Δύο μεταβλητές που δεν τις πολυσυζητάμε: η πρώτη είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μπροστά του τρία χρόνια καθαρό πολιτικό χρόνο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και προκαλούν φθορά στην κυβέρνησή του. Η δεύτερη είναι ότι το καλοκαίρι του 2027 σκοπεύει να ζητήσει την ψήφο των πολιτών για μια τρίτη θητεία.
Θα είναι η δεύτερη φορά στη Μεταπολίτευση που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ύστερα από δύο πλήρεις τετραετίες (η μοναδική ήταν το 1989 και ο Ανδρέας Παπανδρέου, καθώς το 2004 ο Κώστας Σημίτης παρέδωσε το δαχτυλίδι στον Γιώργο Παπανδρέου) και αν κερδίσει, θα είναι η πρώτη φορά που ένας πρωθυπουργός κερδίζει μια τρίτη συνεχή θητεία.
Οπως έχει συμβεί πολλές φορές από την ανάληψη της αρχηγίας της ΝΔ το 2016, σχολιαστές και δημοσιεύματα σχετιζόμενα με το εσωτερικό του κόμματος προεξοφλούν το «τέλος του Μητσοτάκη». Υπενθυμίζεται ότι πριν από τις τρεις εθνικές εκλογές που κέρδισε (το 2019 και τις διπλές του 2023) είχαν γραφτεί «εμπεριστατωμένα» σενάρια στον Τύπο που ανέφεραν ότι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς είχαν αποφασίσει να παρέμβουν ώστε να μην είναι καν υποψήφιος –ως πρόεδρος της ΝΔ– για τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας το 2019 και το 2023. Δηλαδή «για να τον αλλάξουν».
Αλλά και κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του είχε υπάρξει ένα εμβόλιμο σενάριο που ανέφερε ότι επειδή η κυβέρνηση δήθεν δεν προχωρούσε γρήγορα τις δράσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, είχε ληφθεί απόφαση από τις Βρυξέλλες για τεχνοκράτη πρωθυπουργό, με πρώτο στη λίστα το όνομα του αντιπροέδρου της Κομισιόν, Μαργαρίτη Σχοινά. Επρόκειτο προφανώς για ευσεβείς πόθους εσωκομματικών αντιπάλων του κ. Μητσοτάκη που μετατράπηκαν σε ρεπορτάζ και στη συνέχεια συνετρίβησαν από την πραγματικότητα.
Με δεδομένο, ωστόσο, ότι η πρωτοβουλία των κινήσεων για την επόμενη τριετία, έως το καλοκαίρι του 2027, παραμένει στα χέρια του Πρωθυπουργού, οι σεναριογράφοι ανεβάζουν τώρα ένα νέο «αφήγημα». Κοντολογίς, αποτελεί την αναθέρμανση μιας δήθεν «πληροφορίας» που λέει ότι ο Πρωθυπουργός σκοπεύει να «αποδράσει» στις Βρυξέλλες, το αργότερο ως το 2027, παραδίδοντας το κόμμα σε άλλον αρχηγό για να υποστεί εκείνος την ήττα.
Συνηθίζουμε να λέμε χαριτολογώντας ότι δεν είναι καλό να αφήνεις την πραγματικότητα να χαλάσει μια ωραία ιστορία. Ωστόσο στην περίπτωση του Μητσοτάκη, δυστυχώς για τους σεναριογράφους και τους φίλους τους, η πραγματικότητα έχει την τάση να αποδεικνύεται επίμονη. Συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη μεταδίδουν σε ιδιωτικές συνομιλίες την απόφαση που φέρεται να έχει λάβει ο Πρωθυπουργός να εστιάσει απόλυτα στις αλλαγές που αφορούν το κράτος και τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.
