Πέρασαν τόσες μέρες από την επίσκεψη του έλληνα Πρωθυπουργού στην Κύπρο και ακόμα συντηρείται ο αναβρασμός, ο φόβος, η απογοήτευση και τα μουρμουρητά από το «πατριωτικό μέτωπο». Από την μια τον κατηγόρησαν γιατί άργησε να έρθει και τώρα κατηγορείται γιατι έφυγε τόσο γρήγορα. Ισως να έπρεπε να μείνει κανένα δυο μήνες, να περιδιαβάσει την Κύπρο, και να ακούσει με τα αυτιά του τους πολιτικούς φωστήρες κυπριακής εκτροφής οι οποίοι θα μπορούσαν να τον «νουθετήσουν» για το πώς θα πρέπει να χειριστεί τα εθνικά θέματα που αφορούν τον Ελληνισμό.
Γενικά μετά την συνάντησή του με τον τούρκο πρόεδρο και τις δηλώσεις του στην Κύπρο οι κατ’ επάγγελμα πατριώτες, εδώ στην μεγαλόνησο, είναι πανικοβλημένοι μήπως και προχωρήσουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και μείνει στο περιθώριο το Κυπριακό. Αντιλαμβάνονται πλήρως ότι αν λυθούν τα Ελληνοτουρκικά παράλληλα θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις λύσης του κυπριακού στην βάση του συμφωνημένου πλαισίου, Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα. Αυτό είναι που τους πανικοβάλλει.
Είδαν ένα έλληνα Πρωθυπουργό αποφασισμένο να κλείσει διεκδικητικά αλλά και ρεαλιστικά τις πληγές που βασανίζουν τον Ελληνισμό, συμπεριλαμβανομένων των Ελληνοκυπρίων, και αυτό από μόνο του τους θέτει εκτός μάχης. Δεν θα υπάρχουν πια βάρβαροι και ξένοι που πάντα ήσαν υπεύθυνοι για τα δεινά που βιώνουμε. «Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις», έγραφε ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του «Περιμένοντας τους βαρβάρους». Για αυτούς οι βάρβαροι όχι μόνο ήταν και είναι μια κάποια λύση αλλά η πλέον προσοδοφόρα του βολέματος που εγγυάται το υφιστάμενο στάτους κβο.
«Μακάρι να μπορούσε ο έλληνας Πρωθυπουργός να δει βαθιά στην καρδιά των Ελληνοκυπρίων, τα συναισθήματά τους, την ψυχή τους», γράφει σε ένα εύστοχο άρθρο αρθρογράφος του «Φιλελευθέρου». Ευτυχώς που ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν μπορεί να δει βαθιά στην καρδιά των πλείστων Ελληνοκυπρίων, τα συναισθήματά, τους, την ψυχή τους. Αυτό που φοβάται ο αρθρογράφος, ότι δηλαδή θα δει τα αισθήματα εγκατάλειψης που νοιώθουμε από τη μητέρα πατρίδα δεν θα τα δει γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Σίγουρα υπάρχουν συναισθήματα εγκατάλειψης, θυμού και απογοήτευσης όχι όμως για τη μητέρα πατρίδα αλλά για άλλους και για κάθε άλλο λόγο παρά εθνικό. Θα δει θυμό και απογοήτευση γιατί οι εταίροι μας στην Ενωμένη Ευρώπη μας έκοψαν την χρυσή κότα των χρυσών διαβατηρίων, απογοήτευση για τους οργανισμούς όπως τον Al Jazeera, τον OCCRP, αυτούς που δημοσιοποίησαν τα Panama Papers και άλλους ανά τον κόσμο «κουτσομπόληδες» που έβγαλαν τα άπλυτά μας στην φόρα και έτσι έκλεισαν τα πλυντήριά μας, τις υπηρεσίες μας και γενικά μας έκοψαν το ψωμί και το μεροκάματό μας.
Οσον αφορά την ελπίδα που αναπτερώνεται όταν οι Ελληνοκύπριοι βλέπουν τον έλληνα Πρωθυπουργό η άλλο ελλαδίτη πολιτικό, και πάλι αμφίβολο. Εξαρτάται ποιόν βλέπουν και τι δηλώνει. Σίγουρα εθνική ανάταση ένοιωθαν όταν έβλεπαν το Νίκο Κοτζιά, που συνέτεινε στο ναυάγιο του Κρανς Μοντανά, τον Προκόπη Παυλόπουλο με τους πύρινούς του λόγους και τον Πάνο Καμένο με τα «Μολών λαβέ». Με αυτούς ήσαν τουλάχιστον σίγουροι ότι δεν κινδυνεύει η καλοπέραση της υφιστάμενης κατάστασης.
