Μου έλεγε φίλος εκπαιδευτικός ότι υπάρχουν παιδιά στο λύκειο όπου διδάσκει τα οποία βγάζουν από την τσέπη τους δεσμίδες με πενηντάρικα και κατοστάρικα, κάνοντας επίδειξη στους συμμαθητές τους αλλά και στους καθηγητές. Οχι, δεν διδάσκει σε κάποιο λύκειο της Εκάλης ή της Πολιτείας, σε μεσοδυτικά προάστια είναι διορισμένος από χρόνια ο φίλος μου. Εξ αυτού ξέρει και την οικονομική κατάσταση των οικογενειών των παιδιών, η οποία επ’ ουδενί δικαιολογεί τις δεσμίδες των χαρτονομισμάτων στις τσέπες των δεκαεξάχρονων βλασταριών τους.
«Πού τα βρήκατε, ρε ’σεις, τόσα λεφτά;» ρωτά τα παιδιά, με τα οποία διατηρεί σχετικά καλές σχέσεις, για έναν και μόνο λόγο, όπως μου εξήγησε. Διότι δεν φοβούνται ότι θα τα καρφώσει στους γονείς τους ή στο συμβούλιο των καθηγητών ή στην αστυνομία. Οπότε, του μιλούν πιο ελεύθερα. Τι του λένε; «Εγώ όταν θα ’μαι δεκαοκτώ χρονών θα έχω όσο χρήμα θέλω. Σιγά μην περάσω μια ζωή μέσα τα βιβλία για να γίνω καθηγητής και να παίρνω ένα χιλιάρικο τον μήνα». Του το πετάνε κατάμουτρα, μου εξηγούσε, δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό. Κατά βάση τον θεωρούν, αν όχι ηλίθιο, βαθιά αποτυχημένο που κάνει αυτή τη δουλειά και τη βγάζει με πενταροδεκάρες.
Τον ρώτησα πόσα είναι αυτά τα παιδιά. Μου απάντησε ότι ο αριθμός τους δεν είναι ευκαταφρόνητος. «Μπορεί και ένα στα δέκα» υπολόγισε. Μου εξήγησε ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις μικροπαραβατικότητας, αλλά για μια διαδεδομένη αντίληψη στον κόσμο των εφήβων, που λέει ότι τα λεφτά είναι το παν και ότι μπορείς εύκολα να τα αποκτήσεις.
Σημαντικό είναι επίσης ότι ακόμα κι εκείνα τα παιδιά που λόγω χαρακτήρα δεν θα αποτολμούσαν να κάνουν κάτι παραβατικό, θαυμάζουν τα άλλα που το κάνουν, αναγνωρίζοντάς τους μια κάποια ανωτερότητα απέναντι στη δική τους δειλία. Επίσης, οι μάγκες που έχουν μάτσο τα λεφτά στην τσέπη έχουν και πολλή πέραση στα κοριτσάκια του σχολείου, αν και οι συμμαθήτριες δεν τους πολυσυγκινούν. Κάνουν μεγαλύτερα όνειρα περί γυναικών, διότι «όταν έχεις λεφτά, έχεις όποια γκόμενα γουστάρεις».
«Μα πού τα βρίσκουν αυτά τα λεφτά, μικρά παιδιά» τον ρώτησα. Μου απάντησε κατηγορηματικά ότι δεν ξέρει, πάντως τα έχουν στην τσέπη. «Κάτι κάνουν, κάτι ίσως κλέβουν, κάτι διακινούν, πάντως κρατάνε και επιδεικνύουν χρήμα». Επειδή συζητά και με γονείς, έχει τη γνώμη ότι οι οικογένειές τους είτε δεν έχουν επίγνωση του δρόμου που έχει πάρει το παιδί τους είτε αδυνατούν να τα ελέγξουν.
«Φτιάχνουν συμμορίες, μέσα στις οποίες η επίδραση των γονιών ή των δασκάλων είναι μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Αντιθέτως, εκεί μέσα γαλουχούνται σταδιακά στην ιδέα ότι ακόμα και το να βρεθούν για λίγο στη φυλακή είναι ένα αποδεκτό και διόλου κατακριτέο ρίσκο, έναντι της πλούσιας ζωής που θα κάνουν».
Η διήγηση του φίλου μου φανέρωσε στα μάτια μου έναν άλλο κόσμο. Τον οποίον δεν είχα καν υποψιαστεί, ούτε και όταν χάζευα τα βιντεάκια διαφόρων τράπερ να βρίζουν με ομοιοκαταληξία και να καίνε πενηντάρικα. Και με έκανε να καταλάβω ότι η συγγνώμη που διατυπώθηκε στην απολογία του Don Leon, που ανατίναζε τα ΑΤΜ, δεν θεωρείται ξεφτιλίκι αλλά μέρος του παιχνιδιού.
Το κράτος μπορεί και να σε πιάσει, εσύ θα το ψιλοκοροϊδέψεις, σημασία έχει να τη βγάζεις καθαρή και να καλοπερνάς δίχως κόπους. Ο οποίος τράπερ, από άλλο παιδί το έμαθα αυτό, το μεν Leon το υιοθέτησε από το τατουάζ με φάτσα λιονταριού που έχει στην κοιλιά του, ενώ το Don από το Δον Κορλεόνε.