Διά του επίσημου και του ημιεπίσημου επικοινωνιακού βραχίονα, ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε σε συγκεντρώσεις ανά τη χώρα με αντικείμενο διαμαρτυρίας την αστυνομική βία. Ας πούμε ότι προσπαθεί να γυρίσει ένα σίκουελ των Αγανακτισμένων. Τότε ήταν το μνημόνιο. Τώρα είναι η καραντίνα και η Αστυνομία. Αλλωστε ο Τσίπρας ετοιμάζεται να ζητήσει εκλογές. Οι οποίες, αν κρίνω από τις αναρτήσεις προβεβλημένων πολιτικών του φίλων, μπορεί και να μη χρειάζονται. Οι χούντες πέφτουν από τον λαό.
Ας δεχθούμε ότι όλα αυτά είναι θεμιτά. Στη Δημοκρατία μπορείς να εκμεταλλευτείς κάθε νόμιμο μέσο για να διεκδικήσεις την εξουσία, ακόμα και αν αυτό ελέγχεται ως προς την ηθική του διάσταση. Μόνο που πρέπει να μπει ένας αστερίσκος. Είναι άλλο η οργή των πολιτών που θα τους οδηγήσει αυθορμήτως στην πλατεία και άλλο η συνειδητή οργάνωση από έναν κομματικό μηχανισμό που «αποδέχεται το ρίσκο» και στήνει συγκεντρώσεις σε καιρό πανδημίας.
Το επιχείρημα είναι ότι ευθύνεται η κυβέρνηση που βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους. Δεκτό. Μόνο που όταν είσαι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οφείλεις να επιδείξεις στοιχειώδη σοβαρότητα. Και αυτοσυγκράτηση. Μπορεί να πεθάνει κόσμος. Ναι, το ξέρω, κόσμος πεθαίνει και από τα μέσα μεταφοράς. Για ποιο λόγο, όμως, να αυξήσεις τις πιθανότητες προσθέτοντας ακόμα μία συνάθροιση; Οργανώνεις από τώρα ένα τεράστιο αντικυβερνητικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στα μέσα Απριλίου. Και εσύ θα ετοιμαστείς καλύτερα και θα έχει δυναμώσει η φωτιά στο καζάνι της λαϊκής οργής. Αλλά δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα. Στη βράση κολλάει το σίδερο.
Tελείωσε, βέβαια, την απεργία πείνας ο Κουφοντίνας. Προφανώς άκουσε τις εκκλήσεις, επίσημες και ανεπίσημες. Καλό νέο. Πρωτίστως για όσους είχε φέρει σε δύσκολη θέση. Τώρα οι όποιες συγκεντρώσεις δεν θα φέρουν τα αποτυπώματα των οπαδών του, οι οποίοι έλεγαν ότι θα γίνει σύμβολο αν πεθάνει, αλλά και έτσι τους κάνει τη δουλειά, αν κρίνω από όσα λένε και γράφουν.
Στην Ξάνθη βγήκαν και έκαναν καρναβάλι. Αυθορμήτως. Η κυβέρνηση δεν είπε κουβέντα. Και φυσικά δεν κόπηκαν πρόστιμα. Για την κυβέρνηση υπάρχει πρόβλημα με τις συγκεντρώσεις πολιτικού περιεχομένου, αλλά δεν υπάρχει με τις καρναβαλικές. Σωστό. Καμία κυβέρνηση δεν μαλώνει τους πολίτες.
Ο Σαββόπουλος είχε τραγουδήσει για εκείνο τον χειμώνα που, άμα τον πηδούσαμε, θα καθαρίζαμε για άλλα δέκα χρόνια. Αν έγραφε ξανά το τραγούδι, θα μπορούσε να το περιορίσει σε αυτόν τον Μάρτιο. Συμβαίνουν ακραία πράγματα. Και στο μέτωπο της πανδημίας χάνεται πια η μπάλα. Η κόπωση, η κατάθλιψη και η οργή των πολιτών, οι συγκεντρώσεις στις πλατείες, οι καβγάδες στην Επιτροπή, τα πέρα-δώθε και τα μέσα-έξω των μέτρων, το επόμενο δεκαήμερο που πάντα είναι κρίσιμο, το τεταμένο πολιτικό κλίμα. Ολα αυτά δημιουργούν την αίσθηση μιας χώρας που βαδίζει προς την έξοδο της υγειονομικής κρίσης πάνω σε ένα τεντωμένο, ξεφτισμένο σχοινί. Και, ημέρα με την ημέρα, λούζεται τη χολή της, τεντώνοντας τα νεύρα της στα άκρα.
Και κάπως έτσι, σκυμμένοι πάνω από τα πληκτρολόγια σε εικονικούς εμφυλίους, βουτώντας τις γλώσσες μας στο φαρμάκι που έχουμε ο ένας για τον άλλον, ασθμαίνοντας και ξεφυσώντας, πετώντας βρισιές από το στόμα, θα μας βρει η επέτειος για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Την τιμούμε ως γνήσιοι Ελληνες. Πιο γνήσιους δεν έχει.