Ο συγγραφέας, ερευνητής και δημοσιογράφος Μακάριος Δρουσιώτης τα τελευταία χρόνια εξέδωσε τρία βιβλία, «Η Συμμορία», «Εγκλημα στο Κραν Μοντανά» και «Κράτος μαφία» και δεν συγκινήθηκε κανείς. Δεν ίδρωσε κανενός το αυτί του. Τρία βιβλία όπου τεκμηριώνονται πλήρως τα φαινόμενα παγκοσμίου εμβέλειας διαπλοκής και διαφθοράς, και μάλιστα θεσμικής, δεν απογοήτευσαν τον μέσο Κύπριο και αρκέστηκαν στις ατεκμηρίωτες και ασυνάρτητες διαψεύσεις του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη. Δεν ένοιωσαν απογοήτευση όταν οι ξένοι αποκαλούσαν τον πρόεδρό μας Offshore President.
Βέβαια θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς ότι όλοι οι κύπριοι είναι αυτής της σχολής σκέψης. Αντίθετα υπάρχουν και οι συνετοί που νοιάζονται για την κατεχόμενή μας πατρίδα, που βλέπουν τα τετελεσμένα της εισβολής να επεκτείνονται και νοιώθουν λύπη και απογοήτευση. Δυστυχώς όμως σιγά σιγά λιγοστεύουν και τείνουν να εκλείψουν γιατί αυτό που επικρατεί σήμερα στην μοιρασμένη μας πατρίδα είναι ο λαϊκισμός, η παραπλάνηση και η παραπληροφόρηση.
Ολοι αυτοί οι λίγοι αποκαλούνται ενδοτικοί, μειοδότες, οι της γονυκλισίας και πολλά άλλα που τους αποδίδουν οι εργαζόμενοι στην «βιομηχανία» που λέγεται Κυπριακό. «Εφιάλτες» τους είχε κάποτε αποκαλέσει ο Νίκος Κοτζιάς.
Αυτοί οι λίγοι πράγματι ένοιωσαν χαρά και ανακούφιση με την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη γιατί με τα λεγόμενά του έδωσε έστω μια χαραμάδα ελπίδας για μια ελεύθερη και επανενωμένη πατρίδα.
«Θέλουμε, λοιπόν, με όλη μας την ψυχή να σε πιστέψουμε, κύριε Πρωθυπουργέ. Οτι το Κυπριακό, δεν μπορεί να είναι ένα περιχαρακωμένο πρόβλημα, το οποίο το αφήνουμε στην άκρη. Διότι, το αφήνατε, οι προκάτοχοι σας, στην άκρη με κάθε ευκαιρία. Μάλλον, με κάθε ψευδαίσθηση περί βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων», συνεχίζει ο αρθρογράφος.
O,τι και να μας πουν δεν πιστεύουμε γιατί απλά δεν θέλουμε να πιστέψουμε, όχι μόνο τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά κανένα έλληνα Πρωθυπουργό. Εχει δίκαιο ο αρθρογράφος περί περιχαρακώματος του Κυπριακού. Ομως η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς με τα καμώματά μας τις τσάμπα μαγκιές, τις προτάξεις και τους μακροχρονίους αγώνες.
Ελπίζω και εύχομαι ο έλληνας Πρωθυπουργός να συνεχίσει την πορεία του ρεαλισμού που είναι ο μόνος τρόπος να λυθούν τα προβλήματα που ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες τον Ελληνισμό. Θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα με τα Ελληνοτουρκικά και αν εμείς στην Κύπρο θέλουμε το Κυπριακό εκτός και περιχαρακωμένο τότε ας αναλάβουμε και τις ευθύνες μας. Θα πρέπει να εμπεδώσουμε το γεγονός ότι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο τιμόνι του Ελληνισμού, οι γελοιότητες τέλειωσαν. Θα πρέπει να ξεχάσουμε τα παλιά με τα οποία βολευτήκαμε τόσα χρόνια. Το «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», μας τέλειωσε οριστικά. Τώρα ισχύει το «ο Ελληνισμός αποφασίζει και όσοι πιστοί προσέλθετε».