Ο καλύτερος λόγος για να είναι κάποιος στο Facebook αυτές τις μέρες, είναι φυσικά ο Στέφανος Κασσελάκης: εκεί που χαζεύεις τραγουδάκια, ή αστειάκια για να περάσει η ώρα να πας για ύπνο, ξαφνικά σου σκάνε τα μεσάνυχτα τρεις διαγραφές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και γίνεται πανυγύρι.
Αποτελεί αναμφίβολα παγκόσμια πρωτοτυπία ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διοικεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τηλε-εργασία και μέσω των social media, όσο κάνει διακοπές (διότι διακοπές κάνει) στις ΗΠΑ. Για αυτό κάνει τις διαγραφές μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, εκεί είναι απόγευμα. Τι τον νοιάζει αυτόν αν μας ξυπνάει;
«Σας παρακαλούμε Στέφανε Κασσελάκη, οι διαγραφές να δίνονται ώρα Ελλάδας, όχι ΗΠΑ γιατί μας χτυπάνε τα κουδούνια 1 η ώρα το βράδυ για να γραφτούν στο κόμμα, έλεος», έγραψε στο πιο επιτυχημένο meme της ημέρας ο λογαριασμός depressedPasok. Μέχρι και το «ΠΑΣΟΚ σε κατάθλιψη» χαμογέλασε με τον Κασσελάκη. Λογικό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ίσως το καλύτερο stand up comedy που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα.
Στο μεταξύ, είναι διαγραφές αυτές; Εξαρτάται ποιον ρωτάς. Αν ρωτάς την Κουμουνδούρου, είναι «κριτική» προς τη συμπεριφορά των εν λόγω στελεχών. Αν ρωτάς τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι «παραβίαση κάθε άρθρου του καταστατικού». Αν ρωτάς τον Σκουρλέτη, είναι «γελοιοποίηση του κόμματος». Αν ρωτήσεις τον ίδιον τον Κασσελάκη, μπορεί και να μην θυμάται, ίσως χτες να ήταν ένας άλλος άνθρωπος, σήμερα καινούργια μέρα. Ας περιμένουμε, εξάλλου και να ξυπνήσει πρώτα, στις ΗΠΑ είναι νύχτα. Γενικά κανείς δεν φαίνεται να συμφωνεί με κανέναν μέσα σ’ αυτό το κόμμα, πρόβλημα το οποίο λύνεται με μια πολύ απλή μέθοδο: Οποιος διαφωνεί με τον Πρόεδρο διαγράφεται και μετά τσακώνονται όλοι μαζί αν ο Πρόεδρος μπορεί να το κάνει αυτό ή όχι. Ούτε σε αυτό μπορουν να συμφωνήσουν, φυσικά.
Στο μεταξύ, οι διαφωνούντες στον ΣΥΡΙΖΑ τον έχουν για τόσο ανύπαρκτο τον Κασσελάκη, που βγαίνουν και προαναγγέλουν τη δημιουργία νέων κομμάτων από τηλεοράσεως, σαν να μην τρέχει τίποτε. Ο ένας ονειρεύεται νέα Αριστερά, ο άλλος οικολογική Αριστερά, ο άλλος πράσινη Αριστερά, βγαίνουν και τα λένε σαν να μην υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ καν. Και μπορεί να μην έχουν και άδικο.
Ξυπνάει ο άλλος στη Νέα Υόρκη στις 5 το απόγευμα να πάει γυμναστήριο, βλέπει ότι κάθε στέλεχος θα κάνει και δικό του κόμμα, τραβάει μερικές διαγραφές, χειροκροτεί ο Πολάκης, βρίζονται οι μεν με τους δε, άλλος βγαίνει στα κανάλια και παρακαλάει να τον διαγράψουν (δεν μπορεί μόνος του;), άλλος θέλει να κάνει δικό του κόμμα χωρίς να φύγει από το προηγούμενο (άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή), κι όλα αυτά σε δημόσια θέα, προς τέρψιν του κοινού.
Γέλασα πάρα πολύ χθες, παρακολουθώντας τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση του Κασσελάκη για τις διαγραφές, που πήγε μια –πολύ γενναία ομολογουμένως– γυναίκα και τον ρώτησε την πολιτική του θέση σε κάποιο θέμα. Σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ήταν. Και σιγά μην πάρει ποτέ απάντηση.
Στα υπόλοιπα σχόλια οι μισοί πανηγύριζαν που θα φύγουν «αυτοί που ψήφισαν τα μνημόνια» (τα οποία μνημόνια ο ίδιος ο Κασσελάκης αποθέωνε τότε που ήταν «ένας άλλος») και οι άλλοι μισοί του έλεγαν ότι συμπεριφέρεται σαν Αυτοκράτορας. Αμα τους βάλεις κάτω όλους αυτούς και τους ρωτήσεις για το Καταστατικό του κόμματος που ψηφίζουν και επί του οποίου έχουν άποψη, δεν το έχουν δει ούτε στον ύπνο τους. Αμφίβολο εάν το έχει δει και ο ίδιος ο Κασσελάκης, ο οποίος απαντά σε όλα με το αφοπλιστικό επιχείρημα «με εξέλεξε η βάση και σε όποιον αρέσει».
Δεν έχει άδικο ο Κασσελάκης. Τον εξέλεξε, πράγματι, η βάση. Η οποία παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο τι σκεφτόταν όταν το έκανε. Πιθανώς τίποτε. Οπως άλλοι πήγαν και ψήφισαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου επειδή τους έκανε καρδούλες, αυτοί πήγαν και ψήφισαν έναν παντελώς άγνωστο από κάθε άποψη άνθρωπο επειδή έχει χαρισματικό χαμόγελο και τους μουρμούρισε κάτι για «νέα εποχή της Αριστεράς».
Ως αντίδραση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται θεαματικά από ξερή και στείρα αντίδραση. Προς τα πάντα και τους πάντες. Αντίδραση του Κασσελάκη στους απέναντι, αντίδραση των απέναντι στον Κασσελάκη, αντίδραση των ψηφοφόρων του κόμματος σε αυτούς που θεωρούν ότι δεν κατάφεραν να τον φέρουν και πάλι στην εξουσία. Που είναι ακριβώς οι ίδιοι που τον έκαναν κάποτε εξουσία, αλλά τώρα θυμηθήκαμε ότι ψήφισαν τα μνημόνια και είναι και καρεκλοκένταυροι.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι αυτό που δεν κατάφερε να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι –έστω κοντά– στην εξουσία, δεν ήταν η αντίδραση. Ηταν η έλλειψη δράσης. Η εντυπωσιακή έλλειψη δράσης που εμφάνισε την τελευταία τετραετία ως αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτήν την έλλειψη δράσης, η εκλογική βάση του κόμματος αποφάσισε να τη νομιμοποιήσει στο πρόσωπο του νέου της αρχηγού.
Για να παραφράσουμε τη λαϊκή σοφία, δεν κάνεις που δεν κάνεις τίποτε, δεν τραβάς 2-3 διαγραφές; Μόνο που ακόμη και στο «Survivor», το ενδιαφέρον του κόσμου τελειώνει όταν φύγουν όλοι και μείνει ένας μόνος του. Δεν έχει ανταγωνισμό πια, δεν έχει ίντριγκα και δεν υπάρχει κανένα άλλο περιεχόμενο.
Οπότε, τελειώνει και το παιχνίδι.