Στην πολιτική η έννοια της αξιοπρέπειας είναι υποκειμενική. Το ένστικτο της επιβίωσης αποτελεί και τη μοναδική σταθερά. Βλέπουμε συμπεριφορές που για το μέτρο του μέσου πολίτη θεωρούνται είτε εξωφρενικές, είτε αναξιοπρεπείς. Ωστόσο αν τις παρατηρήσεις μέσα από το πρίσμα της πολιτικής, ενδεχομένως και να τις αποδεχθείς με εκείνο το σήκωμα των ώμων που δηλώνει παραίτηση.
Να μερικές από αυτές.
Ο Πρωθυπουργός υφίσταται σχεδόν καθημερινά τη μειωτική συμπεριφορά του κυβερνητικού του εταίρου. Το μόνο που δεν έχει κάνει ο Πάνος Καμμένος είναι να χαστουκίσει τον Αλέξη Τσίπρα προς δημόσιο παραδειγματισμό. Και ο Πρωθυπουργός υφίσταται τη βάσανο της καθημερινής ακύρωσης για να παρατείνει την παραμονή του στο Μέγαρο Μαξίμου.
O πρώην υπουργός Εξωτερικών τη μία μέρα παραιτείται παριστάνοντας, περίπου, τον Σαμουήλ στο Κούγκι, με όλη τη μπαρούτη απλωμένη σε εννιά σελίδες της επιστολής προς τον Πρωθυπουργό. Την επομένη, μόνο που δεν φιλάει το χέρι του Πρωθυπουργού. Τη μεθεπομένη ισχυρίζεται πάλι ότι τον υπονομεύουν εκβιαστές και διεφθαρμένοι, χωρίς πάντως να λέει ονόματα.
Ο Πάνος Καμμένος βυθίζεται στα σκοτάδια του κυνισμού, συχνά δε και της χυδαιότητας, προκειμένου να παρατείνει και αυτός το δικαίωμα χρήσης κυβερνητικού αεροσκάφους. Ο άνθρωπος που ήταν έτοιμος να ρίξει την κυβέρνηση για το μάθημα των Θρησκευτικών, δεν έκανε τίποτα (μα τίποτα) για να αποτρέψει μία συμφωνία που θεωρεί επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα. Η έννοια της πολιτικής αξιοπρέπειας υποχωρεί έναντι της επιβίωσης.
Ο Τέρενς Κουίκ, αυτός ο μοναχικός ταξιδιώτης του κόσμου, ο Μάρκο Πόλο της ελληνικής διπλωματίας, άκουσε τις απαξιωτικές, προς το πρόσωπό του, αναφορές του Πάνου Καμμένου: «κάποιους τους διορίσαμε υπουργούς και τώρα μας κάνουν και κριτική, έγιναν τζάμπα μάγκες» είπε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και το ακροατήριό του χαχάνισε. Κανένα πρόβλημα για τον Τέρενς. Η κάρτα μιλίων να είναι καλά. Κανένα πρόβλημα και για τον Πρωθυπουργό που βλέπει πλέον τους υπουργούς του να πλακώνονται.
Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας ηχογραφήθηκε, από συντρόφους του, να προτρέπει στην υιοθέτηση πραξικοπηματικών πρακτικών, με παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη προκειμένου να οδηγηθούν στη φυλακή πολιτικοί αντίπαλοι. Δεν τρέχει μία. Ούτε για αυτόν, ούτε για τον αν. υπουργό Δικαιοσύνης που τον κάλυψε.
Η πρώην εισαγγελέας Διαφθοράς καταγγέλλει ότι ο αν. υπουργός Δικαιοσύνης της ζητούσε να ασκήσει ποινικές διώξεις ακόμα και χωρίς στοιχεία. Κανένας δεν συγκλονίζεται από την καταγγελία. Ούτε ο αν. υπουργός Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος, τον οποίο και αφορά. Eχει ακούσει, άλλωστε, χειρότερα. Δεν ενοχλείται όμως ούτε ο υπουργός Δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει κάτι να του προκαλέσει εντύπωση.
Ομάδες αντιεξουσιαστών επιτίθενται σε αστυνομικό τμήμα και πρεσβεία μεγάλης χώρας. Για τις δύο κυρίες που προΐστανται πολιτικά, είναι ακόμα μια ημέρα στην εξουσία.
Ο υπουργός Παιδείας, ερωτηθείς για τα περιστατικά ανομίας στα Πανεπιστήμια, καλεί τους φοιτητές να αναλάβουν πρωτοβουλίες, αποποιούμενος των ευθυνών του, μην τυχόν και αναφερθεί, κατά λάθος, σε Αστυνομία και δυσαρεστήσει το πολιτικό του ακροατήριο.
Και τέλος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Που παρακολουθεί όλα αυτά από το γραφείο του, πρόθυμος πάντα να δώσει συμβουλές και παρηγοριά, φυσικά κατ΄ ιδίαν. Δημοσίως δεν έχει να πει τίποτα για όλα αυτά. Ούτε παραίνεση, ούτε σχόλιο. Μόνο για τις πολεμικές επανορθώσεις. Σαν τη Ζωή, δηλαδή. Άντε και για καμία κατάθεση στεφάνου. Αυτά που κάνουν και οι επαρχιώτες δήμαρχοι.