Η Λίνα Παπαδοπούλου, καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, τρία χρόνια προτού ο Αχιλλέας Μπέος επανεκλεγεί θριαμβευτικά δήμαρχος Βόλου είχε εξηγήσει στο syntagmawatch.gr κάτι που ο συγκεκριμένος δημοτικός άρχοντας μοιάζει να αγνοεί:
–«Η Ελλάδα είναι μία φιλελεύθερη χώρα, αν συγκριθεί με όλες τις άλλες του κόσμου. Εξάλλου, το Σύνταγμά μας είναι δημοκρατικό και φιλελεύθερο, εφόσον κατοχυρώνει την αυτοδιάθεση, συλλογική (δημοκρατία) και προσωπική (φιλελευθερισμός). Τα σύγχρονα ευρωπαϊκά Συντάγματα κάνουν αυτό ακριβώς: να συναρθρώνουν και να εναρμονίζουν την πλειοψηφική αρχή, δηλαδή τη βούληση των πολλών, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από εκλογές (…) με την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και την προστασία βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων».
Επειδή ο κ. Μπέος θα μπορούσε να απορρίψει αυτή τη διατύπωση, λέγοντας π.χ. ότι αυτά τα λένε όσοι το παίζουν γραμματιζούμενοι και κουλτουριάρηδες, ενώ ο ίδιος μιλάει τη γλώσσα του λαού, ας επιχειρηθεί μια απόδοση του νοήματος σε πιο απλά ελληνικά:
-«Αν πάρεις 55% στον Βόλο, δεν μπορείς να προσβάλλεις όποιον θέλεις, να υποδαυλίζεις το μίσος για τη διαφορετικότητα και να καταπιέζεις τα δικαιώματα τον συμπολιτών σου».
Στα πολιτισμένα μέρη η εξασφάλιση της πλειοψηφίας (σε έναν Δήμο, μια Περιφέρεια ή και στη χώρα ολόκληρη) δεν σου επιτρέπει να χαστουκίζεις, να απειλείς και να ποδοπατάς –λεκτικά ή κυριολεκτικά– κανέναν.
Το ομοφοβικό παραλήρημα χυδαιότητας του Αχιλλέα Μπέου κατά του Στέφανου Κασσελάκη, κατά την επινίκια ομιλία του στον Βόλο την Κυριακή το βράδυ, δεν ήταν απλώς ένα καμπανάκι. Πρέπει να ηχήσει σαν συναγερμός.
Οι κραυγές που ακούστηκαν από το πλήθος μετά την ασύλληπτη φράση –«Δηλαδή τι θέλεις να πεις εσύ τώρα με τα κανάλια που σε προβάλλουν; Οτι εμείς οι υπόλοιποι Ελληνες θα υιοθετούμε παιδιά να παράγουμε π@@στ@δ@ς;»– δεν θύμισαν απλώς κερκίδα φανατικών. Θύμισαν το πνεύμα που γνωρίσαμε δέκα χρόνια πριν, κατά την άνοδο της Χρυσής Αυγής, από τους «φουσκωτούς» της κλακαδόρους και διάφορους τραμπούκους.
Στην αρχή κάποιοι έβλεπαν τους τραμπούκους ως «λαϊκά και ξηγημένα παιδιά» που απλώς βοηθούσαν τις γιαγιάδες και τους παππούδες να περάσουν απέναντι την Πατησίων και την Αχαρνών για να πάνε στο ATM.
Μετά το επεισόδιο της Κυριακής στον Βόλο, όσοι από την κεντρική πολιτική σκηνή προτίμησαν τα αστειάκια και τα χωρατά με τον Μπέο, του τύπου «τι να κάνουμε, λέει και καμιά κουβέντα παραπάνω γιατί είναι αυθεντικός», θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Οταν χαστούκισε έναν (ακόμη) πολίτη στην προεκλογική περίοδο και εκείνος (άραγε υπό ποιες συνθήκες και υπό ποια πίεση;) του ζήτησε on camera συγγνώμη, το περιστατικό «μεταφράστηκε» ως τοπικό φολκλόρ και προεκλογική ζωντάνια.
Οσοι δεν αντέδρασαν την Κυριακή το βράδυ στη λεκτική βία (που ακολούθησε τη φυσική) ενός –εκλεγμένου ξανά από την κάλπη– δημάρχου, θεωρώντας τάχα ότι θα προσβάλουν τη βούληση του λαού του Βόλου, από τη Δευτέρα το πρωί έχουν την υποχρέωση να το κάνουν.
Σε διαφορετική περίπτωση συμπράττουν με ένα απαράδεκτο και εν δυνάμει επικίνδυνο φαινόμενο για την πολιτική ζωή. Ζούμε σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, όχι σε ένα κράτος όπου υπερισχύει όποιος ρίχνει τις πιο δυνατές καρπαζιές. Είτε κερδίζει είτε χάνει σε δημοτικές εκλογές. Και ο Βόλος είναι μια πόλη με δημοκρατική παράδοση.