Τα ελληνικά ποδοσφαιρικά γήπεδα είναι σπαρμένα από περιπτώσεις σπουδαίων παικτών που ήρθαν από το εξωτερικό, αλλά παρέμειναν τελματωμένοι στη μετριότητα -μη λέμε ονόματα και ξύνουμε πληγές τώρα. Κάποιοι ήρθαν εδώ καραβοτσακισμένοι, ενώ κάποιοι άλλοι δεν κατάφεραν ποτέ να προσαρμοστούν στις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πρωταθλήματος. Τη μία χρονιά παίζεις στην Ιταλία και την άλλη πας Ξάνθη, Λιβαδειά. Δεν είναι εύκολο.
Η περίπτωση του Χρήστου Στυλιανίδη έχει κάτι από ποδοσφαιρική μεταγραφή. Με αθλητικούς όρους, η κυβέρνηση ψώνισε παίκτη με περγαμηνές και σημαντικές διεθνείς παραστάσεις. Υπάρχουν, βέβαια, διαφορές. Είναι άλλο να αντιμετωπίζεις μία ανθρωπιστική κρίση στην Αφρική και άλλο να κυνηγάς τον δασάρχη και τον δήμαρχο για να μαζέψουν τους κορμούς -το μόνο κοινό που έχουν οι δύο περιπτώσεις είναι η αίσθηση που σου λέει ότι είσαι στην Αφρική. Εδώ, πράγματι, ο Στυλιανίδης ενδέχεται να εκδηλώσει προσαρμοστικές δυσκολίες. Η Αθήνα δεν είναι Βρυξέλλες. Δεν είναι ούτε Λευκωσία όπου σε πολλά πράγματα οι αδερφοί είναι πιο σοβαροί από μας. Από την άλλη βέβαια, αν έχει την πλήρη πολιτική κάλυψη του Πρωθυπουργού, ενδεχομένως να σπάσει και αβγά μαζί με μερικά κεφάλια καθώς δεν διατηρεί προσωπικό εκλογικό ενδιαφέρον. Γενικώς το εγχείρημα έχει ενδιαφέρον και σίγουρα δεν είναι τόσο απλό όσο δείχνει. Ας πούμε τα της μεταφοράς τεχνογνωσίας από την ευρωπαϊκή εμπειρία του Στυλιανίδη ίσως και να έχουν μικρή αξία όταν καίγεται το σύμπαν. Αλλά, υποτίθεται, το θέμα είναι να μη φτάσουμε μέχρι εκεί. Όσον αφορά, λοιπόν, την αποτελεσματικότητα της επιλογής Στυλιανίδη, καλό είναι να περιμένουμε. Και βλέπουμε.
Ωστόσο αυτό που συζητείται αυτές τις μέρες δεν είναι η επάρκεια του Στυλιανίδη, αλλά η πολιτική διάσταση της επιλογής. Αλλά και πάλι, εξαρτάται με ποιους κάνεις την κουβέντα. Ένα κομμάτι της κοινής γνώμης θα σου πει ότι ψωνίσαμε υπουργό από το πάνω ράφι, μακάρι να φέρουμε και άλλους απ΄ έξω. Κάποιοι θα πουν ότι η επιλογή δηλώνει ένδεια στελεχών στη ΝΔ και άλλοι θα πουν ότι ο Μητσοτάκης διαχειρίζεται το θέμα επικοινωνιακά προκειμένου να ξεπεραστεί το φιάσκο Αποστολάκη. Ε, λοιπόν και οι τρεις απόψεις έχουν το δίκαιο τους. Από τη στιγμή που στο Μαξίμου την πάτησαν με τον Αποστολάκη όφειλαν να βγάλουν λαγό από το καπέλο, ο πάγκος δεν έχει στέλεχος με εξειδίκευση στο θέμα και ο Στυλιανίδης ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή σε επίπεδο συμβολισμών και προσώπου -οι αιτιάσεις για την απόδοση υπηκοότητας στερούνται σοβαρότητας.
Από εκεί και πέρα, ο Μητσοτάκης γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι πλέον πάει όλο επάνω του. Κοινώς δεν υπάρχει τώρα πρόσωπο να πάρει την πολιτική ευθύνη. Βέβαια ο λογαριασμός πάντα στο Μαξίμου πηγαίνει, απλώς τώρα δεν θα υπάρχει πρόσφορος αμνός να θυσιαστεί στον βωμό της πολιτικής ευθύνης.
Και ο Στυλιανίδης; Αν όντως θέλει να κατέβει για Πρόεδρος στο νησί, τότε αναλαμβάνει μεγάλο ρίσκο. Μία φωτιά στην Ελλάδα μπορεί να του κάψει όλα τα σχέδια.