Τι ταιριάζει περισσότερο με τα καινούργια μας έπιπλα; Ποια εικόνα είναι πιο κοντά στην επιθυμία μας για κοινωνική άνοδο, ακόμη και στη σφαίρα της φαντασίας, όταν αυτή δεν έρχεται από τη ζωή και την εποχή; Η εικόνα των σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, όπου δεκαετίες τώρα οι άνθρωποι ζουν χωρίς να δουλεύουν σε υπέροχα διαμερίσματα με θέα στην Ακρόπολη, ή οι φτωχοί και οι μετανάστες με τους οποίους δείχνει να κάνει παρέα η Μαρίνα Σάττι;
Ποιος δικαιώνει περισσότερο την εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας, «τις τεράστιες δυνατότητες της χώρας», όπως λένε τα κόμματα; Η απόφαση έχει ληφθεί, σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και σε αυτό της πολιτικής: ο Παπακαλιάτης φυσικά, που μας έκανε ήδη από πέρυσι υπερήφανους στο Netflix.
Ας πάει λοιπόν η ψυχή μας στη θέση της. Ευτυχώς, η Μαρίνα Σάττι έκανε το λάθος με την αγένεια και το χασμουρητό. Ευτυχώς, πήρε την 11η θέση στη Eurovision. Γιατί αν δεν συνέβαινε το ατόπημα, ακόμα χειρότερα, αν πήγαινε καλά, θα έπρεπε κάπως να διαχειριστούμε την επιτυχία ενός πράγματος που ακουμπάει στην πραγματικότητα. To μεσαιωνικού τύπου cancel που δέχτηκε μια νέα γυναίκα, η Μαρίνα Σάττι, ένα κύμα ρατσισμού και μισογυνισμού στα social media από φιλελεύθερους σχολιαστές, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε άλλες περιστάσεις, έδειξε ότι δεν ήταν ώρα για τέτοια πράγματα.
Το ξέσπασμα ενός τμήματος της πιο ανεξίθρησκης —κατά τα άλλα— πλευράς των κεντρώων σχολιαστών, έμοιαζε να έχει κάτι βίαιο και ενστικτώδες. Σαν να συναντήθηκε ο αφρός της φιλελεύθερης σκέψης με τα εργαλεία εξόντωσης της «Αυριανής». ‘Η όπως είπε ένας φίλος: Η Σάττι δεν ταιριάζει με το μίνιμαλ σαλόνι στο Ψυχικό. Εχει Σουδανό πατέρα και, γενικώς, δείχνει να κάνει παρέα με φτωχούς…
Δεν είμαι σίγουρος. Ας κοιτάξουμε όμως καλύτερα μπροστά: Η δεύτερη σεζόν της σειράς «Maestro» του MEGA, που αποκτήθηκε για παγκόσμια διανομή και από το Netflix, θα αρχίσει να προβάλλεται την Πέμπτη 16/5 στις 22:40 το βράδυ. Ασφαλώς θα γίνει θέμα συζήτησης στην τηλεόραση και τα social media και θα αφήσουμε πίσω μας τη Eurovision.
Τελειώσανε τα βασανά μας; Δεν υπάρχει δηλαδή κοινωνικό μήνυμα στα σίριαλ του Παπακαλιάτη; Πώς δεν υπάρχει, αλλά με τον τρόπο που σχεδιάζει μια καλή εταιρεία επικοινωνίας την καμπάνια Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης για μια μεγάλη γαλακτοβιομηχανία.
Είδα μαζεμένα τα επεισόδια της πρώτης σεζόν του «Maestro» για να έχω άποψη, ως απλός θεατής φυσικά, και όχι ως ειδικός. Το σίριαλ ρέει νεράκι, είναι εξαιρετικά φτιαγμένο και το παρακολουθείς χωρίς να βαριέσαι. Δούλεψαν για να το φτιάξουν εξαιρετικοί ηθοποιοί του θεάτρου και της τηλεόρασης καθώς και κορυφαίοι τεχνικοί. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Ωραίες εικόνες, μαγευτικό το τοπίο των Παξών, και, όντως, διαφήμιση για το τουριστικό μας προϊόν.
Το σίριαλ του Παπακαλιάτη είναι σαφώς ανώτερο —δεν έχει καμία σχέση— με άλλες παραγωγές του Netflix εκτός ΗΠΑ και Βρετανίας, όπως μερικά μπρουτάλ σοφτ-πορνό από την Κροατία ή χώρες της Λατινικής Αμερικής. Το μπανάλ απουσιάζει, όπως και ό,τι μπορεί να παραπέμπει σε μιζέρια.
Η παρουσία όμως του Παπακαλιάτη λειτουργεί ως τηλε-μεταφορά στην εποχή της αστακομακαρονάδας, στα τέλη των 90s και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μοιραία, βλέπεις ξανά την υπόσχεση που οπτικοποιούσαν και εν πολλοίς εξέφραζαν εκείνα του τα σίριαλ. Οτι θα ζούμε καλά, με ενδιαφέρουσες δουλειές (αρχιτέκτονας, γραφίστας, στέλεχος διαφημιστικής), σε ωραία σπίτια, με έπιπλα από το «Νέο Κατοικείν», και θα κάνουμε διακοπές παντού στην πανέμορφη Ελλάδα. Η οποία εκσυγχρονιζόταν —και, ευρύτερα, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει. Οι προσδοκίες αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν λόγω της τεράστιας κρίσης —που ισοδυναμούσε με εθνική ήττα— κατά την περασμένη δεκαετία.
Δεν φταίει φυσικά ο Παπακαλιάτης που χρεοκοπήσαμε. Απλά 20-25 χρόνια μετά, η ίδια υπόσχεση με την οποία ταυτίστηκε ως πρόσωπο δεν λειτουργεί. Τροχοδρομεί ξανά το αεροσκάφος αλλά δεν μπορεί να σηκωθεί. Σαν να το σπρώχνει προς τα κάτω η απομυθοποίηση ή καλύτερα η απομάγευση: η λέξη που περιγράφει ίσως με τη μεγαλύτερη ακρίβεια την εποχή μας. Γιατί αυτή τη στιγμή «ο δρόμος δε μιλά/δεν ταξιδεύει» όπως έγραφε ο ποιητής Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, και είναι πιο πιθανό ότι το καινούργιο, όταν έρθει, θα έρθει με άλλο τρόπο.
Ο Παπακαλιάτης δεν είναι πια το νέο, είναι το παλιό και κάπως ξεπερασμένο. Στην καλύτερη όμως και τεχνικά πιο άρτια εκδοχή του. Επομένως και ο δεύτερος κύκλος του «Maestro» θα έχει ενδιαφέρον.