Ο τέως διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει συμβάλει τόσο καταλυτικά στην επιβίωση και ευστάθεια της νομισματικής ένωσης, που κάθε τοποθέτησή του έχει ξεχωριστή σημασία. Η δήλωσή του τον Ioύλιο του 2012 πως θα κάνει «οτιδήποτε χρειαστεί» (στα αγγλικά: whatever it takes) κυριολεκτικά έσωσε το κοινό νόμισμα. Τώρα, χωρίς τους καταναγκασμούς που συνεπάγεται μια τόσο υψηλή θέση, αλλά με την ελευθερία της εμπειρίας, της τεχνοκρατικής γνώσης και της σπουδαίας ακαδημαϊκής κατάρτισης (ας μην ξεχνάμε πως το διδακτορικό του στο ΜΙΤ έγινε υπό την επίβλεψη δύο κορυφαίων ακαδημαϊκών οικονομολόγων, των Φράνκο Μοντιλιάνι και Ρόμπερτ Σόλοου), ο κ. Ντράγκι προέβη σε μια σημαντική παρέμβαση για την αντιμετώπιση των οικονομικών προεκτάσεων της κρίσης του κορονοϊού.
Τι λέει ο Μάριο Ντράγκι στην παρέμβασή του; Μια πρώτη παρατήρηση είναι υφολογικού περιεχομένου: χρησιμοποιεί την έκφραση «πόλεμος κατά του κορονοϊού». Προσχωρεί με άλλα λόγια στη χορεία των ξένων ηγετών και ειδικών που υιοθετούν τη ρητορική του «πολέμου» για να δείξουν την ένταση της σύγκρουσης, την αναγκαιότητα λήψης έκτακτων μέτρων και το ασύμμετρο της απειλής. Φαίνεται έτσι να διαχωρίζει τη θέση του από τους θεωρητικούς εκείνους που καταδικάζουν τη χρήση μιας τέτοιας ορολογίας, θεωρώντας πως οδηγεί σε μια αναλογία που είναι συνταγματικά ανεπίτρεπτη. Η ανάγκη να καταδείξουμε την ένταση του προβλήματος και την ευρεία έκταση της αποτελεσματικής αντιμετώπισής του υπερβαίνει την απλή ρητορική.
Πού μας εφιστά την προσοχή ο Ντράγκι; Μας επισημαίνει ότι έρχεται μια «βαθιά ύφεση». Πρέπει λοιπόν να επιδείξουμε το απαραίτητο σθένος και ταχύτητα για να αποφύγουμε να εξελιχθεί το πλήγμα στην οικονομία σε μια παρατεταμένη υφεσιακή κατάσταση. Ο ιδιωτικός τομέας παγκοσμίως θα υποστεί ένα σοκ, το οποίο δεν μπορεί από μόνος του να απορροφήσει. Εισηγείται λοιπόν ο Ντράγκι, χρησιμοποιώντας και πάλι την αναλογία του πολέμου, την ενίσχυση ακριβώς του τομέα που πλήττεται. Τα επίπεδα δημοσίου χρέους θα ανέβουν, χωρίς να ανεβαίνει αναγκαία το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους δεδομένων των επιτοκίων στον πυρήνα της Ευρωζώνης, για να προστατευτεί ο ιδιωτικός τομέας και οι θέσεις εργασίας από μια μόνιμη καταστροφή της παραγωγικής τους δυνατότητας.
Η καταληκτική φράση του Ντράγκι είναι νομίζω, όχι απλώς σημαντική, αλλά και διδακτική: ως Ευρωπαίοι πρέπει να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον για την εξυπηρέτηση αυτού του κοινού σκοπού. Εκτιμώ πως στην πραγματικότητα, όσο γρηγορότερα ακούσουν οι θεσμοί της Eνωσης και οι ηγεσίες των κρατών την έκκληση Ντράγκι, τόσο το καλύτερο για το μέλλον της Ευρώπης. Η Iστορία αποδεικνύει πως κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία για να έρθουμε πιο κοντά, για να κάνουμε βήματα που έως τώρα θα φαίνονταν αδιανόητα. Τώρα, καθώς μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, ακούμε περισσότερο τους ειδικούς και ξανασκεφτόμαστε τη σημασία των κοινών μας θεσμών, ήρθε η ώρα να εμβαθύνουμε τη μεταξύ μας συνεργασία. Το να τα καταφέρουμε όλοι μαζί, το να μη μείνει κανείς στην ΕΕ πίσω, αυτό είναι το διακύβευμα.