Και η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αύξησε ξαφνικά τον κατώτατο μισθό. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο ξεκούδουνη ενέργεια, τη στιγμή που η χώρα διακοπεύει ή κορονοπαρτίζεται, αλλά τέλος πάντων ήταν κάτι το διαφορετικό, βρε αδερφέ. Υπάρχουν άνθρωποι που μπήκαν στην αγορά εργασίας εδώ και δέκα χρόνια, δίχως ποτέ να έχουν ακούσει τη φράση «αύξηση μισθού ή μεροκάματου». Οι παλιότεροι ξαναθυμήθηκαν κάτι ευτυχισμένους καιρούς, στους οποίους αυτή η «αύξηση» ήταν δεμένη και ετήσια.
Θα πείτε «σιγά την αύξηση, μόνο 2%». Σωστά, αλλά κατά την ίδια λογική, αν στη θέση της αύξησης είχε ανακοινωθεί μείωση του κατώτατου μισθού κατά 2%, αυτοί που σήμερα χλευάζουν τι θα έλεγαν; «Δεν χάλασε ο κόσμος, σιγά τη μείωση» ή θα μαζεύονταν εν μέσω καύσωνα στο Σύνταγμα για να τα κάνουν γυαλιά καρφιά; Προσωπικά βάζω στοίχημα για το δεύτερο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ξαναμπαίνουμε στη χρυσή περίοδο του «ενός κουλουριού».
Για όσους δεν θυμούνται, τους καιρούς της ευμάρειας που κάθε χρόνο δινόταν κρατική αύξηση μισθών και ημερομισθίων, τα συνδικάτα και οι αντιπολιτεύσεις απαντούσαν παγίως με δύο διαιρέσεις. Αρχικά διαιρούσαν το μηνιαίο ποσό της αύξησης του κατώτατου μισθού με την τρέχουσα τιμή του κουλουριού Θεσσαλονίκης. Μετά διαιρούσαν τα κουλούρια που αγόραζε το ποσό αυτό, με τις τριάντα μέρες του μήνα.
Η συνήθης κατάληξη αυτής της πολιτικο-συνδικαλιστικής αριθμητικής ήταν απλή, εύπεπτη και πιασάρικη όσο δεν έπαιρνε. «Μας δίνουν μισό κουλούρι την ημέρα και τολμούν να μιλούν για αύξηση. Μας εμπαίζουν, ντροπή!». Σας εξομολογούμαι ότι ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια ασφυκτικής μνημονιακής αποκουλουροποίησης, πίστευα ότι δεν θα ξανακούσω το ίδιο επιχείρημα. Πίστευα ότι οι συνθήκες μας είχαν διδάξει την αξία της μακροχρόνιας πραγματικής πρόσθεσης απέναντι στην υποκριτική πλασματική διαίρεση.
Εκανα λάθος. Το «μισό κουλούρι» και το «ψίχουλα» έκαναν ξανά την έφοδό τους στην πολιτική σκηνή και μάλιστα από εκείνους που στον δικό τους καιρό «αριστερής» εξουσίας δεν έδωσαν ούτε δεκαράκι αύξηση στον κόσμο, έτσι για το γαμώτο. Τα ίδια είπαν και οι συνδικαλισταράδες, που δέκα χρόνια τώρα αποδείχτηκαν ανίκανοι να κινητοποιήσουν έστω και έναν εργαζόμενο για να διεκδικήσει κάτι από την εργοδοσία. Ολοι τους όμως ξέρουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους απέναντι στην πρώτη κυβέρνηση που τόλμησε να δώσει αύξηση.
Για να είμαι ειλικρινής, η μόνη εμπεριστατωμένη κριτική που είδα στην εξαγγελία Χατζηδάκη δεν ήταν ούτε από την Αριστερά, ούτε από τα συνδικάτα. Την είδα από τα ακραία φιλελεύθερα think tanks που διαφώνησαν σφοδρά προβλέποντας σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς από αυτή την αύξηση του 2%. Πρόβλεψαν αύξηση της ανεργίας, αύξηση της μαύρης εργασίας, κλείσιμο «οριακών» επιχειρήσεων, αύξηση της εργασιακής αδικίας.
Τι κατάρα κι αυτή που έχει πέσει πάνω στα κεφάλια του Κυριάκου και του Κωστή, ε; Οι κομμουνιστές να τους φωνάζουν νεοφιλελεύθερους και ανάλγητους, με τους νεοφιλελεύθερους να τους λένε κρατιστές και κομμουνιστές.