Το πιο ενδιαφέρον και ηχηρό αποτέλεσμα των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν η εκλογή του Χάρη Δούκα στη δημαρχία της Αθήνας. Οι ερμηνείες που επιχειρήθηκαν ήταν πολλές, άλλες εύστοχες και λογικές, άλλες άτσαλες και ασύμμετρες.
Αν κάποιος μπορεί να διαπιστώσει μία κοινή συνισταμένη στις διαθέσεις πολλών ομάδων αθηναίων ψηφοφόρων, είναι ότι αποδοκιμάστηκε η αφ’ υψηλού αντιμετώπιση κάποιων κρίσιμων ζητημάτων από τον απερχόμενο δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη και ο σχεδόν περιφρονητικός τρόπος με τον οποίο στάθηκε απέναντι τον αντίπαλο του στον β’ γύρο. Εχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν αυτά και θα όφειλε ο δήμαρχος να έχει λάβει υπ’ όψη του το στραπάτσο του αείμνηστου Θεόδωρου Πάγκαλου απέναντι στον Δημήτρη –«κύριο Τίποτα»– Αβραμόπουλο.
Πέραν αυτών, η αποδοκιμασία του Μπακογιάννη προφανώς περιελάμβανε και το έργο του. Και ειδικότερα όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα που ταλαιπώρησαν τους Αθηναίους επί μακρόν, δίχως προφανή λόγο. Περασμένα αυτά, αποτιμήθηκαν στις εκλογές, πάμε παρακάτω. Πάμε αλήθεια, όμως;
Εδώ και ημέρες, και αφότου αφομοιώθηκε (;) το αποτέλεσμα, παρακολουθούμε μια οργανωμένη προσπάθεια σαμποτάζ σε βάρος του εκλεγμένου δημάρχου και ειδικότερα του σχεδίου του και της πρότασής του να παραδώσει και πάλι τη Βασιλίσσης Ολγας στην κυκλοφορία των οχημάτων. Με κάποιο συγκεκριμένο σκεπτικό.
Ξαφνικά, και ενώ μέχρι πρότινος οι προφάσεις για όλα τα σχέδια του απερχόμενου δημάρχου βασίζονταν σε κάποιες συγκοινωνιακές μελέτες, το άνοιγμα της Βασιλίσσης Ολγας βρίσκει και άλλα εμπόδια. Τάχα περιβαλλοντικά (τα οποία προφασίζεται ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θόδωρος Σκυλακάκης) και τάχα αρχαιολογικά (τα οποία προβάλλει η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη).
Λες και σε ό,τι αφορά το πρώτο, η κλειστή για τα οχήματα Βασιλίσσης Ολγας, στην οποία ουδείς βαδίζει ή αθλείται, είναι μια φιλική προς το περιβάλλον γυάλα όπου το καυσαέριο δεν πλησιάζει, και σε ό,τι αφορά το δεύτερο, τα αρχαία εμφανίστηκαν τώρα, ξαφνικά, και δεν ήταν εκεί όταν γινόταν η προηγούμενη παρέμβαση ή όταν κατασκευαζόταν η Βασιλίσσης Ολγας. Η οποία, όπως ξέρουμε πολύ καλά, έως και μερικά χρόνια νωρίτερα ήταν ένας κανονικός δρόμος της πρωτεύουσας, όπου κυκλοφορούσαν ΙΧ και, κυρίως, βαρέα οχήματα πολλών τόνων, όπως τουριστικά λεωφορεία. Και το τραμ; Πώς βρέθηκε εκεί το τραμ; Και δεν ενοχλεί να πηγαινοέρχεται πάνω από τα αρχαία;
Οφείλει, δε, κανείς να θυμίσει και τα ανάλογα ευτράπελα με το κλείσιμο της Ηρώδου Αττικού, που και αυτή σε κάποια καταπληκτική συγκοινωνιακή μελέτη βασίστηκε. Και που στην πορεία έτρεχε ολόκληρο το Μαξίμου να βρει νομικό τρόπο να την ξαναδώσει στην κυκλοφορία.
Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά για τα όσα εκτυλίσσονται, αλλά μάλλον θα πρέπει απλώς να λάβουν όλοι υπόψη τους το εκλογικό αποτέλεσμα. Και να πάψουν οι απερχόμενοι να ναρκοθετούν το έργο του εκλεγμένου δημάρχου. Οχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή με αυτόν τον τρόπο χαλάνε και την εικόνα του υψηλού πολιτικού πολιτισμού για τον οποίο υπερηφανεύονταν, όταν ο Μπακογιάννης αποδέχθηκε την ήττα του, το βράδυ του β’ γύρου.
Η ουσία όμως βρίσκεται και σε ένα άλλο σημείο. Στην προβληματική πρακτική που εφαρμόζεται στις αυτοδιοικητικές εκλογές, σύμφωνα με την οποία η απερχόμενη αρχή παραμένει για μερικούς μήνες και η επόμενη αναλαμβάνει στις αρχές του επόμενου έτους.
Πρόκειται για μια δυσλειτουργία την οποία διαπιστώνουμε τώρα στην περίπτωση της Αθήνας, αλλά έχει και πολλές άλλες παραδοξότητες σε όλο το δίκτυο της αυτοδιοίκησης. Αρκεί να γνωρίζει κανείς μόνο μία: ότι οι απερχόμενες περιφερειακές και δημοτικές διοικήσεις και τα αντίστοιχα συμβούλια εγκρίνουν τους προϋπολογισμούς του επόμενου έτους, που θα πρέπει όμως να εκτελεστούν από τους διαδόχους τους.
Προφανώς και δεν στέκει αυτό και προφανέστερα θα πρέπει να αλλάξει. Είτε, δηλαδή, θα πρέπει να αναλαμβάνουν αμέσως οι νικητές των εκλογών, είτε να μην επιτρέπεται στους απερχόμενους οτιδήποτε δεσμεύει, περισσότερο ή λιγότερο πονηρά, τους επόμενους.
Να άλλη μια… μεταρρύθμιση που θα μπορούσε με απλές διαδικασίες να βελτιώσει κάποια πράγματα.