αντώνης Σαμαράς που έχω ακούσει ποτέ. Μαχητικός, αποφασιστικός, ξεκάθαρος, ιδεολογικά κρυστάλλινος, πολιτικά καίριος. Κυρίως όμως διαχρονικός. Τον λόγο του θα καταχειροκροτούσαν ως και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης με τις μουστάκες του ή ο Ιωάννης Κωλέττης με την φουστανέλα κάτω και το φράκο πάνω πριν ενάμιση αιώνα, τόσο βαθιές ήταν οι ρίζες των αναφορών του. Εξ ου και όση ώρα κατακεραύνωνε τον Μητσοτάκη εκεί στο Πολεμικό Μουσείο, ο Κώστας Πρέκας τον κοίταζε έμπλεος θαυμασμού. Το ίδιο και ο Κώστας Καραμανλής, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Ετσι κι αλλιώς, αυτός νιώθει άνετα μόνο ως πολιτικός κομπάρσος.
Γι’ αυτό και ο ερημίτης της Ραφήνας, αναγνωρίζοντας το ηγεμονικό εκτόπισμα του Αντώνη, του παρέδωσε την εκδήλωση για ένα κατάδικό του βιβλίο (στο οποίο εξηγεί πώς τον γκρέμισαν από την πρωθυπουργία οι Αμερικάνοι και εκδόθηκε πριν από δύο χρόνια), ώστε ο Σαμαράς να περιγράψει το αντι-Κυριάκο μέτωπο που έχει στα σκαριά, σε αντικατάσταση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ προγόνου του.
Ο Αντώνης, πάλι, τίμησε δεόντως τον Κώστα, με τον οποίο κάποτε ήταν στα μαχαίρια. Καταδέχτηκε να τον αναφέρει δύο και τρεις φορές ως τιμημένο ιστορικό συνοδοιπόρο του, μεγάλη τιμή για τον ανιψιό του ιδρυτή (και έναν από τους πιο επιτυχημένους μεταπολιτευτικούς πρωθυπουργούς της χώρας).
Αναρωτιέμαι πώς τα βλέπει όλα αυτά ο Μητσοτάκης. Ο Μιτεράν έλεγε κάποτε ότι ο πολιτικός, περισσότερο από φίλους, χρειάζεται εχθρούς. Ο Κυριάκος τους βρήκε επιτέλους. Αφού ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης δεν φτουράνε, αφού στα δεξιά του βλέπει μόνο πολιτικά θρύμματα, είχε ανάγκη πάσα να βρει εχθρούς μέσα στο κόμμα του. Και από το να του προκύψει καμιά δροσερή φάτσα που παραπέμπει στο μέλλον, προτιμά να αντιμετωπίζει τη συμμαχία δύο συνασπισμένων πολιτικών γερόντων που παραπέμπουν στα διαμαρτυρόμενα γεροντάκια του Muppet show. Μια ζωή τυχερός αυτός ο Κυριάκος.
Τελικά, όλα σε τούτη τη ζωή κάνουν κύκλους.
Ο Κωστής Παπαγιώργης έγραφε ότι «ο άντρας μετά τα πενήντα του, κοιτάζεται ένα πρωί στον καθρέφτη και βλέπει ξάφνου τον πατέρα του». Δεν ξέρω αν ο Κυριάκος βλέπει τον Κωνσταντίνο στον καθρέφτη του, σίγουρα πάντως βλέπει ολοζώντανο εκείνον που τον γκρέμισε το ’93, να προσπαθεί ξανά το ίδιο. Για να δούμε ποιος θα νικήσει αυτή τη φορά.