Οταν ολοκληρώνεται μία κοινοβουλευτική διαδικασία με υψηλό δείκτη έντασης, συνήθως ψάχνουμε τους νικητές και δείχνουμε τους ηττημένους. Απλώς αυτές οι διαδικασίες συχνά χαρακτηρίζονται με αμφίσημο πρόσημο.
Ας πούμε όταν απορρίπτεται μία πρόταση δυσπιστίας, ο πρωθυπουργός εισπράττει χαμόγελα και χειραψίες από την παράταξη του. Κέρδισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Θα προτιμούσε να μην το έχει περάσει αυτό. Δέχθηκε πίεση για μία υπόθεση που νόμιζε ότι είχε κλείσει πολιτικά, δια του 41%, ενώ έθεσε εκτός κυβέρνησης δύο στενούς συνεργάτες του. Δεν το λες και υγιεινό περίπατο.
Κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ; Στην πολιτική δυστυχώς δεν υπάρχουν βραβεία κωμωδίας, αν και θα έπρεπε. Από τη μία τα παλαβά του εξοδούχου φαντάρου και από την άλλη τα νάζια κατά τη διεκδίκηση μεριδίου από το ΠΑΣΟΚ για την πρωτοβουλία που οδήγησε στην πρόταση δυσπιστίας.
Και πάμε στο ΠΑΣΟΚ ή, αν θέλετε, στον Ανδρουλάκη που, κατά την ταπεινή μου άποψη, έκανε την καλύτερη κοινοβουλευτική του εμφάνιση ως πολιτικός αρχηγός. Είχε ένα λόγο συγκροτημένο, με επιχειρήματα και δομή, ανεξαρτήτως από το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με αυτά που είπε. Και το κυριότερο: εμφανίστηκε με τη στόφα αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης. Βέβαια τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ το κάνουν όλο αυτό να μοιάζει με παιχνίδι κατά το οποίο τα παιδιά παριστάνουν τους μεγάλους. Αλήθεια είναι. Ωστόσο ήταν και η πρώτη φορά που του ΠΑΣΟΚ, μετά από πολύ καιρό, δρομολόγησε εξελίξεις αναλαμβάνοντας κεντρικό ρόλο. Το ερώτημα είναι αν πάνω σε αυτή τη βάση μπορεί να στηθεί ένα πιο πειστικό σενάριο κυβερνησιμότητας. Δύσκολο, τουλάχιστον με τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεση μας από τις δημοσκοπήσεις.
Από την άλλη, όμως, όσο ο Κασσελάκης παρασύρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μία δίνη παραλογισμών και φαιδρών καταστάσεων, τόσο ο Ανδρουλάκης μπορεί να κερδίζει πόντους στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως ο κύριος εκφραστής της αντιπολίτευσης. Αρκεί βέβαια να είναι η κύρια φωνή που εκφράζει λόγο και άποψη, σε ένα κόμμα που ομονοεί, εκφράζει συμπαγείς θέσεις και δεν «μιμείται» πότε τον έναν και πότε τον άλλον.