Το self test είναι μία διαδικασία ενδοσκόπησης. Κυριολεκτικά. Για αυτό και ορθώς διαχωρίζεται από το rapid, αν και είναι ακριβώς το ίδιο. Στο rapid η μπατονέτα βρίσκεται στα χέρια επαγγελματία. Στο self, όμως, είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Και περιμένεις να δεις αν έχετε παρέα τον ιό.
Βγήκα θετικός, από self test, το πρωί της Πρωτοχρονιάς –είναι καλό να αρχίζει η χρονιά με κάτι θετικό. Το προηγούμενο τριήμερο είχα κάνει και rapid και μοριακό που έγινε φετίχ. Ηταν αρνητικά. Και καθώς ήταν Πρωτοχρονιά, όταν είδα τις δύο γραμμούλες, σκέφτηκα να αράξω σπίτι και να μην τρέχω έξω για επιβεβαίωση. Τι να επιβεβαιώσω άλλωστε; Είχα λίγο πυρετό, καταρροή, ελαφρύ βήχα και δύο γραμμές στο τεστ. Κλασική Ομικρον, αποφάνθηκα. Πήρα αγκαλιά το ρολό με το χαρτί κουζίνας, έβαλα το Depon να κάνει μπουρμπουλήθρες και το δάχτυλο στο οξύμετρο. Το οξύμετρο είναι μία συσκευή που σε αρρωσταίνει. Ας πούμε μετράς το οξυγόνο από τον δείκτη του δεξιού χεριού. Και είναι 95%. Δεν σου αρέσει. Αλλάζεις δάχτυλο. Και αυτό μπορεί να πάρει ώρες, βασικά δεν σταματάει ποτέ.
Σκέφτηκα ότι ως ευσυνείδητος πολίτης οφείλω να ενημερώσω το κράτος. Μεταξύ μας, ήθελα να ακούσω τον αριθμό των κρουσμάτων και να διαλέξω ένα νούμερο, ας πούμε το 1.000, για πάρτη μου. Τηλεφώνησα στην ειδική γραμμή του ΕΟΔΥ. Απασχολημένη. Γενικώς όποτε και αν προσπάθησα να καλέσω αυτήν τη γραμμή, ήταν πάντα απασχολημένη. Λογικό. Με τόσα κρούσματα, μπορεί να είχαν αρρωστήσει και οι τηλεφωνητές.
Κάλεσα τη γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης. Αυτή λειτουργούσε κανονικά. Προφανώς δεν καλούν και πολλοί. Ολοι νομίζουν ότι είναι καλά. Μετά είπα ότι το κράτος θα ενημερωθεί από το τεστ που θα κάνω σε μικροβιολογικό εργαστήριο. Και έτσι την Κυριακή 2 Ιανουαρίου κίνησα για το διαγνωστικό κέντρο της περιοχής μου (είδα ότι θα λειτουργούσε έξι ώρες) αποφασισμένος να κάνω PCR. Για ποιο λόγο είπα να κάνω PCR; Ειλικρινά δεν ξέρω. Νόμιζα ότι έτσι πάει το πρωτόκολλο. Πρέπει να κάνεις ένα PCR για να πιστοποιήσεις αυτά που σου δείχνει το rapid (συγγνώμη, το self) και η φάτσα σου στον καθρέφτη.
Φόρεσα την καλή μου τη μάσκα με τη διπλή στρώση και τα ανθρακονήματα, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα για το διαγνωστικό κέντρο. Και έπαθα ένα μικρό σοκ. Δεν κάθισα να τους μετρήσω έναν προς έναν, αλλά θα ήταν καμιά εκατοστή, μαζί με αυτούς που περίμεναν στα αυτοκίνητα. Οι περισσότεροι στην ίδια κατάσταση με μένα. Με φόρμες, ελαφρώς ταλαιπωρημένο look, μάσκες υψηλής ασφάλειας, σκυμμένοι στο κινητό. Εννοείται ότι έφυγα. Εκείνοι έμειναν. Τι έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί; Κάποιοι θα ήθελαν ένα rapid προκειμένου να δουν αν ασθενούν -προφανώς θα αδυνατούσαν να το κάνουν στο σπίτι. Και άλλοι το περίφημο μοριακό, για να επιβεβαιώσουν τη θετικότητα τους, να πάρουν το πιστοποιητικό νόσησης και να τακτοποιήσουν τα της άδειας από τη δουλειά.
