Στην κοινοβουλευτική συζήτηση για τις πυρκαγιές συνέβη κάτι σπάνιο: ακούστηκαν τεκμηριωμένες προτάσεις, χωρίς πλειοδοσία υποσχέσεων. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και το θέμα: όταν στην ατζέντα είναι τα οικονομικά, ο λαϊκισμός αποκτά καύσιμο.
Ενδεχομένως να βοήθησε και η απουσία του Τσίπρα. Με Τσίπρα θα συγκρατούσαμε τους οξύτατους χαρακτηρισμούς. Ομως τόσο ο Φάμελλος, όσο και ο Ανδρουλάκης, είχαν προτάσεις να καταθέσουν. Και μάλιστα με ήπιο και συγκροτημένο τρόπο. Εντάξει, είναι και η πολιτική συνθήκη, ούτε τρεις μήνες μετά τις εκλογές, που δεν ευνοεί τις κουτουλιές.
Και κάπως έτσι, λοιπόν, ενδέχεται να μας προκύψει κάτι πρωτόγνωρο. Μέχρι πρόσφατα, η κυβέρνηση κατηγορούσε την αντιπολίτευση για τοξικότητα και έλλειψη προτάσεων. Στην περίπτωση των πυρκαγιών δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η αντιπολίτευση προσήλθε με σοβαρές προτάσεις. Σε κάποια σημεία δε, πιο συγκροτημένες από τις αντίστοιχες κυβερνητικές. Φάμελλος και Ανδρουλάκης εμφανίστηκαν διαβασμένοι, άφησαν στην άκρη τους δραματικούς αφορισμούς και έδειξαν πώς πρέπει να είναι η προγραμματική αντιπολίτευση. Ναι, συμφωνούμε, δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς με τόσο νωπό εκλογικό αποτέλεσμα. Αντιλαμβάνονται άλλωστε και την κόπωση της κοινής γνώμης από τις στείρες αντιπαραθέσεις.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει τη συνθήκη (και την ηγεμονία της), ανοίγοντας έναν κύκλο συναίνεσης πάνω σε ορισμένα σοβαρά θέματα εθνικής σημασίας, όπως είναι η προστασία των δασών και η πρόληψη για τις πυρκαγιές. Αυτή τη στιγμή δεν δείχνει διατεθειμένη να κάνει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όπως υπονοεί το ύφος της. Και όμως, η συγκυρία, η ηγεμονία του ενός, θα μπορούσε, κατά κάποιον τρόπο, να εξελιχθεί σε ευκαιρία, λειαίνοντας τις συνέπειες της πολιτικής ανισορροπίας που προκαλεί η έλλειψη αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση θα έδειχνε στην κοινή γνώμη ότι «ακούει», δεν αναπαύεται στο ροζ συννεφάκι της παντοδυναμίας της, ενώ η αντιπολίτευση θα έκανε βήματα προς την ανάκτηση της αξιοπιστίας της.
Είναι εφικτό; Θα δούμε, αλλά φαίνεται δύσκολο. Σε λίγες μέρες η αξιωματική αντιπολίτευση θα έχει νέο αρχηγό που, εκ των πραγμάτων, θα υποχρεωθεί να δείξει δόντια και νύχια. Αναγκαστικά θα ακολουθήσει και το ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά η πόλωση ευνοεί τον ισχυρότερο. Γιατί κάποια πράγματα, το ξέρουμε, δεν αλλάζουν ποτέ.