Σχήμα οξύμωρο: ο Απόστολος Γκλέτσος, ηθοποιός και δήμαρχος Στυλίδας, που μας έχει συνηθίσει μέσα και από τις δύο ιδιότητές του σε ένα προφίλ δυναμικό, οξύθυμο κι εκρηκτικό, καλεσμένος στην εκπομπή του Alpha με τον ανέμελο τίτλο «Happy Day», μίλησε ανοιχτά για την περιπέτειά του με τον καρκίνο. «Χειρουργήθηκα πριν 4 χρόνια για καρκίνο στο στομάχι» αναγραφόταν για πολλή ώρα στο «super» της εκπομπής. Και με αυτή του την αποκάλυψη, ο «σκληρός Γκλέτσος» -όπως τον ήθελε για χρόνια η εγχώρια σοουμπίζ -, απέδειξε πως όταν εξομολογείσαι κάτι τόσο προσωπικό, δεν εισπράττεις οίκτο, αλλά κερδίζεις τον θαυμασμό.
«Με τον καρκίνο στο στομάχι το κατάλαβα επειδή είχα τρομερούς πόνους. Εκανα θεραπείες. Κάνω εξετάσεις και μέχρι τώρα πάμε καλά και μάλλον το ξεπεράσαμε. Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι να ακούτε τον γιατρό σας. Ο θάνατος δεν είναι τίποτα, μια μετάβαση είναι. Γι’ αυτούς που μένουν πίσω είναι δύσκολο» είπε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.
Ο Γκλέτσος δεν είναι ο μόνος «επώνυμος» που βγαίνει να μιλήσει ανοιχτά για την περιπέτειά του με τη συγκεκριμένη ασθένεια. Το έκανε πρόσφατα και ο Θάνος Μικρούτσικος, το κάνει πλέον με θεαματική συχνότητα πολύς κόσμος, χρησιμοποιώντας ως βήμα τα social media.
Θα μπορούσαν αυτού του είδους οι δημόσιες εξομολογήσεις να σηματοδοτήσουν μία νέα εποχή στον τρόπο με τον οποίο στεκόμαστε απέναντι στη ζωή και στον θάνατο; Ξαφνικά, βλέπεις ανθρώπους που ξεμπροστιάζουν τον καρκίνο, τον μεγάλο ακατονόμαστο, που σε άλλες εποχές, κανείς δεν μπορούσε καν να αρθρώσει το όνομά του, λες και αν το έκανε, αυτομάτως θα αρρώσταινε και ο ίδιος.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου σε κάτι συζητήσεις που είχε με οικογενειακούς φίλους, να λέει «αυτός έχει την παλιαρρώστια… μακριά από μας… χτύπα ξύλο»· και άλλα παρόμοια τεχνάσματα «προληπτικής ιατρικής». Για πολλά χρόνια επίσης, το πιο λόγιο όνομά του, ήταν η «επάρατη νόσος».
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν νοσήσει και αντί να πεθάνουν οι ίδιοι, αποδεκατίστηκαν οι φίλοι τους: ξαφνικά έπαψαν να τους επισκέπτονται στο νοσοκομείο, και λίγο αργότερα, σταμάτησαν να παίρνουν και τηλέφωνο. Ο καρκίνος αντιμετωπιζόταν και σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη αντιμετωπίζεται σαν μεταδοτική νόσος, που όποιος πάει κοντά, φοβάται ότι θα κολλήσει.
Και όπως αποδεικνύεται περίτρανα, οι ασθενείς έχουν το μεγαλύτερο σθένος, ενώ οι υγιείς καταρρέουν μπροστά στο μεγάλο «Κ».
Καθισμένος λοιπόν ο Γκλέτσος στον καναπέ του «Happy Day», και μιλώντας για όλα αυτά που πριν από λίγο καιρό κανείς δεν θα περίμενε ότι θα μπορούσαν να ειπωθούν στον μαθημένο στα εύκολα και ανώδυνα τηλεοπτικό αέρα, ήταν σα να αποχαιρέτισε την lifestyle ελαφρότητα με την οποία έχουμε μεγαλώσει, με την οποία μεγάλωσε πιθανότατα και ο ίδιος.
Ακόμα κι αν τα σκηνικά των εκπομπών παραμένουν σε παστέλ αποχρώσεις, ξαφνικά είναι σα να άνοιξε χώρος για ανθρώπους πιο κανονικούς, με πραγματικά προβλήματα και όχι καρικατούρες ή ολογράμματα του εαυτού τους. Ο Γκλέτσος, αναφερόμενος και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει με την καρδιά του, είπε ότι μάλλον είναι εφτάψυχος. Κάνει σε όλους μας καλό αυτή η (προσ)γείωση. Και αυτή η αισιοδοξία.
Κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί προ κρίσης, όταν όλα φαίνονταν τέλεια, φωταγωγημένα και με ιλουστρασιόν υφή, να μιλήσει ανοιχτά για κάτι τέτοιο. Υπήρχε στίγμα, υπήρχε δαιμονοποίηση. Αν ήσουν άρρωστος, ήσουν καταδικασμένος. Δεν είχες το δικαίωμα να συναναστρέφεσαι τους «υγιείς» και να τους χαλάς το πάρτι με το σοβαρό σου πρόβλημα. Τώρα όμως; Το φθαρτό είναι ξαφνικά γοητευτικό. Δείχνεις τις πληγές σου και ως διά μαγείας, σου δείχνουν και άλλοι, επίσης ασθενείς με σθένος, τις δικές τους.
Δεν παλεύεις μόνος στα Μαρμαρένια Αλώνια, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί μαζί σου, στο ίδιο στρατόπεδο. Οι λιποτάκτες δεν έχουν θέση σε αυτή τη μάχη των μαχών. Οι τοξικοί άνθρωποι που σε ήθελαν μόνο στις χαρές και σε απορρίπτουν στις λύπες σου, ας αποσυρθούν απ’ τη ζωή σου. Είναι άλλωστε, εξίσου βλαβεροί με όλες τις ουσίες που θεωρούνται καρκινογόνες.
Στο τέλος του ψυχαναγκαστικού «Ολα είναι καλά» περιμένει το «Ολα θα πάνε καλά». Από τα μεγάφωνα ακούγεται στη διαπασών το «I will survive» με τη φωνή της Γκλόρια Γκέινορ. Κάποτε νομίζαμε όλοι ότι θα ζήσουμε για πάντα, μέχρι που πέθανε ο Ντέιβιντ Μπάουι από καρκίνο. Και αφού δεν γλίτωσε από αυτόν ούτε ο άνθρωπος που θεωρούσαμε υπεραιωνόβιο εξωγήινο, τότε ναι: υπάρχει στη συσκευασία όλων μας, κάπου κρυμμένη, η ημερομηνία λήξης.
Οι άνθρωποι που έχουν την τόλμη να πουν ότι παλεύουν με κάτι τόσο μεγάλο, δεν απομυθοποιούνται επειδή μας δείχνουν ξαφνικά τα τραύματά τους. Κάθε άλλο. Απλά, από το ουτοπικό «αθάνατοι», περνούν στο πιο ρεαλιστικό, και βαθιά ανθρώπινο «επιζώντες». Δεν είναι καλύτερα έτσι;