Επί τη αναχωρήσει… Αναφέρομαι στην επίσκεψη και φιλοξενία Πομπέο στη χώρα μας. Παρακολούθησα ακόμα μια φορά τη στρατηγική, τη μεθοδικότητα και επιδεξιότητα των χειρισμών του Πρωθυπουργού μας, αφενός ως προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής και των συμμαχιών μας, αφετέρου –και εν προκειμένω– ως υγιής αντιπαράθεση στις όποιες αλλοπρόσαλλες ενέργειες της γείτονος Τουρκίας.
Αν κάποτε ξεφύγουμε από την «πατριωτική» τσιγκουνιά μας στον καλό λόγο, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι κινήσεις του είναι εύστοχες και μεταφέρουν στην πλειονότητα των πολιτών τον καθησυχασμό του ταξιδιώτη που μπορεί να εμπιστευτεί τις ικανότητες του καπετάνιου. Απέναντί μας έχουμε έναν σουλτάνο με τεράστια προβλήματα στο εσωτερικό του, πράγμα που τον εξωθεί –ακριβώς με τα αντανακλαστικά πληγωμένου ζώου, άρα ό,τι πιο επικίνδυνο για όποιον γειτνιάζει– να ενεργεί αδίστακτα, αλλοπρόσαλλα, ανοήτως άφοβα, απολίτιστα. Προκαλεί με όποιον τρόπο μπορεί να σκαρφιστεί πρόκληση. Μιλάμε για ηγέτη χώρας με πληθυσμό 82 εκατ. κατοίκων, έναντι μιας χώρας 10 εκατ. κατοίκων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέχει την τέχνη να συναλλάσσεται ισοϋψής και ενεργητικά ψύχραιμος. Δεν αναλώνεται ανασηκώνοντας ψευδοανάστημα και καθρεφτίζοντας το δήθεν μπόι του στα μάτια εσωτερικού «γηπέδου».
Να σας διηγηθώ μια ιστορία; Πριν από χρόνια, τότε που η Ολυμπιακή ήταν κρατική, θυμάμαι τα αντανακλαστικά των επιβατών κάθε που τα μεγάφωνα ανήγγελλαν καθυστέρηση, κάτι που ήταν τόσο συνηθισμένο, ώστε αυτόματα άναβαν καβγάδες. Πλήθη επιβατών κατευθύνονταν ατάκτως, ωρυόμενοι όλοι μαζί «Πού είναι ο υπεύθυνος;», «Να έρθει τώρα εδώ ο αρμόδιος». Ηταν σουρεάλ, γιατί δεν παρουσιαζόταν ποτέ «ο αρμόδιος», απλώς ξεφούσκωναν τον θυμό τους πιστεύοντας ότι κάτι έκαναν.
Παρατηρώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως οικοδεσπότη του Μάικ Πομπέο, υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, καθώς και τη «σπιτική» φιλοξενία που κατόρθωσε, πράγμα καθόλου σύνηθες, μελετάω το προσόν του Πρωθυπουργού στην υψηλή στρατηγική και διπλωματία. Σε ό,τι αντίξοο προκύπτει, σε όποιον τομέα, είτε για παράδειγμα με την καθοριστική προσφάτως δήλωση του προέδρου Μακρόν, της συμμάχου Γαλλίας, είτε παλαιότερα με την άφιξη ευρωπαϊκού κλιμακίου που συν-ανέλαβε το Μεταναστευτικό, είτε τώρα, με τη φιλοξενία του Πομπέο, δείχνει ότι γνωρίζει σε ποιον να απευθυνθεί, τι εικόνα συμφέρει να ταξιδέψει ως συμβολική, ποιος είναι ο χρήσιμος κρίκος, ποιος ο (βεβαίως και εκ συμφέροντος) σύμμαχος, ποιος ο «αρμόδιος» ώστε να απευθυνθεί, να διοχετεύσει όλη τη δύναμη των προσπαθειών και της πειθούς του. Δηλαδή το αντίθετο της σκηνής, μιας κωμικής ανάμνησης, που σας περιέγραψα.
Κοιτάζοντάς τον στον αποχαιρετισμό του ζεύγους Πομπέο, έχοντας ολοκληρώσει μια ακόμα ειδική αποστολή, αλλά παράλληλα… Τι πυκνή μέρα γεγονότων η χθεσινή!.. Παρακολουθώντας την κατάντια αμερικανών ηγετών σε μια συνομιλία νηπίων… Τι άγριο αδιέξοδο μη διαφυγής για τον νοήμονα αμερικανό πολίτη!.. (Μη μου πείτε ότι ο Μπάιντεν προσφέρει αληθινή διαφυγή)… Αγαπημένοι μου αναγνώστες, πρέπει να το παραδεχτώ ότι έπιασα τον εαυτό μου να λέω μέσα μου «Εμείς καλύτερα…». Μετά, βέβαια, ξύπνησα. Στην πολιτική, η επόμενη μέρα μπορεί να ακυρώσει την προηγούμενη εν ριπή οφθαλμού. Και όσα λογάριαζες ως ενθαρρυντικά να ξαναμετρηθούν ως απλώς ταρατατζούμ.