«Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές». Αυτός ήταν ο τίτλος μιας εμβληματικής ταινίας της δεκαετίας του ‘70, του σπουδαίου oύγγρου σκηνοθέτη Μίκλος Γιάντσο, o οποίος ασκούσε διαβρωτική κριτική στον φαρισαϊσμό της εξουσίας. Μού το θύμισαν οι φωτογραφίες που είδαν από χθες το φως της δημοσιότητας, με τον Αλέξη Τσίπρα να απολαμβάνει τις διακοπές το περσινό καλοκαίρι, σε πολυτελές σκάφος, λίγες μέρες μετά τη τραγωδία στο Μάτι .
Δεν είναι μεμπτό αυτό καθ’ αυτό το γεγονός που απεικονίζουν. Δηλαδή τον Πρωθυπουργό να κάνει διακοπές πολυτελείας. Ούτε ότι έγιναν σε σκάφος κάποιου επιχειρηματία. Αρκεί να αποδειχθεί ότι είναι απλός φίλος του και δεν ευνοήθηκε από τη σχέση τους με αντάλλαγμα τη διάθεση του σκάφους, γιατί τότε θα πρόκειται για καραμπινάτη διαπλοκή. Κι άλλοι Πρωθυπουργοί στο παρελθόν, ο Ανδρέας Παπανδρέου για παράδειγμα, φιλοξενήθηκαν σε θαλαμηγό επιχειρηματία αλλά δεν προέκυψε από πουθενά ότι ευνοήθηκε με κρατικές δουλειές.
Επιπλέον είναι ανοησία και αφέλεια να υποστηρίζει κανείς ότι όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως Αριστεροί, είναι και πρέπει να παραμένουν μίζεροι και φτωχοί, αποποιούμενοι την απόλαυση κάθε συνήθειας και προνομίων των αστών. Η σύζυγος, όμως, του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια πρέπει και να δείχνει τίμια.
Αυτό, λοιπόν, που αποκαλύπτεται είναι το ήθος και το ύφος της εξουσίας του Αλέξη Τσίπρα και αρκετών κυβερνητικών αξιωματούχων του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν επί πέντε χρόνια, από το 2010 που ξέσπασε η κρίση και ήρθαν τα μνημόνια, καλλιέργησε συστηματικά τον λαϊκισμό καταγγέλλοντας και λοιδορώντας τους πολιτικούς αντιπάλους με κεντρικό επιχείρημα πως ευνόησαν επιχειρηματικά συμφέροντα και μαζί τους κατέστρεψαν τη χώρα φέροντας τα μνημόνια είναι τουλάχιστον υποκρισία την ίδια ώρα να συγχρωτίζεται μαζί τους.
Με ύφος επιτιμητικό να υποστηρίζουν ότι όλοι οι άλλοι είναι το «παλιό» και αυτοί το νέο όταν στα μουλωχτά κάνουν τα ίδια. Και όταν αποκαλύπτονται να επιτίθενται σε όποιον τους επικρίνει, μετερχόμενοι ύβρεων και λοιδοριών. Να επιχειρούν να κάνουν το άσπρο μαύρο χωρίς συστολή και κοινωνική ευαισθησία.
Πρόκειται για την απόλυτη έκφραση του φαρισαϊσμού με στόχο μόνο και μόνο τη διατήρηση της εξουσίας με κάθε μέσο.
Μιλώντας με όρους αριστερής φρασεολογίας, αυτή δεν είναι η νοοτροπία των μικροαστών; «Ο αριστερισμός η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», για να θυμηθούμε και τον Λένιν στο οποίο γαλουχήθηκε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στα νιάτα της;
Ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του, γνωρίζουν καλά ότι επειδή ήρθαν στα πράγματα, μπορούν να γίνουν κάτι που δεν είναι. Και καθώς πλησιάζει η ώρα να απέλθουν γίνονται όλο και πιο κυνικοί και επιθετικοί. Μόνο που αυτό το ύφος και ήθος, επιτομή του οποίου είναι ο «πολακισμός», αποστρέφει την κοινωνία και δημιουργεί τις προϋποθέσεις η αποχώρηση από την εξουσία –με την ετυμηγορία της εκλογικής κάλπης, σύντομα στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές και αργότερα στις εθνικές εκλογές– να μην είναι μόνο μια μεγάλη ήττα αλλά να συνοδεύεται με ηχηρό γδούπο!