Το φαινόμενο είναι συχνό. Ενας εκπρόσωπος της ποπ ή της λαϊκόποπ κουλτούρας τολμά να εκφράσει μια γνώμη για ένα σοβαρό θέμα που απασχολεί την κοινή γνώμη και αμέσως θα βρεθούν κάποιοι να τον ειρωνευτούν σαν να έκανε φάουλ.
Τo τελευταίο θύμα αυτών των ειρωνικών σχολίων είναι η Καίτη Γαρμπή. Στο προφίλ της στο Twitter σχολίασε το θάνατο του Τζορτζ Φλοιντ: «Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πριν από 57 χρόνια είχε ένα όνειρο πως τα τέσσερα μικρά του παιδιά θα ζουν μια μέρα σε ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν από το χρώμα του δέρματος τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους. Δυστυχώς αυτή η μέρα δεν έχει έρθει ακόμα και το όνειρο παραμένει εφιάλτης» πόσταρε.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς να την ειρωνευτούν μόνο όσοι δεν υιοθετούν το νόημα της ανάρτησης, τίποτα ρατσιστές ας πούμε, βρέθηκαν και κάποιοι να την ειρωνεύονται επειδή εκφράζει δημοσίως γνώμη για ένα θέμα, που κατ’ αυτούς, δεν αφορά μια λαϊκή τραγουδίστρια που έχει θητεύσει στις πίστες της Ιεράς Οδού.
Οι ίδιοι κουλτουριάρηδες γύπες του καναπέ και του πληκτρολογίου, κουλτουριάρηδες της κακιάς ώρας βεβαίως, που μικρή έως ανύπαρκτη σχέση έχουν με την αληθινή κουλτούρα, την έπεσαν προ ολίγων ημερών και στη Δέσποινα Βανδή. Το δικό της φάουλ, ότι πόσταρε στο Instagram φωτογραφία της όπου κρατά βιβλίο του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου, προτρέποντας τους φαν της να το διαβάσουν.
«Καλά πότε διαβάζει η κυρία Βανδή, έλεος, μας δουλεύει;» και «Ντροπή, τι άλλο θα κάνει;» ένα δείγμα από τα καυστικά, πικρόχολα και απαξιωτικά σχόλια που εμφανίστηκαν κάτω από την ανάρτησή της.
Δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που να υποδεικνύει τι πρέπει να απασχολεί τον καθένα ανάλογα με το επάγγελμα που κάνει, ούτε κάποιο όριο που να του υπαγορεύει τι βιβλία θα βάλει στη βιβλιοθήκη του. Κοίτα, όμως, που ένας άγραφος νόμος φαίνεται ότι δίνει το έναυσμα σε μερικούς να του υποδείξουν τι του ταιριάζει και τι όχι, για τι πρέπει να έχει γνώμη και για τι όχι.
Οσο κι αν το κάνουν κάποιοι, όμως, όσο κι αν λυσσάνε επειδή βρίσκουν αταίριαστο το να λέει η Γαρμπή κάτι για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή να το να διαβάζει η Βανδή Μάρκο Αυρήλιο, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα που να δικαιολογεί το σκεπτικό τους. Και η λέξη στενομυαλιά είναι λίγη για να περιγράψει το πώς αντιλαμβάνονται τα πράγματα, βάζοντας τα σε κατηγορίες που μόνο στο κεφάλι τους υφίστανται. Είναι σύνηθες να βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια, αλλά τα κουτάκια δεν είναι μονοδιάστατα. Ευτυχώς, γιατί ο κόσμος θα ήταν αφόρητα βαρετός.
Θα συμβούλευα όλους αυτούς τους κουλτουριάρηδες της συμφοράς, που την πέφτουν σε λαϊκοπόπ τραγουδίστριες επειδή δεν μπορούν να δεχτούν ότι έχουν και αυτές μια πνευματική πλευρά, φιλοσοφικές αναζητήσεις και τη διάθεση να βελτιώνονται και να καλλιεργούν τη σκέψη τους, να δουν τις σύγχρονες αμερικανικές σειρές.
Σοβαρά μιλάω, λίγο Netflix θα τους ανοίξει το μυαλό ίσως. Να ‘ναι καλά οι σεναριογράφοι, οι γιατροί σεναρίων, χαρακτήρων και λοιποί συντελεστές, που πέφτουν πάνω από μια σειρά και την τελειοποιούν πριν τη ρίξουν στην πλατφόρμα, γιατί έχουν μάθει να ανοίγουν τα κουτάκια στα οποία βάζουμε τους ανθρώπους και να αναδεικνύουν κάθε πτυχή τους. Και είναι ακριβώς αυτό που κάνει τους χαρακτήρες των σειρών που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε τόσο ενδιαφέροντες και συναρπαστικούς: είναι πολύπλευροι και με βάθος, όπως ακριβώς είμαστε και οι άνθρωποι στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό είναι και τόσο αληθοφανείς.
Σε μια σειρά του Netflix, μια τραγουδίστρια μπορεί να περνά το σαββατόβραδό της τραγουδώντας με δωδεκάποντο και στρας μπροστά σε μεθυσμένους που της πετάνε γαρίφαλα, και το άλλο πρωί ν’ αράζει στον καναπέ της διαβάζοντας Μάρκο Αυρήλιο ή τη βιογραφία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μπορεί να έχει και τα άπαντα του Ρίτσου στο κομοδίνο της. Ή και στο καμαρίνι της. Και να τα διαβάζει μεταξύ εμφανίσεων, κι ενώ ο λουλουδοπόλεμος απέξω κάνει βουνά στην πίστα.
Το ίδιος μπορεί να συμβαίνει και στη ζωή. Εντάξει;
ΥΓ. Η Καίτη Γαρμπή, όσο ωραία ποστάρει, άλλο τόσο ωραία απαντάει στους ανόητους.