H Μύκονος είναι, από τουριστικής άποψης, το case study νησί μας. Οπωσδήποτε της αναγνωρίζεις, είτε σ’ αρέσει είτε όχι, ότι κατάφερε να δημιουργήσει μια ξεχωριστή ταυτότητα με παγκόσμια αναγνώριση. Μόνο στο άκουσμα του ονόματος της δημιουργούνται εικόνες και συνειρμοί: είναι η «Mykonoοοοs» και την ξέρουν οι πάντες.
Για πολλά χρόνια κατάφερνε επίσης να ακροβατεί μεταξύ διαφορετικών γούστων. Και τον κοσμοπολίτη θα ικανοποιούσε και τον μποέμ, και εκείνον που θέλει να ξεσαλώσει στα μπαρ και εκείνον που αναζητά την ησυχία του, και αυτόν που γουστάρει παραδοσιακή ταβέρνα και τον άλλον που θέλει κυριλέ εστιατόριο. Και για τον γυμνιστή είχε χώρο και για τον ντυμένο πατόκορφα με στρας και μάρκες. Και τα κραυγαλέα σήκωνε και τα πιο διακριτικά. Πάντα προσέλκυε την εμπορικότητα, αλλά κρατούσε χώρο και για την ποιότητα, αυτή την εντύπωση τουλάχιστον έδινε. Ισως γιατί τότε η Μύκονος παρέμενε αυθεντική. Πουλούσε το τουριστικό της προϊόν ακριβά μεν, αλλά όχι παρανοϊκά ακριβά, όπως τώρα. Και επένδυε στην ποικιλία της. Ηταν ένα νησιώτικο mall με τα πάντα όλα μέσα.
Το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρίζει, λέει ο στίχος, και έκανε σίγουρα και τη Μύκονο να γυρίζει. Ολη η Ελλάδα πέρασε κρίση, εκτός από αυτό το νησί των Κυκλάδων, που έπεσε μέσα σε καζάνι από χρυσό. Το ότι προσελκύει σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς δεν ήταν βέβαια εκείνο που την έριξε εκεί μέσα. Πάντα οι σταρ έκαναν διακοπές στη Μύκονο. Το καθοριστικό ήταν ότι μπήκε στη λίστα διακοπών των Αραβικών Εμιράτων. Η αυθεντικότητά της, που παρ’ όλη την τουριστίλα μύριζε ακόμα κυκλαδίτικο αέρα, σβήστηκε από μια βλαχομπαρόκ αισθητική η οποία ικανοποιούσε περισσότερο τη ζάπλουτη ανατολίτικη πελατεία της.
Η αίσθηση της υπερβολής άρχισε να σκεπάζει το νησί σαν κισσός. Και τα απόνερά της δεν δημιουργούν ευχάριστη αίσθηση σε κανέναν. Σίγουρα όχι σε όσους δεν τους τρέχουν τα λεφτά από τις τσέπες. Για να κάνεις διακοπές της προκοπής στη Μύκονο, πια, να μπορείς δηλαδή να επιλέξεις τη Μύκονο που σου ταιριάζει, πρέπει να έχεις ένα σεβαστό ποσό στην πιστωτική σου. Να μπορείς να αναμετρηθείς με τον τουρίστα που πληρώνει 60 ευρώ την ξαπλώστρα και 200 ευρώ τη φρουτοσαλάτα. Γιατί αυτός ο τουρίστας είναι πια ο καλύτερος πελάτης του νησιού και εκείνος που φτιάχνει το προφίλ του.
Κάποτε λέγαμε ότι η Μύκονος είναι το Μονακό της Ελλάδας. Ονειροφαντασίες. Το Νησί των Ανέμων έχει πουληθεί στον πλούτο και στη χαμηλή αισθητική, προτιμά πάμπλουτους βαρβάρους να κολλάνε τα πετροδόλαρα στο κούτελό της και να κάνει τα γούστα τους. Το στυλ έχει χαθεί από αυτή την εξίσωση, κι αν υπάρχει είναι τόσο λίγο που το ψάχνεις με τα κιάλια. Και μαζί έχει χαθεί και η λογική. Στη Μύκονο αυτή τη στιγμή γίνονται πράγματα που τα βλέπεις σε μαφιόζικη ταινία.
Ο ξυλοδαρμός του αρχαιολόγου Μανώλη Ψαρρού, ο οποίος διαπίστωσε πολεοδομικές παραβάσεις στο νησί, οι καταγγελίες της προέδρου του Συλλόγου Αρχαιολόγων, Δήμητρας Κουτσούμπα, ότι συνάδελφοί της που προσπαθούν να βάλουν όρια στην οικοδομική φρενίτιδα εκεί έχουν έρθει αντιμέτωποι με ένοπλους μπράβους, τα παράπονα των ντόπιων για όσα παράλογα βιώνουν, οι εκκλήσεις του δημάρχου Κωνσταντίνου Κουκά για ενίσχυση της αστυνόμευσης, όλα αυτά δηλώνουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Ο πλούτος έφερε μια επιφανειακή ευμάρεια, από κάτω όμως έχουν φτιάξει λαγούμι η βία και η ανομία.
Η Μύκονος, από ένα νησί διασκέδασης και κοσμοπολιτισμού, έγινε μια παιδική χαρά για τους πλουσίους και τώρα κινδυνεύει να γίνει το τσίρκο τους. Ενα πανέμορφο νησί που παραδόθηκε στην ασχήμια. Ο πλούτος που μυρίζει παρακμή είναι το πιο αποκρουστικό είδος.