Παρακολουθώντας τη νέα σειρά του Mega, το μεταφυσικό δράμα «Κομάντα και Δράκοι», αυτή ήταν η σκέψη που έκανα μόλις είδα το μελαχρινό αγόρι που υποδύεται τον Ντόντο: είναι ένας ηθοποιός που έχει καταφέρει να παίξει τόσο καλά ένα άτομο με αναπηρία ή είναι ένα άτομο με αναπηρία με μεγάλο υποκριτικό ταλέντο;
Και τα δύο είναι αξιέπαινα, και τα δύο αξίζουν τον θαυμασμό μας. Ο Ντόντος, όμως, ανήκει στη δεύτερη περίπτωση.
Για όσους δεν είδαν τη σειρά, ο Ντόντος, εκ των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, είναι ένα παιδί που γίνεται μέλος των κομάντο, μιας παρέας συνομήλικων του με τους οποίους ζουν στο ίδιο μέρος της Κρήτης. Μαζί θα πολεμήσουν τη συμμορία των Δράκων, που έχει φυλακίσει στα δεσμά της τον Ντόντο, και θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τη σκοτεινή δύναμη που σπέρνει τη διχόνοια στο χωριό κάθε εκατό χρόνια. Είναι μεταφυσικό το στόρι, είπαμε.
Τον ρόλο του Ντόντου υποδύεται ο 26χρονος Λευτέρης Κοκογιαννάκης. Εχει καταγωγή από την Κρήτη, έχει σπουδάσει Τεχνικός Εφαρμογών Πληροφορικής στο IEK Χανίων και είναι ένας ηθοποιός ΑμεΑ που κάνει εδώ το υποκριτικό ντεμπούτο του.
Μαζί του, όμως, κάνει και η ελληνική τηλεόραση ένα ντεμπούτο, που μπορεί να ιδωθεί και ως μια ιστορική στιγμή της. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε στο πρόγραμμα ελληνικού καναλιού μια σειρά με ηθοποιό ΑμεΑ. Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε στο καστ μιας σειράς ένας ηθοποιός με αναπηρία. Το μόνο που θυμάμαι, από το τηλεοπτικό παρελθόν της ελληνικής μυθοπλασίας, είναι μονοδιάστατες απεικονίσεις της αναπηρίας, όταν και όπου αυτή είχε ενταχθεί στο σενάριο μιας σειράς.
Με τον Λευτέρη Κοκογιαννάκη όμως και τον Ντόντο, δίνεται για πρώτη φορά μυθοπλαστικά η αναπηρία, μέσα σ’ ένα πλαίσιο πολυεπίπεδο, που δεν πνίγεται στον μελοδραματισμό και δεν παραμορφώνεται από τα στερεότυπα που η κοινωνία έχει δημιουργήσει.
Ο Ντόντος είναι ένα παιδί όπως τα υπόλοιπα, με τη δική του προσωπικότητα και τα δικά του χαρακτηριστικά. Αυτή την αίσθηση αποκομίζεις βλέποντας τον χαρακτήρα. Δεν έχει πλαστεί για να τον λυπάσαι, δεν τον έχουν εντάξει σ’ ένα ξεχωριστό πλαίσιο, όπως το στερεότυπο εντάσσει τα άτομα με αναπηρία. Συνήθως, είναι οι ΑμεΑ και όλοι οι υπόλοιποι. Και από εκεί, ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος, που σπρώχνει τα άτομα αυτά στο περιθώριο της ζωής και των δραστηριοτήτων της και δεν τους δίνει ίσες ευκαιρίες.
Υπογραφή με ταλέντο
Τα εύσημα πρέπει να δοθούν, φυσικά, στο μυαλό που σκέφτηκε να δημιουργήσει αυτόν τον χαρακτήρα και να τον δώσει σε ηθοποιό ΑμεΑ. Στον Θοδωρή Παπαδουλάκη, ο οποίος υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της σειράς. Το κοινό την έχει λατρέψει από το πρώτο επεισόδιο. Και δεν μπορώ να σκεφτώ έναν καλύτερο τρόπο αποδυνάμωσης, μέσω της τηλεόρασης, των ταμπού και των στερεοτύπων που δημιουργούν ρατσισμό και ανισότητες στα άτομα με αναπηρία, από το να βλέπεις έναν Ντόντο στη μικρή οθόνη σου.
Η σειρά του Θοδωρή Παπαδουλάκη έχει και άλλα για τα οποία αξίζει να μιλήσει κανείς. Εχει ένα εκπληκτικό σκηνικό με φόντο το Ακρωτήρι Χανίων, χτισμένο από τη ματιά του ταλαντούχου σκηνογράφου Γιώργου Γεωργίου. Θέλετε να δείτε πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει η σκηνογραφία στη μυθοπλασία και πώς μπορεί να την απογειώσει, όταν καταφέρνει να δώσει τη σωστή ατμόσφαιρα; Δείτε τη σειρά αυτή και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Φυσικά έχει και μια σκηνοθεσία αξιώσεων, η οποία δένει το μεταφυσικό με το γήινο μέσα από ειδικά εφέ, και με μια κινηματογραφική οπτική που δεν έχουμε ξαναδεί στην ελληνική τηλεόραση. Ούτε μεταφυσικό έχουμε δει, βέβαια. Είναι η πρώτη μας φορά και σ’ αυτό. Τα «Κομάντα και Δράκοι» είναι μια ελληνική τηλεοπτική πρώτη, από πολλές απόψεις.
ΥΓ. Και το Mega σκίζει. Δεν είναι τυχαίο, με τέτοιες επιλογές στο πρόγραμμά του. Να το πούμε κι αυτό.