«Ομολόγησα την πράξη μου. Πραγματικά, ζητάω συγγνώμη για αυτό το οποίο συνέβη και από τη σύζυγό μου, την οποία πραγματικά υπεραγαπάω, και από τις τρεις κόρες μου».
Με αυτές τις φράσεις , ο δικηγόρος Απόστολος Λύτρας ξεκίνησε τις δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, βγαίνοντας από το γραφείο της ανακρίτριας και της εισαγγελέως, αφού αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, με την υποχρέωση μετοίκισης από το σπίτι όπου διέμενε με τη σύζυγό του Σοφία Πολυζωγοπούλου, με την υποχρέωση παρακολούθησης ειδικού προγράμματος ψυχολογικής υποστήριξης, καθώς και με την επιβολή περιοριστικών όρων. Οπως υποστήριξε, ήταν η πρώτη φορά που προέβη σε βιαιότητες κατά της συζύγου του και του είναι αδιανόητο πώς συνέβη κάτι τέτοιο γιατί ποτέ στη ζωή του δεν υπήρξε βίαιος.
Μπορεί και να λέει αλήθεια, μπορεί και όχι. Η ειλικρίνεια μιας μετάνοιας μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο από τους ανθρώπους που ζουν μαζί του, αν υποθέσουμε ότι και αυτοί εκθέτουν όλη την αλήθεια. Γιατί μέσα στα σπίτια όπου η βία καραδοκεί, καραδοκεί και ο φόβος. Καραδοκούν και ο δισταγμός, η αμφιβολία, η ελπίδα εκ μέρους του θύματος ότι θα είναι η τελευταία φορά, η τελευταία μελανιά, το τελευταίο ξυλοκόπημα.
Ενας κακοποιητής, προτού μετανοήσει μπροστά σε τρίτους, πιθανότατα έχει μετανοήσει δεκάδες φορές ενώπιον των δικών του προσώπων. Εχει πει πολλές συγγνώμες στη γυναίκα και στα παιδιά του, έχει παρακαλέσει τα θύματά του να τον πιστέψουν. Τα έχει φλομώσει με συγνώμες και υποσχέσεις, ότι την επόμενη φορά θα συγκρατήσει το θυμό του και το χέρι ή τη γλώσσα του –ας μην ξεχνάμε και την ψυχολογική βία, εξίσου τοξική.
Οπως και να έχει, όμως, από τη στιγμή που έγινες θύτης, έστω και πρώτη φορά, έστω και εν βρασμώ ψυχής, έχεις μπει στο στρατόπεδο των τεράτων. Εχεις λερώσει τα χέρια και τη συνείδησή σου με λάσπη. Οσες συγγνώμες και να πεις, το έκανες. Είναι μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει και έχει βάλει τη σφραγίδα της επάνω σου. Για να τη βγάλεις, θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά με τον εαυτό σου, και ακόμα πιο σκληρά για να αποδείξεις στους γύρους σου ότι, όντως, τις δηλώσεις μετάνοιας τις εννοείς και δεν πρόκειται να το ξανακάνεις.
Στο στρατόπεδο που μπήκε ο Απόστολος Λύτρας δεν χωράνε υποστηρικτές, δεν χωράνε δικαιολογίες των πράξεών του. Και ασφαλώς, κανέναν δεν ενδιαφέρει το αν είναι πετυχημένος ή όχι και πόσο θα του κοστίσει όλη αυτή η ιστορία, που ο ίδιος προκάλεσε, στη φήμη και τη δουλειά του. Και όμως, στα πάνελ των εκπομπών όπου το θέμα ανακυκλώνεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα σαν ζεστό ψωμί, τα ακούς όλα. Το ακούσαμε και αυτό.
«Τώρα εσείς κάνετε λαϊκισμό;» είπε η παρουσιάστρια Ζήνα Κουτσελίνη, απευθυνόμενη στον συνεργάτη της εκπομπής της, Δημήτρη Μαρέδη, ο οποίος προηγουμένως είχε πει το αυτονόητο, ότι δεν τον ενδιαφέρει η καριέρα κανενός ανθρώπου που σηκώνει το χέρι του επάνω σε έναν άλλον άνθρωπο. Η παρουσιάστρια, όμως, συνέχισε, σε έντονο ύφος να αντιπαρατίθεται μαζί του: «Ξέρουμε αυτή τη στιγμή τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι; Ξέρεις αν έχει ξανακακοποιηθεί αυτή η γυναίκα;». Για να καταλήξει: «Εσείς αμφισβητείτε ότι μια καριέρα στο ζενίθ της αυτή τη στιγμή πλήττεται;».
Ούτε το αμφισβητούμε ούτε μας ενδιαφέρει. Στην τελική, τι να κάνουμε; Αλλά γιατί πρέπει ένα τέτοιο θέμα να συζητείται με άξονα την καριέρα, σε ένα τηλεοπτικό πλατό; Είναι, αν μη τι άλλο, άστοχο. Και είναι λυπηρό να το ακούς και από το στόμα μιας γυναίκας που έχει υποστεί ενδοοικογενειακή βία από τον πατέρα της, όπως η ίδια εξομολογήθηκε την αμέσως επόμενη στιγμή. Είναι λυπηρό να την ακούς να επιχειρηματολογεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, μην παίρνοντας ξεκάθαρα και ρητά τη θέση του θύματος.
Είναι το «…ναι μεν, αλλά» που δεν θέλουμε να ξεφυτρώνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Δυστυχώς, όμως, όχι απλώς ξεφυτρώνει, τρυπώνει και μέσα στα σαλόνια από τις ανοικτές τηλεοράσεις. Ολο και κάποιος θα βρεθεί να πει: «Ο καημένος ο δικηγόρος, τόσα χρόνια δουλειάς γκρεμίστηκαν. Κρίμα!».