Η πολιτική στην εποχή των social media περιλαμβάνει πλέον «αναγκαστικά» και τις προσωπικές πινελιές, τα χόμπι και τις προτιμήσεις, τα σκυλιά και τα γατιά, τα καλαμαράκια τα τηγανιτά και πάει λέγοντας. Αν ένας πολιτικός δεν προσθέσει λίγο χρώμα στη δημόσια παρουσία του μέσω Facbook, Instagram ή και Tik Tok, θα του πουν ότι είναι μονοδιάστατος, γκρίζος, βαρετός.
Η συνταγή χαλάει όμως όταν το χρώμα που προσθέτουν οι πολιτικοί γίνεται υπερβολικό. Το τελευταίο παράδειγμα εξτραβαγκάντζας ήταν η παρουσία του Αδωνι Γεωργιάδη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το Σαββατοκύριακο. Περιείχε από τένις μέχρι χλαμύδες.
Καταρχάς, είχαμε τον νικηφόρο αγώνα αντισφαίρισης που ο υπουργός έδωσε σε κάποιο τουρνουά στη Φιλοθέη. Κι αν ο στίχος «αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι» περιγράφει τους αγώνες που καθηλώνουν μια χώρα ολόκληρη στις οθόνες και εξαφανίζουν μπίρες και πατατάκια από τα περίπτερα, ε, στην περίπτωση του ματς της Φιλοθέης αυτό δεν συνέβη. Ο λόγος ήταν ότι δεν ενδιέφερε κανέναν.
Δεν έπαιζαν ο Τσιτσιπάς ή η Σάκκαρη, ούτε ήταν το τελευταίο ματς του Φέντερερ με τον Ναδάλ που σφράγισε το τέλος μιας εποχής για το άθλημα. Επαιζε ο Αδωνις σε ένα τουρνουά, όπως μας πληροφόρησε με ανάρτησή του, στο οποίο νίκησε έναν «καταπληκτικό παίκτη, άξιο σεβασμού», τον κ. Βασίλη. Πολύ ωραία. «Είναι απίστευτη η χαρά που μπορεί να προσφέρει ένας καλός αγώνας σε έναν άνθρωπο» ανέφερε ο υπουργός στο Facebook. Μέχρι εδώ όλα καλά. Η ευγενής άμιλλα, ο σεβασμός στον αντίπαλο, ο αθλητισμός και η άσκηση εν γένει (αντί για τα σφαιριστήρια, που έλεγαν οι παλιοί) είναι ένα θετικό μήνυμα, μια συνήθεια που προάγει τον υγιεινό τρόπο ζωής.
Ομως την περιγραφή του ματς λεπτό προς λεπτό και την κάλυψη με φωτογραφίες και βίντεο γιατί τα χρειαζόμασταν; «Ξεκινάει ο αγώνας και εύκολα με πηγαίνει 2-0 γκέιμ αλλά εκεί κάπου αρχίζω να ανεβαίνω και ισοφαρίζω» έγραψε ο υπουργός. «Και όμως ο Βασίλης δεν είχε πει την τελευταία του λέξη», σημειώνει πιο κάτω.
Παραλείποντας ορισμένα αποσπάσματα – για να μην πολυλογούμε- ο κ. Βασίλης ξαναπέρασε κάποια στιγμή μπροστά. Και το φινάλε ήταν θρίλερ: «και όμως καταφέρνω και ισοφαρίζω και παίρνω εγώ το σερβίς μου όπου με δυο φοβερούς πόντους τελικά κερδίζω 9-11 και προκρίνομαι από τους 16 στους 8». Εμάς γιατί να μας ενδιαφέρει;
Ακόμη και οι πιο παλιοί αναγνώστες αθλητικών εφημερίδων, τότε που δεν υπήρχαν κινητά και δεν περνούσε η ώρα στη βάρδια με τίποτα, δεν πρέπει να έχουν διαβάσει ποτέ τόσο αναλυτικό ρεπορτάζ για αγώνα τένις. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που η περιγραφή γίνεται από τον ίδιο τον παίκτη που είναι ταυτοχρόνως και κορυφαίος υπουργός.
Από τη ρακέτα στα κοντάρια
Ενδιαμέσως, το Σαββατοκύριακο, είχαμε και άλλη δραστηριότητα. Είχαμε το αφιέρωμα της «Ελληνικής Αγωγής» (κέντρο ελευθέρων σπουδών που ίδρυσε ο Αδωνις το 1994) «στη Ναυμαχία της Σαλαμίνος και θέλαμε οι μαθητές μας να πάρουν μία εικόνα από τους Μηδικούς Πολέμους. Είχε τεράστια επιτυχία, τα παιδιά συμμετείχαν όλα με χαρά και αυτό που λέμε βιωματική γνώση λειτούργησε», όπως ανέφερε πάλι ο ίδιος στο Facebook.
Εδώ το κιτς και η ιλαρότητα των εικόνων δεν χρειάζονται και πολλά σχόλια. Μιλούν από μόνες τους. Και όχι, δεν αντιδρά σε τέτοια πράγματα μόνο «το αριστερό τάιμ λάιν» όπως κατήγγειλε ο υπουργός Ανάπτυξης, προσπαθώντας να απαντήσει στα σχόλια που έγιναν. Δεν αντιδρούν μόνο όσοι θέλουν ανοικτά σύνορα και σπέρνουν την προπαγάνδα του Ερντογάν, ούτε όσοι αγνοούν την Ιστορία και την παράδοση. Μάλλον το αντίθετο…
Ενοχλούνται κυρίως όσοι επιμένουν ότι η Ελλάδα έχει σύνορα που είναι και σύνορα της Ευρώπης, ότι μπορεί να είναι μια χώρα σοβαρή και σύγχρονη που τιμά το αρχαίο της παρελθόν (που αποτελεί άλλωστε κληρονομιά της ανθρωπότητας ολόκληρης, από το Τόκιο έως το Χάρβαρντ) αλλά όχι με τρόπο και αισθητική που παραπέμπουν στις τελετές της χούντας στο Καλλιμάρμαρο και στους πάσης φύσεως πατριδοκάπηλους του σήμερα.
Ερχεται «σφυροκόπημα»
Το 2023 θα έχουμε λοιπόν εθνικές και μετά αυτοδιοικητικές εκλογές. Αναγκαστικά, από τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, ως τον βουλευτή και τον υπουργό, οι αιρετοί μας θα έχουν κι από έναν αρμόδιο (αν δεν το κάνουν οι ίδιοι) που θα «σκηνοθετεί» τα stories και τις φωτογραφίες τους στα social media. Είναι πια μέρος του πολιτικού μάρκετινγκ. Και έχει το πλεονέκτημα της αδιαμεσολάβητης σχέσης. Επομένως θα δούμε πολλά. Δεν θα πρέπει όμως να υπάρχει κι ένα όριο, ένα φίλτρο αυτοσυγκράτησης από τους ίδιους; Γιατί είναι πολλοί οι μήνες έως τις εκλογές και πρέπει και οι υπόλοιποι κάπως να αντέξουμε…