Το ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποφασίσει να εισέλθει σε τροχιά σύγκρουσης με τον Αντώνη Σαμαρά δεν ήθελε και πολλή σοφία για να το καταλάβεις. Ήδη από τις Βρυξέλλες ο Πρωθυπουργός είχε φροντίσει να στείλει μήνυμα στον πρώην Πρωθυπουργό και νυν βουλευτή Μεσσηνίας της ΝΔ· απλώς στη Βουλή τον περιγέλασε, περιγράφοντάς τον ως κολλητό ενός τύπου σαν τον Νίκο Παππά. Επειτα ήρθε και η απάντηση του κ. Σαμαρά μέσω συνεργατών –φοβερό κι αυτό: ολόκληρος πρώην Πρωθυπουργός να μιλά μέσω ανώνυμων τρίτων– και ολοκληρώθηκε το σκηνικό.
Αυτή όμως η κίνηση του κ. Μητσοτάκη με τον θόρυβο που πολύ λογικά προκάλεσε –στο πολιτικό θέαμα της αντιπαράθεσης με τον κ. Σαμαρά προσθέστε και το οικογενειακό κάρμα–, επισκίασε μια δεύτερη κίνηση που παράλληλα έκανε ο Πρωθυπουργός στην ίδια σκακιέρα της Νέας Δημοκρατίας: ο πρόεδρος της ΝΔ, και ίσως για πρώτη φορά τόσο εμφατικά, υπερασπίστηκε τον Κώστα Αλ. Καραμανλή από τη γενικά αποδεκτή κατηγορία ότι οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία με τη διακυβέρνησή του (2004-2009).
«Δεν θέλω τώρα να γυρίσω πίσω ιστορικά στο ποιος έσωσε τη χώρα, ποιος καταδίκασε τη χώρα, αλλά εν πάση περιπτώσει, όταν γυρνάτε στο 2010, ναι, η Ιστορία θα γράφει ότι η χώρα χρεοκόπησε επί των δικών σας ημερών», είπε ο κ. Μητσοτάκης σε ένα σημείο της τριτολογίας του στη Βουλή, απευθυνόμενος στον Νίκο Ανδρουλάκη – και δεν έμεινε εκεί, αλλά συνέχισε:
«Επίσης, η Ιστορία θα γράφει ότι το 2009 σε αυτή την αίθουσα –ήμουν απλός βουλευτής–, ψηφίζατε έναν προϋπολογισμό ο οποίος προέβλεπε αύξηση δαπανών, έτσι δεν είναι; Αύξηση δαπανών γιατί “λεφτά υπήρχαν”. Δεν το είπατε απλά, δεν το είπε ο τότε Πρωθυπουργός εν τη ρύμη του λόγου, το έκανε πράξη. Και τέσσερις μήνες μετά, δυστυχώς, η χώρα “έσκασε” στα χέρια του».
Δεν χρειάζεται τόσο να σταθούμε στην ουσία και στη λογική αυτών των κάπως χαιρέκακων φράσεων του Πρωθυπουργού, αν δηλαδή το ότι χώρα «έσκασε» στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου συνιστά απόδειξη της ευθύνης του ΠΑΣΟΚ για τη χρεοκοπία της χώρας. Δύσκολα, άλλωστε, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι ένας τόσο ορθολογιστής πολιτικός σαν τον κ. Μητσοτάκη μπορεί πράγματι να πιστεύει μια τόσο μονοδιάστατη και αποσπασματική θεώρηση των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Όμως το θέμα μας είναι άλλο: ότι σε αυτή τη συγκυρία, ο Πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ επέλεξε να υποστηρίξει δημόσια τη διακυβέρνηση και την κληρονομιά του κ. Καραμανλή, ακόμα κι έτσι, ή μάλλον ιδίως έτσι: με πούρο κομματικό πατριωτισμό.
Η πολιτική στόχευση του κ. Μητσοτάκη δύσκολα κρύβεται.
Στο εσωκομματικό πεδίο επιχειρεί να σπάσει το δίδυμο των δύο πρώην, το οποίο είχε ως ληξιαρχική πράξη γέννησης εκείνη την εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο το καλοκαίρι και έκανε τα πρώτα του βήματα με την απουσία τους στη γιορτή για τα 50χρονα της ΝΔ στις αρχές του μήνα που τώρα τελειώνει. Ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει μεν τη σύγκρουση με τον κ. Σαμαρά, αλλά την ίδια ώρα κάνει μια βαθιά υπόκλιση προς τον κ. Καραμανλή και την πολιτεία του, η οποία δύσκολα βρίσκει υποστηρικτές τα τελευταία χρόνια –πόσο μάλλον τέτοιου βεληνεκούς.
Στο δε ευρύτερο πολιτικό πεδίο, ο κ. Μητσοτάκης δείχνει να αναγνωρίζει πλέον και με αυτόν τον τρόπο ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση, όπου ο δομικός αντίπαλος της ΝΔ είναι και πάλι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Μια αντιπαράθεση που είχε αναπνεύσει για τελευταία φορά το μακρινό 2009 και τώρα, 15 χρόνια μετά, βγαίνει ξανά στην επιφάνεια.