Γυναικοκτονίες, υποκλοπές, τοξικότητα, ακρίβεια, φωτιές, κρούσματα και πανδημικοί θάνατοι, υπερτουρισμός και σκουπίδια, ακόμα και ρατσισμός με #not_my_national_team: με έναν τρόπο ο εφετινός Αύγουστος είναι ακόμα χειρότερος από τον περυσινό –η αίσθηση της ματαίωσης και της ματαιότητας, η αίσθηση του φαιδρού και του άρρωστου δημιουργούν μια πνιγηρή ατμόσφαιρα που κάνει την καλοκαιρινή ζέστη στην πόλη ακόμα πιο αφόρητη. Κι όμως…
Η κίνηση στην άνοδο της Κηφισίας, το απόγευμα της Τρίτης, ήταν ασυνήθιστη για δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου: ουρές αυτοκινήτων για το κλειστό του ΟΑΚΑ, οι περισσότεροι καθυστερημένοι –πού να φανταστούν ότι θα έχει τόσο κόσμο. Μέσα στο στάδιο, σχεδόν 16.000 θεατές για έναν φιλικό αγώνα μπάσκετ Ελλάδα – Ισπανία. Και ατμόσφαιρα γιορτής. Ο αθλητισμός έχει αυτή την ευεργετική, σχεδόν καταπραϋντική ιδιότητα. Ειδικά αν πρωταγωνιστές είναι η φαμίλια των Αντετοκούνμπο, ίσως ό,τι πιο ελληνικό και όμορφο έχει βγει από τη χώρα μας την τελευταία δεκαετία.
Η αντίδραση δε της εξέδρας ήταν μια υπενθύμιση ότι κάτι ωραίο μπορεί να βγει από αυτόν τον τόπο και να αναγνωριστεί.
Οσα συνέβησαν στις κερκίδες πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα –στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας για το Ευρωμπάσκετ του 2022 που αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου– ήταν ένα ξέσπασμα αγάπης και υποστήριξης για την οικογένεια Αντετοκούνμπο, τον Γιάννη και τα αδέλφια του, τον Θανάση, τον Κώστα και τον Aλεξ. Αλλά ήταν και μια ανάσα μιας άλλης Ελλάδας, πιο φρέσκιας, πιο μαχητικής, πιο ωραίας.
Το ματς της Τρίτης ήταν φυσικά η απάντηση στα εμετικά σχόλια που διατυπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες συντονισμένα από ακροδεξιούς κύκλους μέσω του hashtag που έλεγε #not_my_national_team στο Twitter, μετά τη δημοσίευση της όμορφης φωτογραφίας των τεσσάρων αδελφών με τη φανέλα της εθνικής μας ομάδας. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι η απάντηση στον ρατσιστικό οχετό του Διαδικτύου δεν ήρθε από άλλους ακραίους και στρατευμένους των social media, αλλά από τους κατασυκοφαντημένους «νοικοκυραίους», τους μπαμπάδες και τις μαμάδες που πήγαν αυγουστιάτικα στο ΟΑΚΑ με τα παιδιά τους για να επευφημήσουν την ομάδα και προσωπικά τα τρία αδέλφια που έπαιξαν στον αγώνα και τον Αλεξ που βρέθηκε στο γήπεδο με πολιτικά.
Δύο στιγμιότυπα συγκράτησα –ναι πήγα κι εγώ να δω τον Giannis και τους άλλους της ομάδας του Δημήτρη Ιτούδη:
«MVP! MVP!». H Εθνική ήταν εξαιρετική στο πρώτο ημίχρονο και έφτασε να προηγείται και με διαφορά 21 πόντων. Ο Γιάννης ήταν βασικός συντελεστής αυτής της εικόνας, παίρνοντας πάνω του προσπάθειες, παίζοντας άμυνα και κυνηγώντας κάθε φάση. Η συμμετοχή αναπληρωματικών παικτών έδωσε τη ευκαιρία στους Ισπανούς να μειώσουν τη διαφορά στο δεύτερο ημίχρονο στους έξι πόντους (63-57). Ο Δημήτρης Ιτούδης έριξε ξανά στον αγώνα τον Γιάννη και αυτά που έκανε θύμισαν αυτά που βλέπουμε στα highlights του ΝΒΑ -από τον δικό μας σούπερ σταρ και πρωταθλητή του 2021. Το κοινό σηκώθηκε όρθιο και φώναζε με πάθος: «MVP! MVP!».
