Σπουδαία διαδρομή για πεζοπορία το Ελλάνιο Ορος της Αίγινας. Ιδίως τη συγκεκριμένη ώρα. Σε έναν μαγευτικό ορίζοντα των ματιών μου, σειρές βουνά αχνοφαίνονται το ένα πίσω από το άλλο… Μονή, Αγκίστρι, Πελοπόννησος… Ενώ ο ήλιος αργογλιστράει αντίο.
Οσα ηλιοβασιλέματα και να έχεις ζήσει (τα ηλιοβασιλέματα τα ζεις)… πάντα μαγεύεσαι, πάντα ερωτεύεσαι. Αστραπιαία φτάνουν στη μνήμη μου τα λόγια του Αριστείδη: «Στην Ελβετία δεν υπάρχει ηλιοβασίλεμα», «Τιιιιιι; Σοβαρολογείς;». Θυμάμαι τα λόγια του Κώστα: «Στην Ολλανδία είναι σπάνιο να απολαύσεις ηλιοβασίλεμα λόγω των καιρικών συνθηκών». Θυμάμαι και τα λόγια του Ηλία: «Στο Ρίο ντε Τζανέιρο, με το που έδυσε ο ήλιος, όλη η παραλία σείστηκε από ένα μακρύ χειροκρότημα». Πόσο δένει με την ψυχοσύνθεσή μου! Ετσι θα έπρεπε να αποχαιρετάμε την κάθε μέρα! Σπουδαίο προνόμιο ένα ηλιοβασίλεμα.
Σε εκείνον τον παραλιακό δρόμο, τη Λεωφόρο Καζαντζάκη, άφησα την ψυχή μου. Από τη μια πλευρά η θάλασσα και από την άλλη το αποτύπωμα της γενιάς του ’30. Το ατελιέ-σπίτι του καλλιτέχνη Νίκου Νικολάου (που αξίζει να το επισκεφθείτε), πιο κάτω το σπίτι του Γιάννη Μόραλη, πιο εκεί το στίγμα του Καζαντζάκη, του γλύπτη Καπράλου και άλλων και άλλων, και πάντα στην παρέα όλων η Μαίρη Γαλάνη Κρητικού.
Τι γειτονία, Θεέ της τέχνης! Πλάι σε επιβλητικούς πύργους μιας «κάποτε» αριστοκρατίας και σε οικήματα νεοελλήνων που ούτε ξέρουν τι πρεσβεύουν, λες και είναι τυφλοί ομορφιάς, ο «πανάρχαιος» μοντερνισμός μιας διαχρονικής αριστοκρατίας. «Εδώ ακριβώς καθόντουσαν, σε ετούτη την πεζούλα, τα απογεύματα ο Μόραλης με τον Νικολάου και λέγανε, και λέγανε…».
Η Μαίρη Γαλάνη Κρητικού, πολύπλευρη γοητευτική καλλιτεχνική προσωπικότητα, ταλαντούχα 86χρονη κολυμβήτρια όλου του χρόνου, μας είχε μιλήσει στην «Κεραία» (στο επεισόδιο «Η ευεργεσία του γήρατος») για τη μικρο-ιστορία αυτών των συναντήσεων, για τα ανέκδοτα που τρελαινόταν να λέει ο Μόραλης. Πιάνω τον εαυτό μου να αστειεύεται: «Αχ, και να ήμουν μια μυγίτσα στο σύμπαν τους και να ακούω, να ακούω, να ακούω»… Στον ορίζοντα, λοιπόν, του σημείου που κάθονταν οι δυο φίλοι έχουν τοποθετήσει πλέον ένα γλυπτό του Μόραλη. Τι συγκινητικό «μνημόσυνο» για μια φιλία.
Η βόλτα στο Λιμάνι, στην Αίγινα δηλαδή, όλες τις ώρες της ημέρας χαρίζει εκπλήξεις της στιγμής στα μάτια του περιπατητή. Ενας σκύλος, λατρεύω τους κόπρους, που λιάζεται ξαπλωμένος νωχελικά με τα τέσσερα πόδια σε ανάταση «αναισθησίας», αμαξάδες να ταξιδεύουν τουρίστες κάθε φυλής με στολισμένα αλογάκια, καφενεία με ιστορία όπως αυτό των Αδελφών Μοίρα, ανέγγιχτο από το 1952, το ζαχαροπλαστείο «Αιάκειον» από το 1958, που τα παγωτά του πρέπει να τα γευθείτε καθώς βγάζουν τη γλώσσα και στα ιταλικά παγωτά ακόμα, και βέβαια, η ψαροταβέρνα-case study «Ο Σκοτάδης», με τον Γιώργο με τη ματιά-περισκόπιο να υποδέχεται πιστούς πελάτες, να φωτογραφίζεται μαζί τους, να επιβλέπει την κουζίνα. Σπουδαία τα πιάτα του, και σε αυτό που του βγάζω το καπέλο είναι η αίσθηση του μέτρου στο «πειράζω». Το φρένο θέλει περισσότερο μυαλό από το γκάζι.
Μετά την πεζοπορία στο Ελλάνιο Ορος δεν έχω καλύτερο από «Το Στέκι του Κυνηγού» στην κεντρική πλατεία του χωριού Ανίτσαιο. Μια σταλιά ταβέρνα στον χώρο που ήταν κάποτε το Παλιό Σχολείο. Και είναι τόσο ασπρόμαυρης ταινίας η ατμόσφαιρα που αυτόματα φαντάζεσαι αυστηρή δασκάλα με βέργα και εκείνα τα ξύλινα θρανία… Κι ας έρχονται τα πιάτα, κι ας είναι αναμμένο το τζάκι, κι ας ακούς τραγούδια…
Μιάμιση μέρα όλη κι όλη. Πώς καταγράφηκε στη ζωή μας αυτή η μιάμιση μέρα σαν να ήταν μέρες και μέρες… Είναι, βλέπεις, το ταξίδι. Ετσι «κλέβεις» χρόνο από τον χρόνο. Ετούτη τη φορά, Αίγινα, ψυχή μου!
Με λιβάδια παπαρούνες και μαργαρίτες… Με μια θάλασσα, μα τι θάλασσα, και έναν φάρο στο βάθος… Ενα «Πάμε;» και ένα «Φύγαμε». Και μια Ελλάδα, μα τι Ελλάδα!
