Φεύγει ποτέ ένας Καραμανλής από την πολιτική; Ενας Παπανδρέου; Ενας Μητσοτάκης; Η Ιστορία έχει δώσει την απάντηση και είναι κοινή. Τα τρία αυτά «επώνυμα» κυριαρχούν, αν δεν μονοπωλούν, στην πολιτική ζωή του τόπου τις τελευταίες (επτά είπατε;) δεκαετίες. Συνιστούν, από κοινού, ένα είδος κοινοβουλευτικής «βασιλείας», με την έννοια της κληρονομικής διαδοχής και την ισχύ που αυτή έχει στο πολιτικό γίγνεσθαι – και, βέβαια, την αποδοχή της, ευρύτατη ενίοτε, από τους πολίτες και το εκλογικό σώμα.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η οικογενειοκρατία καλά κρατεί στα κόμματα εξουσίας, με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτός, όμως, εκτοξεύθηκε ως πολιτική δύναμη με την κατάρρευση του (παπανδρεϊκού) ΠΑΣΟΚ – και, εν πολλοίς, εξαιτίας της. Και αυτός αναγκάστηκε να ανοίξει τις αγκάλες του σε στελέχη του «παλιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου». Οχι μόνο για να καλύψει τις ελλείψεις του σε στελεχιακό δυναμικό, αλλά κυρίως για να διεισδύσει σε κοινά που ακόμη έχουν τον Ανδρέα Παπανδρέου εικόνισμα στον τοίχο πάνω από το τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού.
Ακόμη και το ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θεωρείται από κάποιους πολιτική μετενσάρκωση του Ανδρέα (oh, well…) στις ίδιες ανάγκες πατάει. Στις ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ, του ίδιου του τέως πρωθυπουργού, αλλά και μέρους των ψηφοφόρων, που διόλου αμελητέο είναι, για συνέχεια…
Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, οι «επίγονοι» λαμβάνουν τα σκήπτρα από τη βάση των κομμάτων τους, κάνοντας ακόμη πιο ισχυρή τη διαδοχή. Για κάποιους λόγους –που δεν είναι του παρόντος να προσεγγίσουμε– οι πολίτες εμπιστεύονται τις πολιτικές «δυναστείες». Συμβαίνει και σε πιο προηγμένες δημοκρατίες, άλλωστε.
Ετσι, κάθε φορά που ένας-μία από τα μεγάλα «τζάκια» αποχωρεί από τις εκλογικές διαδικασίες και την ενεργό πολιτική οφείλει (τουλάχιστον) να έχει διασφαλίσει τη συνέχιση του ονόματος. Αυτό το «καθήκον» έχει τελικά μεγαλύτερη αξία και σημασία και από το ατομικό πολιτικό κληροδότημα και το όνομα που ο καθένας αφήνει φεύγοντας. Γιατί ο λαός, αποδεδειγμένα πια, μπορεί να ξεχάσει τι έκανες, όμως δεν θα ξεχάσει ποτέ πώς σε λένε…
Το ποιος θα είναι ο επόμενος Καραμανλής/Παπανδρέου/Μητσοτάκης, που θα θελήσει να γίνει Πρωθυπουργός, ορίζει μια παραφιλολογία που ξεκινάει τη στιγμή της αποχώρησης του προηγούμενου. Και δεν σταματάει ποτέ, ζωή να ’χουν! Συνήθως, δε, πάει πακέτο με την άλλη παραφιλολογία, που καθιστά τον κάθε τέως πρωθυπουργό de facto μελλοντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Της κληρονομικής (μεν) δημοκρατίας μας (δε).