Αν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης φτιάξουν ένα λεύκωμα με τις καλύτερες ατάκες που ακούστηκαν εκεί, είναι βέβαιο ότι θα ξεκινήσουν από το «Λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Γιώργος το είπε, ο Μητσοτάκης το έκανε πολιτικό δρώμενο. Δεν έχει υπάρξει πιο «λεφτά υπάρχουν» ομιλία από αυτήν που εκφώνησε ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη. Αν είχε και κλακαδόρους από κάτω, θα κρατούσε κανένα τρίωρο, με διάρκεια τύπου Φιντέλ Κάστρο. H διαφορά με τον Παπανδρέου είναι ότι ο Μητσοτάκης έχει τα λεφτά.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας πρωθυπουργός ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και εξήγγειλε ταυτοχρόνως παροχές και αγορές αμυντικού εξοπλισμού; Ενδεχομένως να γυρίσουμε στα ’80ς, με τον Ανδρέα Παπανδρέου και την «αγορά του αιώνα». Κατά μία εκδοχή, λοιπόν, ο Μητσοτάκης είναι τυχερός ή, τέλος πάντων, εισπράττει κάτι ως αποζημίωση για την ατυχία του. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει πανδημία, Eλληνοτουρκικά, οικονομικά και Προσφυγικό. Μιλάμε για τζακ ποτ. Από την άλλη, έχει παραλάβει μία χώρα κατά την έξοδο της από την κρίση, που μπορεί να δανείζεται με ιστορικά χαμηλά επιτόκια, περιμένει εισροές ευρωπαϊκών πόρων και απαλλάσσεται από δημοσιονομικούς περιορισμούς. Λεφτά υπάρχουν. Για την ακρίβεια ποτέ δεν υπήρχαν περισσότερα.
Κάπως έτσι, δεν υπάρχουν και μεγάλες εκπλήξεις στις πρωθυπουργικές ανακοινώσεις. Η αγορά μαχητικών και φρεγατών κρίθηκε αναγκαία ως απάντηση στη συγκυρία. Τα οικονομικά μέτρα, δηλαδή οι παροχές και οι ελαφρύνσεις, κινούνται και αυτά στο πλαίσιο του αυτονόητου, αφήνοντας περιθώρια για επιπλέον καλύψεις στην περίπτωση που μείνουμε ακάλυπτοι από εμβόλιο. Μένει να δούμε αν οι ανακοινώσεις για μεταρρυθμίσεις, ειδικά στην Παιδεία και στη Δικαιοσύνη, περάσουν και στο στάδιο της υλοποίησης.
Σε γενικές γραμμές ήταν ένα ενδιαφέρον Σαββατοκύριακο αυτό στη Θεσσαλονίκη κατά το οποίο ακούσαμε περισσότερα από όσα λέγονται συνήθως στις πρωθυπουργικές επισκέψεις.
Τι ξεχωρίσαμε;
Το «αμυντικό παιχνίδι» που θα υιοθετήσουμε ως χώρα. Εξοπλισμοί, προσλήψεις στις Ενοπλες Δυνάμεις, επενδύσεις στην αμυντική βιομηχανία και από δίπλα αύξηση θητείας με κουβέντα για στράτευση στα 18 – το πιθανότερο είναι ότι τα της θητείας και της στράτευσης ειπώθηκαν προκειμένου να σταθμιστούν οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης.
Την «άνεση» για παροχές και ελαφρύνσεις και μάλιστα με περιθώριο ενίσχυσης τους αν το απαιτήσουν οι συνθήκες ή η κυβέρνηση αισθανθεί δημοσκοπική πίεση.
Τη νύξη για τη ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής από τους εταίρους σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, καθώς και τη θετική διάθεση με την οποία αντιμετωπίζουμε την απόσυρση του Oruc Reis.
Τις αναφορές, ως σημείο των καιρών, σε θεωρίες συνωμοσίας, μάσκες και εμβόλια.
Την εξαγγελία για ακόμα έναν νόμο-πλαίσιο για τη ΑΕΙ με τη θέσπιση βάσης εισαγωγής. Αυτό λογικά θα βγάλει κόσμο στον δρόμο.
Τη βούληση για νέο εργασιακό νόμο – και αυτό θα πυροδοτήσει συγκρούσεις.
Οι καιροί, λοιπόν, είναι ακραίοι και σέρνουν πίσω τους λεφτά. Ένας αστρολόγος θα έλεγε ότι όλα θυμίζουν δύστροπη σύνοδο πλανητών. Όμως ένας αντικειμενικός παρατηρητής θα διέκρινε μία σπάνια ευκαιρία για τολμηρές και αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις. Και δεν είναι μόνο η συγκυρία. Ο Μητσοτάκης απολαμβάνει δημοσκοπική άνεση, διατηρώντας την πολιτική ηγεμονία. Ο ίδιος δύναται να ισχυριστεί ότι κανένας από τους προκατόχους του δεν βρέθηκε σε τόσο δύσκολη συγκυρία. Ακόμα και αν αυτό είναι σωστό, οφείλει να αναγνωρίσει ότι η ευκαιρία που έχει μπροστά του είναι σαν την πανδημία: μία φορά στα εκατό χρόνια.