Εχει μια ιδιαιτερότητα -σχεδόν πρωτοφανή- η εκλογική αναμέτρηση για τον δήμο της Αθήνας. Οσο και αν οι υποψήφιοι είναι έτοιμοι να σηκώσουν τα μανίκια και να έρθουν αντιμέτωποι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις, υπάρχει ένα μέτρο, βλέπουμε σεκάνς αυτού του κλισέ που αποκαλούμε «πολιτικό πολιτισμό», αλλά που εδώ αναδύεται ως καθαρή και με νόημα φόρμα. Υπάρχει σεβασμός προς τον αντίπαλο. Και μια συσπείρωση προσώπων στους συνδυασμούς που σε αιφνιδιάζει: ανάμεσα σε παλιές καραβάνες που διεκδικούν τον σταυρό σαν αναβαπτισμένοι αν και αποτελούν μέρος του συστήματος τα τελευταία χρόνια, κυριαρχούν τα νέα πρόσωπα, τα δυναμικά, αυτά που αποκαλούμε doers. Εχουν δοκιμαστεί στην αγορά, στην κοινωνία, στην προσφορά. Εχουν δημιουργήσει, έχουν αντιμετωπίσει κρίσεις. Εχουν βρει λύσεις εκεί που άλλοι βλέπουν προβλήματα. Εχουν και όραμα (και γράφοντάς αυτή τη λέξη γνωρίζω πόσο δαιμονοποιημένη είναι). Αφθαρτοι, άκαυτοι από την πυρά της δημόσιας έκθεσης και αντιπαράθεσης.
Δεν είναι προβακατόρικο, λοιπόν, να πει κανείς ότι όποιος και αν εκλεγεί δήμαρχος της Αθήνας, η πόλη θα έχει κερδίσει: θα έχει την πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση δημοτικών συμβούλων από όλες τις παρατάξεις. Και για να μην κρύβουμε το κεφάλι κάτω από την άμμο, φυσικά το μόνο που προκαλεί ανησυχία (και απόγνωση συχνά σε συζητήσεις στις παρέες) είναι τα ποσοστά που θα κερδίσει η Χρυσή Αυγή, ο αριθμός των δημοτικών συμβούλων που θα έχει στην Αθήνα και πώς αυτοί θα επιχειρήσουν να διαταράξουν την ειρήνη. Όμως ένα αποφασισμένο κοινό μέτωπο των υπόλοιπων είναι το ισχυρότερο φράγμα.
Γιατί κατά τα άλλα, η ελπίδα για την συνύπαρξη και την συνεργασία είναι μεγάλη. Ανθρωποι από τις παρατάξεις των Μπακογιάννη, Γερουλάνου, Ηλιόπουλου, Σοφιανού μιλούν κοινή γλώσσα, έχουν κοινές εμπειρίες, κοινούς στόχους για την πόλη. Το βλέπεις και στη σχέση των ίδιων των υποψηφίων δημάρχων. Μετά από την αρχική αντιπαράθεση και τους παράταιρα υψηλούς πολιτικούς τόνους των πρώτων ημερών, ανασυντάχθηκαν και στράφηκαν όχι στα προσωπικά βέλη τόσο, όσο στην επί της ουσίας παρουσίαση της ατζέντας τους. Εχοντας συμμετάσχει σε αριθμό ρεκόρ debates, απόκτησαν μάλιστα μια ιδιαίτερη σχέση, σχεδόν συνωμοτική. Ελεγε τις προάλλες σε μια συγκέντρωση αστειευόμενος ο Παύλος Γερουλάνος ότι γελάνε μεταξύ τους λέγοντας πως άνετα ο ένας μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλο σε κάποιο debate, αφού ξέρουν ακριβώς το πρόγραμμα, τον τρόπο έκφρασης, τους επικοινωνιακούς κώδικες του άλλου.
Είναι σχεδόν βέβαιο: η επόμενη ημέρα στην Αθήνα δεν θα είναι μόνο η ημέρα του νέου δημάρχου. Κυρίως θα είναι η ημέρα της συνεργασίας. Ισως ένα υβρίδιο, ένα πιλοτικό σχήμα για το πώς μπορούν και οφείλουν να συνεργάζονται τα κόμματα μεταξύ τους στη Βουλή– όταν ακόμα και στην Κεντροαριστερά τα Εγώ και οι κομματικοί μηχανισμοί έδειξαν πως η συνύπαρξη και η συνεργασία είναι μια μεγάλη ουτοπία ακόμα.
Ισως ο Δήμος της Αθήνας γίνει το εργαστήρι της νέας εποχής. Η μεταμόρφωση της ουτοπίας σε ρεαλισμό. Το αξίζει η πόλη.