Υπερβαίνοντας ή αγνοώντας τις σπασμωδικές δικαιολογίες (της κυβέρνησης) και τις εν μέρει δικαιολογημένες, αλλά και κάπως ασύμμετρες θριαμβολογίες της αντιπολίτευσης για τα αποτελέσματα του β’ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, οι διαπιστώσεις είναι σαφείς.
Η κυβέρνηση απλούστατα δεν πέτυχε αυτά που ήθελε. Το μαξιμαλιστικό 13+3 έγινε ένα μάλλον ισχνό 8+0,5 (στον βαθμό που ο Γιάννης Μώραλης στον Πειραιά μπορεί να πιστωθεί στη ΝΔ).
Η άλλη ανάγνωση είναι ότι η ΝΔ έχασε πέντε περιφέρειες, για πολλούς και διάφορους λόγους, τους οποίους όμως θα όφειλε να έχει εγκαίρως διαγνώσει και που πάντως τώρα θα πρέπει να κατανοήσει. Το να πει κάποιος ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτε, πολύ απλά δεν ισχύει και πάντως σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση, θα είναι λάθος.
Κατά τα λοιπά και επειδή μιλάμε για αυτοδιοικητικές εκλογές, υπάρχει ένας μεγάλος χαμένος. Και αυτός είναι ο Κώστας Μπακογιάννης.
Η ήττα του, όπως δεκάδων άλλων δημάρχων, δεν έχει πολλές ερμηνείες. Είναι το αποτέλεσμα μίας προφανούς, αισθητής και εξηγήσιμης δυσαρέσκειας των δημοτών, εν προκειμένω των Αθηναίων, για τα πεπραγμένα του. Αυτό φανερώνεται πολλαπλώς και είναι ένα από τα δεδομένα των δημοτικών εκλογών. Αν δεν σου κάνει ο δήμαρχος, εύκολα τον αλλάζεις. Και αν είσαι ο δήμαρχος, οφείλεις αυτό να το κατανοείς όσο πορεύεσαι και όχι να προσπαθείς να το αντιπαρέλθεις με επικοινωνιακές χαριτωμενιές.
Ο απερχόμενος δήμαρχος της Αθήνας όφειλε να έχει κατανοήσει ήδη από τον πρώτο γύρο ότι είχε αποδοκιμαστεί με σφοδρότητα. Το έλεγαν οι αριθμοί και αυτό επιβεβαιώθηκε στον β’ γύρο.
Ας δούμε τι έλεγαν οι αριθμοί:
Στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών ψήφισαν στην Αθήνα 145.394 πολίτες. Ποσοστό συμμετοχής 32,32%. Ο Μπακογιάννης πήρε 41,35% με 57.800 ψήφους. Όμως την ίδια στιγμή, στις περιφερειακές εκλογές της ίδιας Κυριακής στην Αττική, η συμμετοχή ήταν 52,53%. Προφανώς δηλαδή, ο Μπακογιάννης διασώθηκε την πρώτη Κυριακή λόγω των ταυτόχρονων περιφερειακών εκλογών και της υποψηφιότητας Χαρδαλιά.
Στον β’ γύρο αυτή η παράμετρος έλειπε και, σε συνδυασμό με το λάθος του δημάρχου να καλέσει με περισσή αλαζονεία και προπέτεια σε ντιμπέιτ τον Χάρη Δούκα και να του χαρίσει, αφενός, την αναγνωρισιμότητα που του έλειπε, αφετέρου, την ευκαιρία να παρουσιάσει ένα σχέδιο για την πόλη, αποδείχθηκε μοιραία.
Η συμμετοχή την δεύτερη Κυριακή μειώθηκε τελικά ακόμη περισσότερο, από το 32% έπεσε στο 26,73%. Και παρά ταύτα, ο Δούκας από το 14,19% του πρώτου γύρου εκτοξεύθηκε στο 56%. Πήρε 64.055 ψήφους, σχεδόν 44.000 περισσότερες από τον πρώτο γύρο. Ο Μπακογιάννης πήρε 50.403. Επτά χιλιάδες λιγότερες από την προηγούμενη Κυριακή.
Πολύ απλά, κανείς δεν σηκώθηκε από τον καναπέ ή από τα τσίπουρα για τον Μπακογιάννη τη δεύτερη Κυριακή, πολλοί περισσότεροι το έκαναν για τον Δούκα. Και το έκαναν για κάποιο λόγο.
Είναι ένα σκληρό, αλλά πολύ απλό, στοιχειώδες μάθημα για το τι σημαίνουν οι εκλογές και πώς οφείλει κανείς να τις αντιμετωπίζει.
Σε συνδυασμό και με το συνολικό αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, είναι και ένα ηχηρό μήνυμα για όσους παραγνωρίζουν ότι η πολιτική ηγεμονία είναι κάτι που καθορίζεται από τους πολίτες και όχι αυθαιρέτως ή κατά βούληση.