Για παράδειγμα, η τοποθέτηση του Θοδωρή Λιβάνιου στη θέση του υπουργού Εσωτερικών για την επιτάχυνση των προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ (κυρίως στα νοσοκομεία) αυτό λένε πως δείχνει, όπως και η επιλογή να αποκτηθούν λεωφορεία με leasing αντί της αγοράς, που θα απαιτούσε τρία και πλέον χρόνια μέσω των διαγωνιστικών διαδικασιών. Και προαναγγέλλουν συνέχεια στην ίδια κατεύθυνση.
Στη ΔΕΘ (6-8 Σεπτεμβρίου) οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι παρεμβάσεις που θα ανακοινώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα υπερβούν τα 4 δισ. ευρώ. Οπως ανέφερε ο Κωστής Χατζηδάκης στην «Καθημερινή» την Κυριακή (25/8), το 2025 θα έχουμε μεταξύ άλλων αύξηση 1 δισ. ευρώ των τακτικών δαπανών, κυρίως για την Υγεία και την Παιδεία και επιπλέον 1 δισ. ευρώ αυξήσεις για τις συντάξεις,
Με εξαίρεση την εκλογή ΠτΔ, όπου φαίνεται ότι η επιλογή προσώπου μάλλον θα βραχυκυκλώσει και θα απενεργοποιήσει τους σεναριογράφους (για ένα διάστημα), ο Πρωθυπουργός έχει καθαρό πολιτικό χρόνο για να εφαρμόσει τις αλλαγές που σχεδιάζει για το κράτος και την καθημερινότητα του πολίτη. Και δεν σχεδιάζει να δραπετεύσει. Επομένως, όπως είναι και δημοκρατικό σωστό, θα εστιάσει στο κράτος (το οποίο γνωρίζει ως υπουργός από το 2012) και θα ζητήσει από τους πολίτες να τον κρίνουν μια τρίτη φορά στην κάλπη.
Το πεδίο της αναμέτρησης που επιλέγει ο κ. Μητσοτάκης, το χάος του ελληνικού Δημοσίου, έχει, πολιτικά μιλώντας, τρεις διαστάσεις. Η πρώτη, η αυτονόητη, είναι ότι αποτελεί ένα πρόβλημα που πιέζει και απασχολεί κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Η δεύτερη είναι ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα ώστε κανένας Πρωθυπουργός μέχρι σήμερα –στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης– δεν επιχείρησε να «ανοίξει το καπάκι» και να δει τι γίνεται μέσα. Παρενέβη μόνο η τρόικα όταν χρεοκοπήσαμε με ισοπεδωτικές και καταστροφικές, όπως αποδεικνύεται, περικοπές.
Η τρίτη διάσταση μπορεί όμως να ευνοήσει τον Μητσοτάκη το 2027, όσο κι αν αυτό μοιάζει σήμερα για κάποιους σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ποια είναι αυτή; Ο πολιτικός ρεαλισμός. Οι πολίτες θα επιλέξουν το 2027 ανάμεσα στον Μητσοτάκη και στις άλλες προσφερόμενες επιλογές. Οχι ανάμεσα στον Μητσοτάκη και σε μια ιδεατή-ιδανική επιλογή (πέρασε η εποχή των μεγάλων υποσχέσεων).
Και, κυρίως, οι πολίτες ζουν καθημερινά με τα χάλια του κράτους και δεν περιμένουν μαγικές λύσεις. Θέλουν να δουν επιτέλους κάποιον να προσπαθεί και να φέρνει κάποια πρώτα αποτελέσματα, αντιστρέφοντας την πορεία της διάλυσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις το «λίγο» μπορεί να αποδειχτεί «πολύ».
Σε αυτό τον καμβά, το μόνο που μπορεί και πρέπει να απασχολεί τον Πρωθυπουργό είναι μια τυχαία ασύμμετρη απειλή που μπορεί να προέλθει μόνο από εξωτερικούς παράγοντες. Εκεί τα πράγματα θα πάψουν να είναι ευθύγραμμα.