Μην αγγίζετε τον Γιάννη. «Πάει, τους πήρε παραμάζωμα» έλεγε ένας εξηντάρης κύριος την ώρα της αντεπίθεσης της Εθνικής με ρεσιτάλ από τον Γιάννη στο δεύτερο ημίχρονο. Ηταν από αυτούς τους ανθρώπους που είναι χαρά να τους έχεις κοντά σου στην κερκίδα. «Ελα βρε μη φοβάσαι, μπες μέσα, δεν σε πειράζει κανένας» έλεγε για τους νεότερους παίκτες της Εθνικής που ήταν τρακαρισμένοι στο γεμάτο γήπεδο και δίσταζαν να αναλάβουν προσπάθειες απέναντι στην άμυνα των Ισπανών. Ο Γιάννης δεν είχε ανάγκη ενθάρρυνσης. Ανέβασε μαζί με τους συμπαίκτες του τη διαφορά από τους 6 στους 17 πόντους.
«Θα το πω κι ας με κάψει ο Θεός, μου θύμισε Γκάλη» έλεγε ένας διπλανός. Και μπορεί η σωματοδομή, το στιλ του παιχνιδιού να μην έχουν καμία σχέση (πόσο μάλλον οι εποχές του μπάσκετ) αλλά ο κόσμος διέκρινε σωστά εκείνα τα λεπτά του β’ ημιχρόνου ένα στοιχείο που υπήρχε έντονα στον Νίκο Γκάλη. Την αυτοπεποίθηση και τη συγκέντρωση του ηγέτη. Κι ας ήταν φιλικό το ματς. Ενός ηγέτη, στην περίπτωση του Γιάννη, που παίζει ταυτόχρονα «για» και «με» την ομάδα.
Και τον ηγέτη δεν επιτρέπεται να τον αγγίζει κανείς. Η σκηνή είναι απολύτως χαρακτηριστική (το βίντεο επάνω δίνει μια εικόνα). Κατεβάζοντας με ορμή τη μπάλα στον ανοιχτό χώρο ο Γιάννης διέσχισε όλο το γήπεδο προς το καλάθι των Ισπανών και όταν μπήκε στη ρακέτα oι Ισπανοί του έκαναν φάουλ. Και ο Γιάννης αστόχησε. Και τότε ξέσπασε ιερή αγανάκτηση. Ολο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο να διαμαρτυρηθεί και αμέσως μετά η διαμαρτυρία μετατράπηκε σε αποθέωση ξανά με «MVP! MVP!» για τον Γιάννη καθώς στεκόταν στη γραμμή τον βολών. Ηταν τόσο έντονο αυτό που συνέβη που και οι ίδιοι οι παίκτες έστρεψαν το βλέμμα στους θεατές με πιο χαρακτηριστική την αντίδραση του συμπαίκτη του Γιάννη, Τάιλερ Ντόρσεϊ, να κοιτάει τις κερκίδες και να χαμογελά χαρούμενος (η μητέρα του Ντόρσεϊ είναι ελληνικής καταγωγής και ο παππούς του ήταν Ελληνας που μετανάστευσε στις ΗΠΑ).
Μετά τον αγώνα, τα social media γέμισαν με βίντεο και φωτογραφίες και το σύνθημα #my_national_team που έσβησε το άθλιο hashtag των προηγούμενων ημερών. Ο Γιάννης αντάμειψε με διαστημικό μπάσκετ τους ανθρώπους που πήγαν στο γήπεδο παραμονές Δεκαπενταύγουστου για την Εθνική αλλά και για να υποστηρίξουν τον ίδιο και τα αδέλφια του. Eπαιξε 20 λεπτά και έβαλε 31 πόντους με 9/10 δίποντα, 2/3 τρίποντα.
Το κακό είναι ίσως ότι παρασυρθήκαμε. Και από ένα φιλικό αρχίσαμε τα όνειρα, ότι μπορεί στο Ευρωμπάσκετ που έρχεται να ζήσουμε στιγμές όπως παλιά –σαν μια βαθύτερη ανάγκη μας μια αθλητική επιτυχία να πάρει σαν αεράκι τη δυσωδία της πολιτικής και της καθημερινότητας.