Η παραδοχή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ενώπιον των ευρωβουλευτών, ότι η κατάσταση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα που μαστίζει τη χώρα μας είναι «μη διαχειρίσιμη», τάραξε τα νερά και προκάλεσε αντιδράσεις εντός κι εκτός της κυβέρνησης.
Η αντιπολίτευση βρήκε την κλασική ευκαιρία να ασκήσει κριτική, ενώ «καθαρόαιμοι» Νεοδημοκράτες που ουδέποτε είδαν με καλό μάτι την υπουργοποίηση ενός πρώην Πασόκου, έδειξαν να σοκάρονται με την ομολογία του κ. Χρυσοχοΐδη ότι αδυνατεί να πράξει μέρος της δουλειάς του.
Μήπως όμως έχει δίκιο ο υπουργός; Μήπως έκανε σωστά που για μια ακόμη φορά δεν κρύφτηκε πίσω από ευφυολογήματα, ευφημισμούς και λευκά ψέματα και που αντιθέτως διατύπωσε την σκληρή πραγματικότητα; Μήπως όσοι ενοχλήθηκαν και δεν τους άρεσε αυτή η ομολογία έλληνα υπουργού από ευρωπαϊκό μάλιστα βήμα, έχουν συνηθίσει να συζητούν μέσα στην ασφάλεια ενός νεφελώματος, αποφεύγοντας να δουν κατάματα το πρόβλημα σε όλες τις πτυχές του;
Ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε δίκιο. Είπε ανοικτά αυτό που έχουν αντιληφθεί όσοι παρακολουθούν με νηφαλιότητα το πρόβλημα . Και το είπε ενώπιον των αντιπροσώπων των ευρωπαϊκών λαών για να καταστήσει σαφές ότι θα πρέπει επιτέλους οι χώρες τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ακόμα και μόνο αυτή η αποκάλυψη ότι μόνο μία (1) χώρα απάντησε θετικά στην έκκληση του έλληνα υπουργού να υπάρξει φιλοξενία ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, είναι εξόχως σημαντική σε πολιτικό επίπεδο –εκθέτει πανευρωπαϊκά την υποκρισία των εταίρων ενώ στο εσωτερικό συνιστά μια συνειδητοποίηση ότι σε πολλά ζητήματα του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού είμαστε (σχεδόν) μόνοι μας.
Το Προσφυγικό –Μεταναστευτικό είναι εδώ και θα μείνει για πολύ καιρό καθώς μαγικές και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Είναι πολυπαραγοντικό ζήτημα με πολλές πτυχές εσωτερικές και διεθνείς, και δυστυχώς, όπως έχει δείξει η ιστορία και η εμπειρία όλων των χωρών, η διευθέτηση του έχει κοινωνικές επιπτώσεις. Γι αυτό χρειάζεται ψυχραιμία.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη είπε την αλήθεια και έπραξε όπως πρέπει να πράττουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί. Να λένε καθαρά, όσο κι αν δεν αρέσει, την αλήθεια στον λαό. Μας ξενίζει απλώς επειδή είμαστε ασυνήθιστοι σε τέτοια ειλικρίνεια –διαχρονικά προτιμούμε το ψέμα και το να θάβουμε το όποιο πρόβλημα. Ακόμα και αν κάποιοι ευσυνείδητοι πολιτικοί επιχειρήσουν μια πιο ειλικρινή προσέγγιση μιλούν συνήθως για το πλαίσιο και το περίγραμμα και όχι για την ουσία του προβλήματος.
Το ότι ορισμένα τοπικά στελέχη της κυβερνητικής παράταξης άδραξαν την ευκαιρία να εκθέσουν τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη στις τοπικές κοινωνίες όπου πρόκειται να μετεγκατασταθούν οι πρόσφυγες-μετανάστες, αποφεύγοντας να συνδράμουν στην υλοποίηση του κυβερνητικού σχεδιασμού και ενδεχομένως σιγοντάροντας τις αντιδράσεις των κατοίκων, ακουμπά στο ίδιο πρόβλημα: κανείς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν θέλει να δει, να πει ή να ακούσει την αλήθεια.
Βέβαια, σε καμία περίπτωση αυτό δεν απαλλάσσει τον υπουργό και την κυβέρνηση από την πρώτη και κύρια ευθύνη τους: να κάνουν το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό από καθ’ ομολογίαν μη διαχειρίσιμο, διαχειρίσιμο.
Και επειδή το πρόβλημα είναι, όπως είπαμε πολυπαραγοντικό, ο κ. Χρυσοχοΐδης αλλά και όλη η κυβέρνηση θα πρέπει να δρομολογήσουν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες ώστε να προκύψει η απαραίτητη συνεννόηση με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στα νησιά και στην ηπειρωτική Ελλάδα όπου σχεδιάζεται να εγκατασταθούν. Παράλληλα, είναι φανερό ότι απαιτείται συντονισμένη δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε συνεννόηση με άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν το ίδιο ζήτημα (Ιταλία) είναι απαραίτητο να απαιτήσει από τους ομολόγους του την πλήρη αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής και προς τη Τουρκία κι εντός ΕΕ .
Μια συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων θα μπορούσε να προσφέρει νέες συμμαχίες. Πχ. η Φώφη Γεννηματά θα μπορούσε να συζητήσει το θέμα με τις σοσιαλιστικές ηγεσίες ανά την Ευρώπη.
Από αυτήν την αναγκαία συνεννόηση φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να διαχωρίζει τη θέση του υπερασπιζόμενος την πολιτική ανοχής που εφάρμοσε ως κυβέρνηση και αρνούμενος να συμπράξει θετικά σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία. Μόνο που η τακτική του για το συγκεκριμένο θέμα δεν θα είναι για πολύ χωρίς κόστος. Το οποίο, δυστυχώς, θα πληρώσουμε όλοι μας…