Το προφίλ του Παύλου Πολάκη στο Facebook λειτουργεί και ως χρονομηχανή. Μπαίνεις εκεί και βγαίνεις στα ‘80ς. Διαβάζεις αυτά που γράφει και μπορείς να ακούσεις τον θυμωμένο Μένιο Κουτσόγιωργα αν και μερικά κείμενα θα ήθελες να τα δώσεις στον Βαγγέλη τον Γιαννόπουλο. Ειδικά αυτά για την παράταξη του Κολοκοτρώνη και του Βελουχιώτη που βρίσκεται απέναντι στην παράταξη των κοτζαμπάσηδων και των δωσιλόγων.
Κάποιος του θύμισε ότι ο τελευταίος απόγονος του στρατηγού Μακρυγιάννη, ο Κίτσος Μαλτέζος, δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ, επειδή τόλμησε να εγκαταλείψει την ΕΠΟΝ. Αν απαντούσε, ο Πολάκης, θα του έλεγε ότι, δυστυχώς, παντού υπάρχουν προδότες. Οι αναρτήσεις του κάνουν πάντα μεγάλο σουξέ. Όχι μόνο από λάτρεις αυθεντικού, γραφικού χαβαλέ -αυτοί είναι λίγοι. Μιλάμε τώρα για χιλιάδες like ανά ανάρτηση και εκατοντάδες κοινοποιήσεις. Η ανάρτηση με την οποία «απαντά» στον Τσίπρα, που πήρε αποστάσεις από τα περί δωσιλόγων, μάζεψε 3.000 like. Και από όλους αυτούς, μόνο 58 τη βρήκαν αστεία. Κρίμα που τόσο λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το χιούμορ. Γράφει ο Πολάκης ότι η χώρα έχει γίνει Κολομβία και διοικείται από τα καρτέλ της κόκας και από κάτω έρχονται 7.000 like. Kαι να θέλει ο Τσίπρας να του τραβήξει το αφτί, ο Παυλάρας, κατά τους φίλους του, θα του πετάξει τα like στο πρόσωπο και θα ανακοινώσει υποψηφιότητα στη Δυτική Αττική.
Συχνά στο ρεπορτάζ του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται ότι υπάρχει προβληματισμός για τον αντίκτυπο που έχει ο Πολάκης στο κεντρώο πολιτικό ακροατήριο. Λένε ότι απευθύνεται σε ένα κοινό που, ούτως ή άλλως, είναι δεσμευμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ταυτοχρόνως διώχνει τους μετριοπαθείς. Ναι, λογικά είναι έτσι. Προφανώς το καταλαβαίνει και ο Πολάκης. Αλλά, με συγχωρείτε, δεν έχει κανένα λόγο να κάνει πίσω. Ο Πολάκης έχει φτιάξει ένα προσωπικό πολιτικό concept συσπειρώνοντας γύρω από το πρόσωπο του ένα κομμάτι κοινού που δεν το λες και αμελητέο. Ανθρώπους με δυσανεξία σε οτιδήποτε δεν τους φαίνεται «αριστερό», με πολιτική σκέψη που δανείζεται στοιχεία από τον οπαδισμό, κοινωνούς της απλουστευμένης προσέγγισης που βλέπει τον κόσμο με δύο χρώματα, ακροατήριο που αποστρέφεται την «αριστεία», πολίτες που, για διάφορους λόγους, θεωρούν ως σημείο αναφοράς των Εμφύλιο κ.λ.π. Δεν χρειάζεται να τους περιγράψουμε επακριβώς, όλοι γνωρίζουμε ή μπορούμε να φανταστούμε ποιοι είναι οι οπαδοί του θερμόαιμου Σφακιανού.
Ο Πολάκης μπορεί να κουβαλάει πολλές πολιτικές καχεξίες. Όμως ηλίθιος δεν είναι. Ούτε την ένταση του λόγου του θα κατεβάσει, ούτε θα παραστήσει ότι κλείνει το μάτι στους κεντρώους. Θα συνεχίσει ως έχει, λέγοντας στο κοινό του αυτό που θέλει να ακούσει, προσφέροντας σε όλους τους υπόλοιπους ένα περίεργο πολιτικό θέαμα με αναφορές σε προηγούμενες δεκαετίες.
Και επιτέλους, ας καταλάβουμε και ας παραδεχθούμε ότι ο Πολάκης, εκτός από έξυπνος, είναι και χρήσιμος. Εκπροσωπεί και καθοδηγεί ένα δείγμα της κοινωνίας που σε πολλούς φαίνεται σχεδόν εξωτικό. Ακούς τον Πολάκη και ξέρεις τι συμβαίνει στο μυαλό αυτών των ανθρώπων. Αλλιώς μπορεί και να δυσκολευόσουν να τους καταλάβεις.