Να μπούμε για λίγο στην θέση του Νίκου Ανδρουλάκη; Κάθεται σε μια μεριά και παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Τι βλέπει;
Πρώτον, τον μεγάλο του αντίπαλο, τον ΣΥΡΙΖΑ, να κονιορτοποιείται βδομάδα την βδομάδα. Πυροβολούν οι ίδιοι τα πόδια τους κάθε μέρα, κατά διαόλου πάνε δίχως να τους φταίει κανένας παρά μόνο το στραβό τους το κεφάλι. Μπήκαν μόνοι τους σ’ ένα καθοδικό ασανσέρ που τους κατεβάζει στο υπόγειο.
Δεύτερον, την κυβέρνηση να δείχνει μια πρωτοφανή δημοσκοπική ανθεκτικότητα, ένα αλλόκοτο πράγμα βρε παιδί μου. Αυτός ο Μητσοτάκης όλο πλήττεται, όλο αποτυγχάνει, όλο γρατζουνίζεται και στο τέλος συνεχίζει να κινείται εκλογικά και δημοσκοπικά στην περιοχή του 40%. Υποκλοπές, Τέμπη, φωτιές, πλημμύρες, δεύτεροι γύροι αυτοδιοικητικών εκλογών, τίποτα αυτός. Επτάψυχος.
Τρίτον, το δικό του κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, όλο καθηλωμένο το λένε, πλην αυτό όλο και κάτι τσιμπολογάει. Δεν κάνει κανένα φοβερό άλμα προς τα πάνω, όμως κάθε φορά που στήνεται κάλπη πετυχαίνει ένα μικρό αλματάκι. Πριν ένα μήνα κέρδισε τον δήμο της Αθήνας, ψιλοκέρδισε και την Θεσσαλονίκη, δεν το λες και λίγο για ένα κόμμα που από το 45% κατρακύλησε στο 6% και πήγαινε για λουκέτο. Τώρα κινείται πέριξ του 12% με ανοδική τάση. Άσχημα είναι;.
Κάθεται λοιπόν στην βεράντα του ο Ανδρουλάκης και στοχάζεται. Αυτός δεν τα βλέπει άσχημα τα πράγματα. Ας λένε διάφοροι ότι δεν εκμεταλλεύεται την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ή ότι δεν εισπράττει από τα παραπατήματα του Μητσοτάκη. Αυτά είναι μαξιμαλισμοί, τα μεγάλα άλματα προς τα εμπρός τα έκαναν στην Κίνα του Μάο, εδώ είναι μπαλκάνια όπου μόλις πετάξεις ένα βοτσαλάκι, σου γυρίζει πίσω μια κοτρώνα και στα κάνει όλα μαντάρα.
Λίγα και καλά κέρδη το λοιπόν, το μαγαζί να υπάρχει, να αυξάνει τσούκου-τσούκου κάθε μέρα την πελατεία του και με τον καιρό θα έρθει και η δεσπόζουσα θέση στην αγορά. Δεν χρειάζονται βιασύνες και το πράγμα θα πάει κατ’ ευχήν. Ανεξαρτήτως τι του καταλογίζουν, ο Ανδρουλάκης βλέπει ότι μακροπρόθεσμα όλοι γι αυτόν δουλεύουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοκαταστρέφεται και ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να μείνει αιωνίως στην εξουσία —τι διάολο, κάποια στιγμή θα τον βαρεθεί ο κόσμος, θα έρθει η πραγματική φθορά του, θα πέσει.
Ε, αν ο Ανδρουλάκης έως τότε έχει αποφύγει το μεγάλο λάθος, θα είναι η μεγάλη του ευκαιρία. Είναι βέβαιος ότι η ευκαιρία θα ‘ρθει, το πότε θα έρθει δεν τον νοιάζει. Στο μεταξύ, αν στις ευρωεκλογές περάσει μπροστά από τον Κασσελάκη ή τα δυο κόμματα έρθουν τσίμα-τσίμα, τότε θα κατοχυρωθεί ως ο μοναδικός αντίπαλος του Μητσοτάκη. Στα πρόσωπα ως τώρα έχει κάνει καλές επιλογές, του βγήκε ο Δούκας, του βγήκε ο Αγγελούδης, έχει φτιάξει και μια ομάδα νεαρών στελεχών που δίχως να κάνουν μπαμ είναι ποιοτικότεροι των Συριζαίων, όλα υπό έλεγχο τα χει.
Το βασικό είναι να κρατήσει γερά το μαγαζάκι του, να το διοικεί με σιωπηλή σιδερένια πυγμή δίχως να επιτρέπει εσωκομματικούς δούκες ή βαρόνους κι όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν με τον καιρό. Στον μεγάλο πολιτικό στίβο, ο Ανδρουλάκης θα περπατά αργά και προσεκτικά αφήνοντας τους Μητσοτάκηδες να παλεύουν με τα προβλήματα και τους Κασσελάκηδες να αυτοτραυματίζονται με τα υπαρξιακά τους. Έτσι που πάνε, μόνοι τους θα σκοντάψουν και θα μπουρδουκλωθούν.
Αυτός λογικά στις ευρωεκλογές θα τσιμπήσει πάλι μια-δυο μοναδούλες, μετά ως το 2027 έχει ο Θεός. Σημασία έχει να είναι στον προθάλαμο της εξουσίας, τι διάολο, κάποια στιγμή κάποιο τυχαίο γεγονός θα ψιλοαναοίξει την πόρτα. Ε, τότε θα δει τι θα κάνει…