Παρακολουθώ τις συνεννοήσεις, τις διεργασίες για την εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, όπως και είναι λογικό να γίνει. Λογικό; Ασε μας, βρε Ρέα! Μεγάλη κουβέντα το τι είναι και τι δεν είναι λογικό στα χωράφια της πολιτικής. Ανάμεσα στους υποψηφίους με έκπληξη βλέπω να παίζει και το όνομα του δημάρχου Αθηναίων κ. Δούκα. Οπως γνωρίζουμε όλοι, ο κ. Δούκας εξελέγη σε λαχειοφόρο αγορά. Χιούμορ κάνω. Εννοώ ότι, κατά τη συνήθη πρακτική μας, πρωταρχικά αποφασίζουμε ποιον δεν θέλουμε στην εξουσία και σε αντιδιαστολή ψηφίζουμε τον αντίπαλο.
Εδώ φάνηκε ότι το παρατραβήξαμε εκλέγοντας ακόμα και «τω Αγνώστω Θεώ». Κοινώς, περίπτωση να σου πέσει λαχείο. Προς τιμήν του ο κ. Δούκας είχε δηλώσει ότι ούτε ο ίδιος το περίμενε. Και τι κάνει, αγαπητοί μου, κάθε έρμος θνητός, αν του πέσει το λαχείο; Ανάβει ένα κερί. Οπου «κερί», ο λαός. Και εν συνεχεία εξελίσσεται μέσα του ένα κονταροχτύπημα συναισθημάτων, εντιμότητας, περηφάνιας και αξιοπρέπειας, να αποδείξει ότι η τύχη του άξιζε. Τη δικαιούνταν.
Πρακτικά πράγματα: ορμάει στη δουλειά. Αοκνα. Μετράει και ξαναμετράει ότι δεν τον φτάνει ο χρόνος και άγχεται να τον φτάσει ο χρόνος. Θέλει να ανταποκριθεί στην εμπιστοσύνη, αλλά πιο πολύ από αυτό να κερδίσει και αυτούς που δεν τον γνώριζαν. Καλά-καλά δεν τον γνωρίζουμε.
Μια Αθήνα με ένα σωρό προκλήσεις. Σημεία ασύλληπτης ομορφιάς, σημεία γοητευτικής ασχήμιας, σημεία ντροπής. Υποδομές άστα βράστα. Πεζοδρόμια να παίζεις στοίχημα πέφτω – δεν πέφτω. Ηχορύπανση, έλλειψη πρασίνου, βρώμα, σκουπίδια. Μια πυκνοκατοικημένη κεφαλο-πόλη που βιαίως πολλαπλασιάζεται ο πληθυσμός της μέσω του τουρισμού. Πότε τα πρόλαβε όλα αυτά ο κ. Δούκας; Πότε πρόκανε να ανταμείψει την τύχη; Πότε κατάφερε και έβγαλε ασπροπρόσωπους όσους τον πίστεψαν, και κυρίως πότε κατόρθωσε να συστηθεί ο ίδιος και το έργο του ώστε να βάλει πανιά για άλλες εξουσίες;
Γιατί φιλήδονα δείχνει να «φλερτάρει» με τις φήμες αυτές, αντί να έχει αντανακλαστικά αυτοματισμού να ενημερώσει τον λαό, με ένα σωρό μέσα που διαθέτει ένας σύγχρονος, ότι καθήκον του είναι η ολοκλήρωση της θητείας δημάρχου; Ακόμα μια φορά, με τρόμο διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο ναρκωτικό από την εξουσία.
Δικαιούμαι στρέφοντας το βλέμμα προς τους ουρανούς κάθε κουτσο-εξουσίας να ανακράζω «Μέγας είσαι, Δούκα μου». Θα τον προέτρεπα να πισωγυρίσει στο σημείο της πρώτης «μας» γνωριμίας. Ενας άνθρωπος αμήχανος με την εξουσία, ταπεινός, σεμνός, που έχει πολλή πολλή δουλειά. Οχι να κάνει, ούτε να δείξει, αλλά να αποδείξει.
ΥΓ Τι σόι κατάρα κι ετούτη! Ο ένας αποφάσισε τον Μεγάλο Περίπατο (γιατί αυτός έλειπε) κι ετούτος είδε τη Δημαρχία ως βόλτα περιπάτου.