Να είσαι αθλήτρια, να έχεις φάει τη ζωή σου στις προπονήσεις, να έχεις θυσιάσει τόσα για να κάνεις πρωταθλητισμό και να έχεις στο ενεργητικό σου οκτώ πρωταθλήματα Ελλάδας, ένα πρωτάθλημα Ευρώπης και ένα κύπελλο κυπελλούχων LEN Trophy, και να διαβάζεις τίτλους που δεν σε αναφέρουν με το όνομά σου, αλλά ως «κορίτσι κάποιου». Εβαλες το γκολ στον μικρό τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Πόλο, διάολε! Εκείνο που έστειλε την Εθνική Πόλο Γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Δεν ξέρω πώς νιώθει η παίκτρια πόλο του Ολυμπιακού, Νικόλ Ελευθεριάδου, διαβάζοντας τα δημοσιεύματα που την προσδιορίζουν ως «κοπέλα του παίκτη του ΝΒΑ, Σάσα Βεζένκοφ», λες και είναι αυτό που πρέπει να θυμόμαστε κυρίως από αυτήν, αλλά σίγουρα δεν είναι η μόνη που το παθαίνει. Πρόκειται για ένα κακό συνήθειο, ένα πολύ ενοχλητικό φαινόμενο, που το βλέπεις κατά κόρον να συμβαίνει στους τίτλους που ανακυκλώνονται εκεί έξω.
Αραγε, το καταλαβαίνουν εκείνοι που το δημιουργούν πόσο σεξιστικό είναι; Πόσο υποτιμητικό για μια γυναίκα να βάζεις μπροστά και πάνω από όλα με ποιον σχετίζεται και όχι ποια είναι και τι κάνει; Οχι απλώς τι κάνει, εδώ μιλάμε ότι βάζουν σε δεύτερο πλάνο πολύ μεγάλα αθλητικά κατορθώματα και επιτυχίες της. Επρεπε να είναι το πρώτο που θα τους ενδιέφερε να προβάλουν, αλλά, αντιθέτως, μοιάζει να είναι το τελευταίο.
Ασφαλώς θα τα γράψουν κι αυτά κάτω από τον τίτλο, θα ήταν εντελώς κάφροι αν δεν το έκαναν και δεν θέλουν να χαρακτηριστούν απροκάλυπτα ως τέτοιοι. Αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, οι πληροφορίες αυτές είναι το αναγκαίο κακό στη δημιουργία του περιεχομένου τους. Αν μπορούσαν, θα έμεναν στα γαργαλιστικά δεδομένα: στο ότι η Νικόλ είναι ζευγάρι με έναν κορυφαίο καλαθοσφαιριστή και στο ότι είναι όμορφη.
Το ότι είναι όμορφη θα το υπερτονίσουν βάζοντας δίπλα στον τίτλο την κατάλληλη φωτογραφία. Ασφαλώς, όχι μια από εκείνες που η αθλήτρια του πόλο πανηγυρίζει μια νίκη της ομάδας της ή κρατάει ένα κύπελλο, αλλά μια φωτογραφία με σέξι ύφος ή, έστω, μια στην οποία το κλικ τη βρήκε δίπλα στο αγόρι της.
Ως αρθρογράφος δεν θα καταδεχόμουν ποτέ να προσδιορίσω έναν άνθρωπο στα γραπτά μου έτσι. Αναρωτιέται κανείς, βέβαια, αν όσοι δημιουργούν τέτοιους τίτλους αναφερόμενοι σε μια γυναίκα, θα έπρατταν το ίδιο για έναν άνδρα. Θα έβλεπες ποτέ το αντίστροφο; Υπήρχε ποτέ περίπτωση να γράψουν για τον Σάσα Βεζένκοφ, «Το αγόρι της Νικόλ Ελευθεριάδου»; Δεν το έχω δει πουθενά και ποτέ να συμβαίνει!
Θα πρέπει η γυναίκα να είναι σούπερ διάσημη, να είναι η Μπιγιονσέ ή η Ριάνα, ας πούμε. Τότε, ναι, ο σεξισμός του προσδιορισμού μπορεί να μεταφερθεί και στο ανδρικό φύλο και να δεις τίτλο που θα γράφει, για παράδειγμα, «Το αγόρι της Μαντόνα», αναφερόμενος στον αθλητή Τζόσουα Πόπερ, με τον οποίο η ποπ σταρ διατηρεί σχέση τελευταία.
Από κάτι τέτοια διαπιστώνεις πώς η κοινωνία ιεραρχεί τους ανθρώπους. Με ένα πατριαρχικό μοντέλο, το οποίο διατηρείται ακόμα και δίνει τον ρυθμό, βάζοντας γελοίες ετικέτες στα μέτωπα και άθλια παράσημα στον ώμο. Υποτιμά εκείνον που θεωρεί πιο αδύναμο, λόγω φύλου. Και αντιστρέφει τη θεωρία της, μόνο όταν η γυναίκα έχει μια αδιαμφισβήτητη για τα κοινωνικά δεδομένα, θέση εξουσίας και υπεροχής. Οταν είναι πλέον αδύνατο να αγνοήσεις το όνομα, τη θέση και τον ρόλο της.
Με άλλα λόγια, πρέπει να είσαι τουλάχιστον η Oπρα Γουίνφρεϊ για να σε πάρουν στα σοβαρά. Αν είσαι μια πετυχημένη αθλήτρια του πόλο, δεν αρκεί. Και αν είσαι απλώς το κορίτσι της διπλανής πόρτας, τότε σε έχουν εντελώς γραμμένη.