Η πολιτική συζήτηση στη χώρα τείνει πλέον να μην μπορεί να οριστεί ως τέτοια και όσο και αν αυτή η εξέλιξη μπορεί να έχει διασκεδαστικά στοιχεία, κρύβει και σοβαρούς κινδύνους.
Η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με την σκληρή ελληνική πραγματικότητα, η οποία στην πολιτική αργκό μετονομάστηκε σε «καθημερινότητα», αλλά αυτό δεν έχει βοηθήσει στην αντιμετώπισή της. Οι εξαγγελίες συνήθως «τρακάρουν» με τις διαπιστώσεις για αυτά που όλοι γνωρίζουν και που, εν τέλει, έχουν δομικό χαρακτήρα. Δεν αλλάζουν με κουβέντες, ούτε με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα ούτε με εμφανίσεις στις τηλεοράσεις. Αλλάζουν με συγκρούσεις ή, και πιο απλά, με αποφάσεις τις οποίες απλώς κάποιος πρέπει να λάβει και να επιβάλει την εφαρμογή τους. Οσο και αν νομοθετήσεις, η υλοποίηση είναι το (όχι και τόσο) μυστικό. Και με βάση αυτό κρίνεται ο καθένας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η νέα πολιτική περίοδος ξεκινά με κάπως πιο σύνθετες παραμέτρους από ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εμφανιστεί σε λίγες ημέρες στη ΔΕΘ, έχοντας να αντιμετωπίσει κάποια συσσωρευμένα δεδομένα της πενταετίας από το 2019. Δεν έχει πολλά να μοιράσει, έχει λίγα να εξαγγείλει και όλοι (οι πολίτες, δηλαδή) έχουν πλέον στραμμένη την προσοχή τους στο τι γίνεται και τι μένει στα λόγια. Κοντολογίς, βρίσκεται λίγο πριν από το κρίσιμο σημείο για κάθε κυβέρνηση. Εκείνη την πολιτική συνθήκη που χαρακτηρίζεται από χαμηλές, έως και ανύπαρκτες προσδοκίες.
Το παράλληλο πρόβλημα είναι αυτή η σαπουνόπερα που εκτυλίσσεται σε πολλά επίπεδα στον χώρο της αντιπολίτευσης και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Εχει στοιχεία διαλυτικά, στερείται κάθε είδους πολιτικού περιεχομένου, όμως δεν παύει να είναι πόλος έλξης των πάσης φύσεως πολιτικών τοξικών αποβλήτων. Είτε γίνεται βάσει σχεδίου είτε διά της αδράνειας, λίγη σημασία έχει. Το αποτέλεσμα είναι ένα και διαμορφώνεται διαβρωτικά. Στην ουσία πρόκειται για μια μαύρη τρύπα της πολιτικής, η οποία συμπαρασύρει τα πάντα, ειδικά όσο αναπαράγεται άβουλα και άκριτα από τους διαύλους δια- ή παραμόρφωσης της επικαιρότητας.
Η εκκρεμότητα στο ΠΑΣΟΚ είναι η τρίτη πολιτική παράμετρος της περιόδου, δίχως να υπάρχουν βεβαιότητες για τις δυνατότητες ανατροπής. Οι προϋποθέσεις είναι εκεί, όμως δεν υπάρχουν αυτοματισμοί, ούτε και πρέπει κανείς να έχει την αυταπάτη της πολιτικής φιλανθρωπίας εκ μέρους των πολιτών. Αν δεν πεις κάτι και δεν πείσεις, το ζητούμενο παραμένει και είναι σκληρά αριθμητικό: οι ψήφοι.
Υπό αυτούς τους όρους, η καταλυτική παράμετρος της περιόδου είναι σήμερα πολύ πιο σύνθετη από εκείνη των προηγούμενων ετών. Και ορίζεται κατά βάση από το εξής ένα στοιχείο: Θα κατορθώσει ο Μητσοτάκης να επαναφέρει την πολιτική συζήτηση; Ή θα τον συμπαρασύρει η γενικευμένη απάθεια και απαξίωση των πάντων; Μπορεί να το κάνει μόνο με πράξεις. Θα διαπιστωθεί σχετικά σύντομα αν διαθέτει ακόμη το απαραίτητο πολιτικό κεφάλαιο.