Να μας την ονομάτιζε «επισύνδεση», θα το παίρναμε κι εμείς αλλιώς. Αλλά η φίλη μας το είπε «φόρα παρτίδα»! Με τα μάτια σε διαστολή ανακοίνωσε: «Εβαλα να τον παρακολουθήσουν». «Τιιι;» είπαμε εμείς με συνεχόμενο το «ιιι», «Τι έκανες, λέει;», «Εβαλα να του παρακολουθήσουν το τηλέφωνο», «Γιατί, πουλάκι μου, το έκανες αυτό;». «Για να μάθω τα πάντα!». «Τι να μάθεις παραπάνω; Αφού εσύ η ίδια μας αποκάλυψες ότι σε απατάει». «Ναι, αλλά εκείνος δεν το παραδεχόταν και εγώ ήθελα πια να μάθω τα πάντα».
Δεν το πάω παρακάτω. Είναι πράγματα που τα ντρέπεσαι και για τον εαυτό σου τον ίδιο και για τα αυτιά σου ότι τα άκουσες και για το στόμα σου ότι τα συζήτησες. Το κέρατο φτάνει τον άνθρωπο στα αδιανόητά του! Είτε είσαι η Μαρία Κάλλας είτε η Μαρία στο ταμείο, γίνεσαι ένα, όπως τα ρούχα σε σειρά καθαριστηρίου. Ακυρώνεις όλα τα μέλη του σώματός σου. Είσαι μόνο ένα αυτί και μια μύτη. Να μην αξιώνει ο Θεός τον άνθρωπο! Η φίλη μας, σε αυτό το «Θέλω να μάθω τα πάντα», διαλύθηκε. Αποσυρθήκαμε τρυφερά. Υπάρχει και αυτή η απόσυρση. Οσο μαθαίνεις, τόσο πιο πολύ δεν σε φτάνει να μαθαίνεις.
Το ανούσιο προκύπτει ουσιώδες μέχρι το ταβάνι. Φτύνεις τον εαυτό σου κι όμως συνεχίζεις. Είσαι σε μια κατηφορική τρύπα, χαώδους βάθους, και κατεβαίνεις και κατεβαίνεις. Πολλά κομμάτια του σώματός και ανθρώπινου οργανισμού έχω θαυμάσει, δέος, αληθινό δέος νιώθω, αλλά, εκείνο τον καιρό, τον καιρό που η φίλη ανέφερε την παρακολούθηση και ουχί επισύνδεση, στάθηκα σε κάτι που ποτέ δεν είχα σταθεί για να ευγνωμονήσω. Τα «αναχώματα» του ανθρώπου. Τα φράγματά μας. Σκέψου, για παράδειγμα, ό,τι σκεφτόμασταν για τον απέναντί μας να έβγαινε έξω μας! Θα είχαμε εξολοθρευτεί αναμεταξύ μας. Σκέψου να μπορούσες να δεις και του απέναντι τα «όλα»!
Φτάνεις να ευγνωμονείς και τις απογοητεύσεις και τις εξιδανικεύσεις και τις διαψεύσεις γιατί ήθελαν τον χρόνο τους. Και πάμε τώρα στις «επισυνδέσεις». Είδες η πολιτική; Και τα χαμηλά τα ανατάσσει, ταχυδακτυλουργικά τα εμπαίζει. Αλί στους καθημερινούς που παλεύουν με τύψεις, που πικραίνει το σάλιο για τα φτηνά τους, που ντρέπονται και την αφεντιά τους. Πόσο αρχαίες οι επισυνδέσεις; Οσο και τα κράτη. Κάποτε ένας εφιάλτης, αργότερα ένας κοριός… Τόση ήταν η εξοικείωση που το λέγαμε και οι πολίτες: «Κλείσε, κάποιος έχει μπει στη γραμμή» (πέραν του «Πάρε το μηδέν» μιας γενιάς). Στις εταιρείες, δε, υπήρχαν συστήματα, ονόματι «Κουτσομπόλες».
Κάποιος σοβαρός γνώστης μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο «Η ΕΥΠ ανήκει σε πολλά κομμάτια-“μέρη”. Αμερικάνοι, Ρώσοι, Ισραηλινοί, επιχειρηματίες». Κάποτε ένας Τόμπρας, μετέπειτα ένας Μαυρίκης και πάμε και πάμε… Από τους κοριούς, στα σύγχρονα συστήματα και πάμε και πάμε… Πολιτικοί, επιχειρηματίες… Ολοι κατασκοπεύουν όλους. Γιατί, θαρρείτε, αγωνιωδώς παραπέμπουν συνομιλίες μόνο μέσω What’s up; Πάει και το What’s up!.. Ολα πάνε. Αθωώνει αυτό κανέναν; Πας καλά; Η κάθε επαφή με το χάος σε χτυπάει στο χάος! Είναι ξεφτίλα διαρκείας.
Γι’ αυτό και, μεταξύ μας, όσο με εξαγριώνουν οι συμμετέχοντες, όσο με θλίβουν οι ένοχοι, άλλο τόσο με κάνουν να χαμογελώ πικρά οι αθώες περιστερές, «και καλά», οι αθώοι του αίματος! Ποια πολιτική «σειρά» και «παλιοσειρά» δεν τα γνωρίζει αυτά; Εχουμε την ευεργετική ατυχία να παρακολουθούμε, τόσο τους μεν όσο και τους δε. Τελικά ο μέσος άνθρωπος έχει σοβαρότερα αντανακλαστικά και κρίση στη φτήνια του. Και σίγουρα γνωρίζει πού πρέπει να σταματήσει την κατρακύλα του.
ΥΓ. Ετσι όπως τρέχει η τεχνολογία τρέμουμε την ώρα που θα «ακούνε» και τις βαθύτερες σκέψεις. Μπορεί σε μια τέτοια περίπτωση να φανταστείς και τον Ανδρουλάκη να λέει: «Καλά που ήρθαν έτσι τα πράγματα! Έχω αυτόματη απάντηση στον (προσωπικό) φόβο-τρόμο μιας συγκυβέρνησης». Αλλά αυτό είναι άλλο, του μέλλοντος κεφάλαιο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε τούτα τα μέρη δεν θα πλήξουμε ποτέ. Και ποτέ δεν θα μάθουμε ποιος αλήθεια κρύβεται πίσω από κάθε κατάσταση.