Πλέον δεν χρειάζεται να το κάνουν όλοι αυτό. Οι εμβολιασμένοι μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους με rapid. Το ερώτημα που γεννάται τώρα είναι για ποιο λόγο τόσο καιρό στηρίζεται η μέθοδος του PCR, ειδικά όταν πρόκειται για θετικά τεστ –είναι εξαιρετικά σπάνια η περίπτωση να υπάρχει θετικό rapid και αρνητικό PCR.
Πού είχαμε μείνει; Α, με μένα μέσα στο αυτοκίνητο να χαζεύω την ουρά στο διαγνωστικό κέντρο και να σκέφτομαι, σε μία κρίση ευσυνειδησίας, πώς θα δηλώσω το κρούσμα μου. Και καθώς δεν με ενδιέφερε η άδεια (δεν θα ζητούσα για ένα συνάχι), είπα ότι θα πάω πρωί σε ένα φαρμακείο, να μου κάνουν rapid και να το δηλώσω.
Τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου έκανα το πρωί self test, είδα ότι είμαι θετικός και δεν το κούνησα από τον καναπέ. Η καταρροή μου είχε μειωθεί θεαματικά, αλλά εμφανίστηκε ένας ελαφρύς βήχας. Την Τρίτη δεν είχα σχεδόν κανένα σύμπτωμα. Και είπα να αφήσω τις εξόδους για την Τετάρτη, όταν θα ήμουν στις πέντε ημέρες από το θετικό τεστ. Τότε θα πήγαινα να επιβεβαιώσω το κρούσμα.
Και πήγα. Τετάρτη πρωί ήμουν θετικός, στο σπίτι. Τετάρτη απόγευμα, ήμουν αρνητικός στο rapid του μικροβιολογικού εργαστηρίου. Γυρίζω σπίτι, επαναλαμβάνω το τεστ. Αρνητικός. Την επομένη ρώτησα αν πρέπει να κάνω PCR. «Για να το κάνεις, τι;» ρώτησε ο μικροβιολόγος. «Ασε που είναι πιθανό να μη βγει ούτε ασθενώς θετικό». Και έτσι το κράτησα κρυφό από το κράτος, του το λέω τώρα και ελπίζω να μη μου κάνει μούτρα.
Πώς ήταν η εμπειρία μου από τη νόσηση; Διόλου δραματική. Ο ιός με πέτυχε 25 μέρες μετά την ενισχυτική δόση, κοινώς ήταν ένα συναπάντημα που δεν του βγήκε σε καλό. Και προφανώς το εμβόλιο παίρνει τα ήπια συμπτώματα της Ομικρον και τα συμπιέζει ακόμα περισσότερο. Αν μου έκανε κάτι μεγάλη εντύπωση, είναι ο απότομος, σχεδόν μηχανικός, τρόπος με τον οποίο σταμάτησαν τα συμπτώματα. Λες και έπεσε κόφτης.
Κάπου διάβασα ότι η Ομικρον είναι στην πραγματικότητα το εμβόλιο και μάλιστα για πολλούς έχει λιγότερες και μικρότερες παρενέργειες από το αληθινό σκεύασμα. Θα κολλήσουμε όλοι και θα τελειώσει. Και περίπου αυτό συμβαίνει στην πράξη. Δεν χρειάζεται να σου το πουν τα κρούσματα, το διαπιστώνεις στην timeline σου στα social, με τους περισσότερους να σημειώνουν ότι το περνούν πολύ ελαφριά. Σαν μια ίωση με τεράστια διασπορά. Και συνέχεια μέσα μου με τρώει η απορία. Είναι η, «απαλή», Ομικρον αποτέλεσμα μιας «μηχανικής» προδιαγεγραμμένης εξελικτικής διαδικασίας ή απλώς είμαστε τυχεροί;