Ο Δημήτρης Κουτσούμπας πήγε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Κι ένα βράδυ, ο άνθρωπος ήρθε σε αυτή την ιδιαίτερη διάθεση που έχεις, όταν θες να χορέψεις. Σηκώθηκε λοιπόν και χόρεψε ένα ζειμπέκικο. Ήταν όλο δικό του. Χόρεψε με το μεράκι του, την προσωπικότητά του, την ευγένειά του και τη λεβεντιά του. Δεν φόρτωσε τον χορό του με παλικαρισμούς, φιγούρες επίδειξης και ανομολόγητους καημούς. Στάθηκε στο μέτρο κι ήταν ένας χορός έκφρασης κι επικοινωνίας, συντροφικότητας, αν θέλετε, σεμνότητας. Μάλλον, για να το πω σωστά, ήταν ένας χορός που άφηνε γύρω του μια λεπτή ευωδιά ανθρωπιάς.
Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε να παρακολουθήσει την άσκηση «Παρμενίων». Από κοντά του είχε σε όλη τη διαδρομή τον καθ΄ύλην αρμόδιο υπουργό Πάνο Καμμένο – περήφανο οικοδεσπότη, σα γαλλόπουλο κορδωτό σε στολή παραλλαγής. Ο Πρωθυπουργός λοιπόν μιας χώρας καθημαγμένης, όπου καθημερινά η κοινωνία ξυπνά με την αγωνία «πόσο χειρότερα θα εξελιχθεί η ζωή μου σήμερα;», εμφανίστηκε να βιώνει -μεσ΄ στην καλή χαρά!- μια νέα εμπειρία. Με τα αεροδυναμικά του γυαλιά, το αναμνηστικό τζάκετ και τα ακουστικά, τον είδαμε να πειραματίζεται στα κουμπιά του πιλοτηρίου ενός C-130, να κουβεντιάζει χαρωπά με αξιωματικό των ΟΫΚ, να θαυμάζει τα ψωμιά των μαγειρείων, να φορά κι αυτός στολή παραλλαγής και να τρώει στην αυλή του στρατοπέδου.
Γιατί «πάντρεψα» τις δυό εικόνες; Γιατί η μία είχε τη στάμπα της αυθεντικότητας – διαφωνώ με τον πολιτικό προσανατολισμό του κ. Κουτσούμπα, σέβομαι βαθιά όμως τη δημόσια εικόνα του. Η άλλη, παρέπεμπε σε σχολική έκθεση με το ελεύθερο θέμα «μια ξεχωριστή μέρα». Ο Πρωθυπουργός χάρηκε σα μικρό παιδί την επαφή του με τον μηχανισμό πολέμου και το έδειξε – όμως, σε όλα τα πλάνα, η μιλιτέρ εμφάνισή του θύμιζε την αλεπού-γιατρό.